Dit onderwerp wil ik al tijden aansnijden. Maar het is een pittig onderwerp. Het uitnodigingen uitdelen voor kinderfeestjes op school ‘leed’.
Mila zit nu in groep twee en toen zij afgelopen zomer haar eerste kinderfeestje vierde en haar uitnodigingen uitdeelde op school, werd ik kwaad aangekeken door de moeders van kinderen die niet uitgenodigd waren. Ik had duidelijk een memo gemist. Toen ik het een andere moeder vroeg op het schoolplein bleek dat het een ‘ongeschreven’ regel is dat de uitnodigingen niet op school worden uitgedeeld, maar dat je ze langs de deuren brengt. Alsof ik niet druk genoeg ben? Ik ga zeker niet het hele dorp rond fietsen om die uitnodigingen uit te delen. Terwijl ik vind dat dit juist de charme is, trots je uitnodigingen overhandigen aan je vriendinnen. ‘Nee dit kon echt niet’. Dit geeft veel onrust in de klas voor de kinderen die niet uitgenodigd waren.
Mijn nekharen schieten hier echt van overeind! Waar gaan we heen met onze overbeschermende opvoeding van onze kinderen? Mijn mening is dat je je kinderen klaar stoomt voor het echte leven. Dat betekent niet ze groot brengen in een rol bubbeltjesplastic en alle moeilijke momenten weg nemen omdat je anders met teleurstellingen moet leren omgaan. Thats part of life! Dat is waar de echte wereld om draait. Dat je niet bij elke tegenslag compleet overrompeld niet meer kan functioneren. De basis begint, goh… bij onze kinderen.
Er is nog nooit zoveel uitval geweest van twintigers met een burn-out. Twintig jaar oud! Hoe kan je dan al zoveel stress ervaren dat je zo over je grenzen gaat en het niet meer aan kan? Volgens mij heeft dit echt te maken met opvoeding. Teveel gelijkwaardig willen zijn met je kind, weinig nee horen als kind. Weinig tegenslag kennen als kind waardoor je als volwassene compleet van je pad raakt als dit je wel overkomt. Drukke ouders met sociale levens die nergens nee tegen zeggen en ver over hun grenzen heen gaan. Wij zijn de voorbeelden voor onze kinderen, de spiegels en de reflectoren.
Maar we leven ook in een generatie waarin we alles vervangen. Is je speelgoed stuk omdat je er niet netjes mee om gaat, dan kopen we toch een nieuwe? Terwijl de essentie zou moeten zijn dat je je kind leert hoe het niet stuk gaat. Het is nu wel stuk gegaan dus deal met de consequenties. Het is balen, maar dat is de consequentie van je gedrag. Hier komt ook een stukje rouwverwerking bij kijken en ook dat hoort bij het leven. Boos zijn dat iets kapot is, verdrietig er om zijn en jezelf er weer overheen zetten.
Terug naar de uitnodigingen. Het meest gehoorde antwoord op de vraag waarom ze niet op school uitgedeeld mogen worden is ‘het zou jouw kind maar zijn die nooit wordt uitgenodigd’. Is dit echt zo?
Kinderen die nooit worden uitgenodigd? Spelen die kinderen dan nooit met andere kinderen? Wel sneu, maar ik denk dat je dan vooral zou moeten kijken waar dit kind op sociaal gebied in versterkt kan worden. Ja, het is zeker lullig als je niet uitgenodigd wordt op een feestje. Mila is net als haar moeder, geen allemansvriend. Ze is vooral heel trouw aan een klein groepje meiden. Ze heeft ook vriendinnen die wel ‘sociaal’ zijn en op alle feestjes mogen komen. Soms is dat jammer en baalt ze hiervan. Maar als ik dan uitleg dat ze nooit met die vriendinnetjes samen speelt of afspreekt en dat het daarom niet gek is dat ze niet wordt uitgenodigd, dan accepteert ze dit.
Ik denk oprecht dat wij hier als ouders zijnde een big deal van maken. Misschien komt er oud zeer boven? Maar ik denk vooral dat wij het als ouders erg naar en vervelend vinden om onze kinderen verdrietig te zien. Dat is niet gek, want een gebroken moeder hart, is nooit fijn. Maar het is aan ons als ouders om een voorbeeld te zijn hoe je om gaat met teleurstellingen, dat het een onderdeel is van het leven. Dat het niet leuk is, maar dat het wel is zoals het is.
Ik denk ook dat niet uitdelen het probleem niet uit de weg gaat, kinderen praten er in de klas over en dan is de teleurstelling net zo groot. Als ze op de dag zelf met het groepje weg gaan naar het feestje uit school, zien anderen dit ook. Alle kinderen uitnodigen is echt conflict vermijdend en wat doe je jezelf als ouder aan? C’est la vie, onze taak als ouder is je kind beschermen, maar ook groot brengen tot zelfstandige mensen die de wereld ooit zonder hun ouders moeten aankunnen.
PEDAGOOG MELANY
