Ik zat aan een lage dosis Lithium in verband met een postnatale depressie bij mijn vorige baby. Deze baby was inmiddels 3 jaar oud en ik was in verwachting van de volgende. Ik had de medicatie nog niet afgebouwd, omdat ik stiekem bang was dat ik zou terugvallen. Ik heb zo’n spijt. Had ik het maar gedaan. Was ik maar met die troep gestopt. Ik geloofde de psychiaters en de wetenschap dat het geen enkel gevaar kon opleveren… Ik ben vaak nog boos op deze ‘wetenschap’ dat geen wetenschap is. De gezondheidszorg geeft verkeerde voorlichting en info. Helaas, zijn de meeste psychiaters falende op hun gebied. Vandaar dat ik me geroepen voel om deze blog te schrijven.
Ik zag me nog zo zitten. Aan tafel tegenover mijn behandelaar, verpleegkundige en psychiater. ‘Jouw depressie is puur hormonaal geweest. Dus we zouden kunnen afbouwen. Maar als je dat spannend vind, kunnen we dat ook na de kraamtijd doen’, zei de psychiater. Ik had al mijn bedenkingen bij medicatie. Ik wilde niets onnatuurlijks slikken voor de baby. ‘Heeft het effect op mijn baby?’, vroeg ik voor de derde keer. ‘Nee, het kan geen kwaad’, antwoordde ze. Ik keek haar lang aan. Zij glimlachte: veel vrouwen slikken dit en hebben goede geboortes’. Klaar. Dat was voldoende info. Ik ging ervan uit dat zij de ervaringsdeskundige was. Waarom nu afbouwen? Het is al zo’n heftige tijd met veel veranderingen en hormonen. Afbouwen komt later… Ik stond op schudde iedereen de hand en ging zo door tot week 37 van mijn zwangerschap.
‘Auw’, ik voelde een steek in mijn buik. Is dit het begin van de bevalling? De zeurderig menstruatie-achtige pijnen werden heftiger. We gingen naar het ziekenhuis. Conclusie daar was: de bevalling was begonnen… De baby wilde eruit. Dat was het startteken voor de keizersnede. Omdat ik al eerder een keizersnede heb gehad wegens een dwarsligger, besloten we voor safe te gaan en nogmaals een keizersnede te doen. Ik werd klaargemaakt voor de OK en toen ging het snel. De ruggenprik zat erin, ik voelde veel geduw aan mijn buik en de hand van mijn man op mijn schouder. Daar was hij! We hoorden gehuil. Spontaan sprongen de tranen in mijn ogen en ook mjn man hield het niet droog. Mijn babyboy werd gecontroleerd. Plotseling hoorde ik hem niet meer, voelde ik paniek in de kamer en kwamen er meerdere artsen aangesneld. Dit voelde verkeerd. Mijn man probeerde mee te kijken, maar werd zachtjes aan de kant gestuurd. Na tien minuten kwamen ze mijn zoon bij ons brengen met de mededeling dat hij eventjes stopte met ademhalen en dat hij in het ziekenhuis voorlopig moet blijven ter observatie. Bam. Daar lig je dan. Hoe. The. Fuck. Kan. Dit. We kregen geen verdere informatie en onze zoon werd weggebracht.
Mijn baby’tje heeft twee weken in het ziekenhuis gelegen. Hij was moeilijk met drinken en ‘ze wisten niet of zo’n moeilijke baby mee naar huis nemen, verstandig was in mijn situatie.’ Pardon? Excuzes moi? In mijn situatie? Ze doelden op mijn vroegere postnatale depressie die eventueel in herhaling zou kunnen komen. ‘Het geeft mij meer stress dat hij niet bij mij is. Ik ben ijzersterk en kan alles aan.’ De tranen schoten in mijn ogen door dit onrecht. Wie denken ze wel niet wie ze zijn?! Ik zei: ‘Morgen kom ik hier met de maxi-cosi en neem ik hem mee’. Dat was dat. Ik stond op uit het overleg. De volgende dag wilden ze een afsluitend gesprek. Ik pakte mijn baby in, schoof aan. Ik herinner mij nog goed dat de psychiater mij aankeek en zei: ‘We weten niet zeker wat de ademstop heeft veroorzaakt, maar waarschijnlijk is dat de Lithium geweest…’
Zo zie je dat medicatie wel degelijk fysiek gevaarlijk is voor de baby, maar ook psychisch. Want artsen zien je niet meer als een capabel persoon. Ze stellen onterecht hun vraagtekens… En dat maakt me alsnog kwaad. Maar als we het over capabel hebben… Wie is hier nu oncapabel als je niet de gevolgen van Lithium weet?
JANE DO
