Er leek geen einde aan mijn zwangerschap te komen. Wat klinkt dat rot hè! Ik was er goed klaar mee… Met week 3 kwamen we erachter dat ik zwanger was, zo onwerkelijk en zo blij! De bedoeling was om het dan ook leuk bekend te maken, want ik was zo ziek dat ik het wel moest vertellen. Vanaf week 5 spuugde ik tien tot twintig keer per dag, lucky me! “Ah joh, met week 12 is het weg’” en “het hoort er allemaal bij”, kreeg ik regelmatig te horen. Nou, mooi niet hoor! HG was de naam die mij tot week 41 heeft laten spugen. Ik bleef doorwerken tot week 36, want dat hield mij op de been. Ik voelde mij juist fitter als ik bezig was, dan dat ik op de bank lag. Op vrijdagmiddag wilde ik niet naar huis en op maandag stond ik vaak om vijf uur in de ochtend op, omdat ik zo graag wilde werken.
Op een gegeven moment had ik een vaste routine. Dit heeft wel een hele tijd geduurd en was serieus een lange reis. Maar eindelijk wist ik wanneer ik moest spugen, wanneer ik kon eten en wat ik kon eten…Dus zodra ik mijn ogen open had, spuugde ik een uur lang. Na dat uur vertrok ik naar mijn werk. Op mijn werk moest ik meestal nog één tot drie keer spugen voor werktijd. Ik had constant een emmer in mijn lokaal staan en de kinderen wisten ook waarvoor die was (nou met een smoesje dan). Ik kon pas om 10 uur eten. Soms moest ik nog spugen tijdens het eten, maar meestal kon ik het volhouden tot 16.00 uur. Daarna wilde ik alleen maar water en thee drinken en bij het avondeten geen kruiden, geen prei en niks na 19.00 uur.
Mijn ideale badbevalling ging niet door. Ik had een gekneusde rib, een aantal blauwe plekken, ik kon niet meer zitten en niet meer liggen, dus ook niet slapen! Ik was op! Dus toen eindelijk het moment kwam dat ik ingeleid mocht worden op 41+1 was ik dolblij (en stiekem ook doodsbang). 21 Januari had ik nog even gehuild met mijn moeder, omdat ik echt ineens doodsbang was, en waarvoor? Ik had een beetje een trauma van het infuus dat ik zou krijgen. Die hele bevalling zou ik wel even gaan doen, maar dat infuus… Brrr!! Gek he?! 22 Januari om 07.00 mocht ik bellen of er plek was. Dat was er! En ik kon gelijk komen! Nu gebeurde het allemaal echt!
Om 07.30 mocht ik naar een kamer, de grootste van het ziekenhuis. Ik heb dapper nog wat gegeten, want ja op een lege maag kan je weinig doen. Dit bleef er natuurlijk drie hele minuten in, want dit was niet mijn ritme Om 7.45 kwam er een verpleegkundige en een verloskundige die mij van alles gingen vragen en die mijn vliezen gingen breken. Dat geweldig leuke infuus mocht erin, en ja hoor, natuurlijk werd er misgeprikt. Ik zat lijkbleek met natte ogen naar dat infuus te kijken en met de tweede keer zat het infuus erin (met een hoop gepor). Ik begon met 1-2 cm ontsluiting. Wat een raar gevoel was dat, al dat water langs je benen. Het bleef maar komen, en ik zat daar maar met natte sokken op zo’n bal. De weeën waren op zich goed te doen en ze gooiden de opwekkers even goed hoog. Om 10 uur zat ik op 3 cm. Ik had berekend 1 uur staat voor 1 cm ontsluiting, dus dit zou nog wel even kunnen duren. Tot 10.30 vond ik het allemaal nog goed te doen en kon ik nog redelijk lachen. Daarna kreeg ik pijn in m’n buik en ik moest toch echt poepen! Dan gaan ze je instructies geven hoe je naar de wc moet gaan, wanneer je wel mag poepen en niet mag poepen. Ik zuchtte en deed toch waar ik zelf zin in had want ja, poepen… dat doe je je hele leven al zonder er over na te denken.
Ik moest weer op bed en ik trok het echt niet meer! Blijkbaar had ik een weeenstorm en het deed allemaal zo veel pijn. Gelukkig was Dennis goed voorbereid en sleepte hij mij er echt doorheen! Om 11.00 ging ik weer naar de wc en ik bleef lekker zitten! Ik bleef maar zeggen dat ik toch echt moest poepen en dat ik hier wilde blijven zitten. De verpleegkundige zou de verloskundige bellen, maar ze gingen ervanuit dat het niks was. Ik was ondertussen raar aan het praten, ik leek wel high! OMG! Om 11.20 kwam de verloskundige die even een check kwam doen. ‘Mevrouw u heeft volledige ontsluiting en we gaan over een paar minuten beginnen’. Ooooooooh shit! It’s going down! Ik begon te bibberen…. Ik moest mijn benen vastpakken om te persen en denken aan mijn ademhaling van de yoga. Ik had van die beugels verwacht, dus dit was een flinke tegenvaller… Maar oké, ik kon nu moeilijk van mijn bed weglopen. Met een lege maag moest ik al mijn kracht geven. Ik had mezelf voorgenomen om rustig te bevallen, een beetje in mezelf gekeerd. HAHA, naïeve ik! Dennis zat rustig naast mij en was mij aan het aanmoedigen, die lieverd! Om 11.28 begon ik nog wel normaal qua volumebegeleiding bij het persen (tenminste… dat denk ik). En toen kwam de welbekende ‘ring of fire’, nou ring of fire is toch een understatement, zeg gerust de grootste hel op aarde. Ik perste en ik schreeuwde echt oerkreten en scheldwoorden die volgens mij tot in de eetzaal te horen waren (daar was mijn kamer natuurlijk net naast, zal je altijd zien). Ik voelde zo het hoofdje telkens een beetje teruggaan, dus ik wist dat ik gewoon keihard ervoor moest gaan! Nee, ik wilde ook niet kijken met een spiegeltje. Wat een debiele vraag! Ik wilde gewoon klaar zijn! Ik moest nog één keer persen en dan zou de baby er zijn. Ze vroeg of ik de baby wilde aanpakken, maar ik reageerde direct: ‘Nee de baby is glibberig en ik ben bang dat ik hem laat vallen’. En toen hield ze ineens de baby ineens omhoog. Ik verwachtte zo’n Amerikaans moment die je altijd in de films ziet… “Hooray, it’s a girl! Congratulations!” Het hele team dat dan een traantje wegpinkt… Maar hier gebeurde niks.. Niks…De navelstreng zat over het geslachtsdeel, dus ik vroeg of het een meisje was. “Ik laat u zo kijken”, was het antwoord. Ik was stomverbaasd, want het leek mij uren te duren en mijn geduld was echt op! Ze deed de navelstreng opzij en ik moest huilen en schreeuwde dat het een meisje was. Om 11.28 is onze dochter Day ter wereld gekomen. Nog even de placenta geboren laten worden, een shot in mijn infuus, flinke hechtingen en ik was klaar! Ik zal de details maar achterwege laten. Dennis mocht de navelstreng doorknippen en daarna hebben we de placenta bekeken. Ik had een dubbele placenta, het zag er mooi uit. Ze werd geboren met 3012 gram, als ze 8 gram minder had gewogen, moesten we nog even blijven. Daarna poepte ze zoveel… dat hadden ze nog nooit gezien.
Met Day op mijn borst begon ik te bellen naar de familie. Eerst mijn zusje, die wist als eerste dat ik zwanger was. De reacties van de familie waren ook zo leuk! Mijn moeder begon te huilen en hoorde direct aan het huiltje dat het een meisje was. We mochten rond 14.30 uur naar huis. Maar Day was 0,1 graad te koud, dus kreeg ze 3 (!) kruiken en moesten we een héél uur wachten. Kom op! Na dat uur was ze veel te warm, ja, gek hè.. Dus moest ze weer een héél uurtje ‘afkoelen’. Eindelijk mochten we rond 17.00 naar huis. Ik ging in de rolstoel met de lift, waar allemaal jongeren in stonden. Ze zaten mij een beetje aan te staren. Dat snap ik ook wel. Ik moe, verwilderd, met een baby en in een rolstoel. Niet wetende wat voor ravage ze heeft achtergelaten downstairs. De autorit was lekker hobbelig en nog niet echt pijnlijk door al die prikjes. Thuis was de kraamverzorgster. Er kwam zoveel informatie op ons af. Ik zou nu nog niet weten wat ze allemaal heeft gezegd. Na een groot bord andijviestamppot van mijn moeder en wat visite gingen we de nacht in. Spannend die nacht! Aanleggen oefenen, verschonen en weer slapen. Op een gegeven moment viel ik eindelijk in slaap, want de adrenaline blijft nog door je lijf gieren en schrok ik wakker met de vraag of ze nog leefde. Ze sliep zo heerlijk en stil, en ik kon alleen maar huilen van blijdschap en van geluk. Dat bleef de komende dagen.
Daarna is de rollercoaster (#fucktheodds) pas echt begonnen…wordt vervolgd…
DESI (klik hier voor haar Instagram)
