We worden weer doodgegooid met een nieuwe hype op social media, the ten year challenge. Met een gevoel van enige sociale dwang moet ik de kast in, op zoek naar mijn oude en zeer stoffige externe harde schijf. Op zoek naar plaatjes van tien jaar geleden. Hoe oud was ik toen? 24 jaar. En Xaria (mijn dochter)? Die was twee. Scrollend door foto’s pink ik af en toe een traantje weg. Nooit een traan van verdriet, maar een emotionele traan door het ontiegelijk warme gevoel in mijn hart als ik naar dat schattige kleine meisje op de foto’s kijk, mijn Bolle Bolle Blauwoog. Dat was haar bijnaam toen ze klein was. Een inside joke van de familie, iets met berlinerbollen op het strand van Portugal. Anyway, deze emoties komen vaker omhoog als ik foto’s van ‘vroeger’ zie. Ze zeggen; Time flies when you’re having fun. En dat is een waarheid die voor mij als moeder zeker geldt.
Wat is het moederschap toch een mooie rollercoaster ride. Met immens mooie momenten en extreem moeilijke momenten. Want zeg nou eerlijk, alleen maar makkelijk is het natuurlijk niet. Als alleenstaande moeder zeker niet. Ik heb momenten gehad waarop ik dacht; “Ik kan dit niet”. Momenten van complete ontreddering. Xaria heeft bijvoorbeeld tussen haar tweede en derde jaar zeker een half jaar een soort vreemde nachtmerries gehad waar zij iedere nacht meermaals gillend slaapwandelde. Ze was met geen mogelijkheid wakker te krijgen. Deze epsiodes duurde soms 45 minuten aan één stuk. En dan zit je daar, in je eentje midden in de nacht, geen partner om mee te sparren, met een gillend mensje, die ook naderhand niet kan uitleggen wat er nou exact aan de hand was. Een mensje waar ik het allermeeste van hou op deze hele wereld. En je kan helemaal NIETS. Het enige wat je op zo’n moment kan doen is proberen het verdriet weg te nemen, rust uit te stralen, ondanks dat je van binnen zelf ook een beetje doodgaat. En zo zijn er voor mij, en voor alle ouders, momenten waarop je het even niet meer weet. En ook dat is prima, want het leven gaat door. En zo leef je voor je het weet “the year challenge of parenthood”:
De eerste keer naar de peuterspeelzaal of crèche, het vertrouwen geven aan een vreemde dat zij met alle liefde voor jouw kindje zorgen.
Het allereerste Moederdag cadeautje, wat was ik ontroerd.
De eerste zwemles, met zweethanden, omdat ik zelf een hekel had aan zwemlessen.
De eerste officiële schooldag en dat kleine lieve gezichtje achter het raam dat gedag zegt.
De eerste woordjes die ze kunnen schrijven.
De eerste grote mond en de vele die daarna nog volgen. Dit wordt er niet beter op met de pubertijd. Hahahaha.
De vaccinatieprikken met de lange rijen en gillende kids. Xaria was hier altijd verdacht ‘stoer’ onder, gelukkig. Ik heb geen traan gezien bij haar.
En uiteraard niet te vergeten, de supermarkt meltdowns bij het snoep gangpad. Waarschijnlijk ook herkenbaar voor velen van ons. 😉
En nu zijn we hier beland, anno 2019. Wat waren het mooie jaren. Ik had geen seconde willen missen van alle mooie, verdrietige, spannende, geweldige en liefdevolle momenten die ik als moeder mag meemaken met mijn kleine grote meid. Dankbaar dat ik haar mag zien opgroeien van een kleine tweejarige tot de jongvolwassene die ze nu aan het worden is. Niet altijd makkelijk, maar elk moment waard. Challenge accepted…..
CLAIRE (klik hier voor haar Instagram)
