Ik was bijna 28 weken zwanger
Tot die tijd was alles perfect in orde. Weinig last van kwaaltjes gehad. Omdat mijn BMI iets te hoog was, kreeg ik een extra echo. Per toeval ontdekten ze toen dat de baby achterliep in groei. Ik werd overgenomen door de gynaecoloog en moest elke week op controle komen vanaf dat moment. Ondertussen ging ik steeds meer vocht vast houden. Mijn bloeddruk steeg elke keer een beetje. Voor mijn doen hoog, maar ze zagen geen reden voor extra onderzoek. De echo’s zagen er goed uit. Tot overmaat van ramp ging ik een week later trouwen! En ja… Ik ging steeds meer op een ballon lijken. Oh, wat heb ik gehuild, tranen met tuiten. Ik zag er niet uit en ging ook nog trouwen! Toch weer gebeld en ik mocht een dag voor de bruiloft nog even een echo maken. Het zag er weer goed uit, ondanks dat de baby achterliep in groei. Op mijn eigen verzoek heeft de assistente mijn bloeddruk gemeten. 130/95 waar die normaal 100/60 is. Ik zei dat dit niet goed zat en eiste ook dat ze mijn urine zouden checken. Nou vooruit dan maar, als ik niet gebeld werd die dag zou het goed zijn. Ik voelde gewoon dat het niet goed was, maar je raadt het misschien al: ik werd niet gebeld. De dag van de bruiloft werd ik wakker
Ik voelde me niet lekker en mijn ogen waren zo dik dat ik ze bijna niet open kon houden
“Vol houden, dacht ik. De make-up dames hebben er flink werk aan gehad om me op te knappen. Mijn schoenen moest mijn moeder aantrekken, want mijn handen waren te dik van het vocht. Net voordat we naar het gemeentehuis gingen zag ik vier gemiste oproepen en ik had een voicemail. De gynaecoloog had ingesproken dat ik direct moest komen, mijn urine was niet goed. Dit meen je niet!!? Ik was in tranen, mijn man heeft het ziekenhuis gebeld en uitgelegd dat we voor het gemeentehuis stonden om te trouwen. “Oké, kom dan de volgende ochtend direct”, zei de gynaecoloog. In een waas heb ik mijn trouwdag beleefd. Gelukkig hadden we geen feest ’s avonds. Ik was kapot bij thuiskomst.
De volgende ochtend werd ik door de arts uit bed gebeld of ik er al aan kwam
Ze maakte zich ernstige zorgen. In het ziekenhuis ging het snel. Ik had ernstig zwangerschapsvergiftiging. De eiwitten in mijn urine waren niet meer te meten. Allemaal toeters en bellen om ons heen . Infusen, katheter en ga zo maar door. Ik was nog geen 30 weken zwanger, dus ik werd met de ambulance naar het WKZ gebracht. Daar dachten ze dat ik de nacht niet ging halen. Ik was er heel erg slecht aan toe. Ik had longrijping gehad en het was afwachten. Ik weet niet veel meer van de ziekenhuisperiode, maar omdat ik stabiel was, hebben ze het kunnen rekken tot maandagochtend (Ik kwam donderdagavond binnen).
Maandag ging het weer slechter en de baby moest er echt uit met een keizersnede
Ik lag de hele dag klaar in mijn OK jasje en toen werd er gezegd dat het dinsdagochtend werd, omdat de neonatoloog al 24 uur op zijn benen stond. De volgende ochtend kwamen er drie artsen binnen, eentje had stress vlekken in haar nek. Er was een spoedgeval geweest ’s nachts. Er was geen plek meer op de NICU. Ik had ook nog het HELLP syndroom gekregen, dus moest ik met gepaste spoed per ambulance naar het Isala in Zwolle. Mijn vader, moeder en man waren woest! Deze ellende kon er echt niet bij. Ikzelf was helemaal van de wereld door het ziek zijn. Ik weet alleen nog dat ik honger had, haha. Aangekomen in het Isala hebben ze gelijk een echo gemaakt. De baby had het ook slecht, de doorbloeding was niet meer goed in de navelstreng. Ook kreeg ik harde buiken. Mijn lichaam begon de baby zelf al af te stoten. Ik ging na die echo gelijk naar de OK. Van te voren leek een keizersnede mij doodeng, maar nu interesseerde me niks meer. Mijn man was bij me. Alena lag in stuit, dus eerst kwamen haar billen eruit. Toen was ze er! Maar de artsen renden er gelijk vandoor met haar. Ik vroeg nog aan de opererende gynaecoloog of het een jongen of een meisje, want we hadden het een verrassing gelaten. Hij wist het niet eens, zo snel ging het. Oke, hmmm, lekker dan. De anesthesist zei dat ze even ging kijken voor me en kwam terug met het nieuws dat het een meisje was.
Ze vertelden me dat ik echt heel erg ziek was en op het randje heb gelegen
Het duurde ook wel een week voordat ik weer op aarde was geland en bevatte wat er allemaal was gebeurd. Ik heb toen dagenlang gehuild. Schuldgevoel, schuldgevoel, waarom kon ik Alena niet voldragen? Waarom moest ze nu in een couveuse vechten voor haar leven? Alena is geboren met 30.3 weken en woog 1180 gram. Ze deed het super super goed. Echt een vechtertje. Ze heeft even een terugslag gehad met de zuurstofondersteuning, maar verder alleen maar vooruitgang. Ik mocht na 10 dagen naar huis, ik miste mijn eigen bed, dus we zijn elke dag op en neer gereden in plaats van wonen in het Ronald McDonald huis. Na drie weken in het Isala werd ze met de NICU ambulance naar het ziekenhuis in Amersfoort gebracht. Daar had ze een eigen kamer. Ze heeft daar nog vijf weken gelegen en in de laatste week heeft ze leren drinken en mocht haar sonde eruit. Ze mocht toen eindelijk met ons mee naar huis. 2500 gram was ze, voor ons een reus, haha. We hebben toen eindelijk onze witte broodsweken mogen hebben, maar dan samen met Alena.
Nu is ze een heel blij en altijd vrolijk meisje van ruim 10 maanden (ongecorrigeerd) en weegt 7.5 kg
Zelf heb ik nog wat moeite met hoe het allemaal is gegaan en dat ik helemaal geen foto’s heb van mijn zwangere buik. Ik had nog weinig buik bij 29 weken en dacht natuurlijk dat ik nog alle tijd had. Mijn wens om dit toch ooit nog te kunnen mee maken is groot. Maar eerst nog zien of ik het ooit nog aan durf om zwanger te raken…
MIRJAM
