Het moment dat ik dit schreef is eigenlijk alweer een klein tijdje geleden, maar ik heb nog steeds besloten om deze te delen. In mijn tijd als papa zijn heb ik gemerkt dat ik dit eigenlijk een lastige periode vind. Het gaat uiteindelijk om de ervaring en hoe je dit beleeft. En dit wil ik delen.
Mijn zoon zit in de mamafase. De fase die je eigenlijk het beste kunt omschrijven als de eerste periode waarin je kind is vergeten dat hij twee ouders heeft. Ik denk dat dit momenteel nu een goede week bezig is en ik kan niet meer merken of dit nou zwaarder is voor mijn vrouw of voor mij. Het is eigenlijk zo dat onze kleine bink de hele dag door om zijn moeder roept, bij het wakker worden, bij het willen eten of gewoon bij het moment dat hij zin heeft om mama te roepen. Hier bovenop komt ook nog eens dat mijn vrouw ruim vijf-en-een-halve maand zwanger is en erbij haar geconstateerd is dat ze bekkeninstabiliteit heeft. Uiteraard kunnen we proberen uit te leggen aan Aaron –onze zoon- dat zijn moeder af en toe wat rust nodig heeft en dat het fijn zou zijn als hij wat vaker het woord papa zou gebruiken, maar ergens hebben we toch wel het vermoeden dat hij ons niet helemaal serieus gaat nemen. Sterker nog, hij zal ons waarschijnlijk twijfelachtig aankijken met zijn mooie blauwe ogen, zijn handjes omhoog steken en vervolgens zo hard als hij kan om zijn moeder roepen. Hiermee uiteraard zijn vader volledig verbouwereerd achter laten die haast van onmacht het liefst in een hoekje hard gaan zitten huilen. Nee, ik huil niet, maar ik vind het mooi om het wat aan te dikken, zodat ik goed overkom in hoe ik mij hier over voel.
Daarmee gezegd kom ik trouwens op het punt waardoor het voor mij als vader ook een moeilijke periode is. Ik persoonlijk ben geen ruim vijf-en-een-halve maand zwanger, ik heb ook zeker geen bekkeninstabiliteit en kom buiten een wat zwakkere rug om eigenlijk best sportief over. Nee, ik durf gewoon nu te stellen dat de lastigheid in het mentale gedeelte van mijn presteren zit. Mijn kleine allerbeste vriend wil niet dat ik hem uit zijn ledikantje haal of dat ik hem een knuffel geef wanneer hij één van zijn dagelijkse val of botsincidentjes heeft. Sterker nog, het lijkt soms zelfs erger te worden wanneer hij door heeft dat ik degene ben die probeert om iets goed te maken. Dan lijkt hij van te voren, net heel even, een blik naar mij te geven waarmee hij aangeeft dat het niet slim is voor mij om hem op te pakken. Alsof hij toch even door heeft dat we samen een speciale vertrouwensband hebben en dat hij echt niet bewust zo reageert op zijn vader. Zijn vader op wie hij springend bij de tuindeur staat te wachten als hij thuis komt. Zijn vader die bij thuiskomen verplicht een uur met hem moet spelen, rennen en vliegen. Dezelfde vader die hij af en toe een heerlijke knuffel wilt geven, omdat het precies op dat moment even fijn is. Eigenlijk maakt het niet uit in welke vorm of rol het hele vader en zoon principe zich dat moment bevindt. Het gaat mij puur om de heerlijke wisselwerking die ik met Aaron heb en waar het zich grotendeels aan ontbreekt in deze fase. Uiteraard heeft hij wel de wijsheid van geest, dat als hij merkt dat zijn moeder er niet is, hij er toch wel voor kiest dat ik op dat moment best wel geschikt voor hem ben. Het kind is niet gek hoor. Ik vind hem soms zelfs veel te slim.
Weet je wat het ook is? Door zijn geboorte zijn er bij mij een aantal eigenschappen los gekomen, waarvan ik daarvoor niet heel veel gebruik maakte. Ik probeerde altijd heel empathisch naar buiten toe te acteren, dat ging me altijd best goed af, maar ik ben van mezelf altijd een gesloten boek. Ik liet het zo weinig mogelijk merken als ik last had van mijn gevoelens of emoties. Ik had ook nooit van mezelf verwacht dat iets mij echt zo kon raken. Maar toch ben ik daar nu, nu ben ik diezelfde vader van dat kleine lieve mannetje, en vraag mezelf nu af wanneer de heerlijke papafase weer aanbreekt…
TIM (klik hier voor zijn Instagram)
