Je moet je even voorstellen dat je iemand kent die al maanden aan je hoofd zeurt dat je wat minder aan dat gedoe op Instagram moet doen omdat het echte leven zich daar ver buiten afspeelt. Die elke avond loopt te klieren omdat hij of zij geen aandacht van je krijgt omdat je net iets te vaak op het kleine scherm van je mobiele telefoon zit te staren waardoor je over een jaar of twintig geheid aan een bril moet. Je kan je voorstellen dat zo iemand het bloed onder je nagels vandaan haalt en dat het niet uit maakt hoelang je samen bent, je doet toch wel je eigen ding en je laat je door niemand gek maken.
Je zou nu verwachten dat ik hier mijn verdere beklag ga doen over die persoon, ware het niet dat ik die persoon was en mijn vrouw dus degene die daar gek van werd. Wat kon ik irritant zijn en ging dan zogenaamd op mijn huwelijke strepen staan zodat ze er uiteindelijk maar de telefoon bij neerlegde om lekker bij mij te komen zitten. Tevreden lag ik dan met een grote lach op de bank, vooral omdat ik het heerlijk vind als Nicole bij mij ligt. Uiteraard is dit allemaal wat sterker uitgelegd, dat begrijpen jullie zelf ook wel! Het is dan ook bedoeld om de openbaring die hieronder gaat volgen wat groter te maken. Een gevalletje van ‘met de billen bloot’ zodat ik die alvast gedaan heb en dus bij deze eigenlijk mijn excuses aanbied voor die maanden van het opwekken van irritatie bij mijn vrouw (Nicole, bij deze!).
En toen riep ik anderhalve maand geleden (terwijl ik onderuit op de bank gezakt zat en ik door de feeds van mijn destijds 10 volgers heen scrolde) ineens dat ik ook wel wat actiever zou willen worden. Dat het mij ook leuk leek om verhalen over mijn gezin te delen en daarbij ook nog eens kon meegenieten in de verhalen en belevenissen van andere mensen. Nicole keek mij verbaasd aan, keek weer naar haar telefoon terwijl ze aan het bedenken was hoe ze hier op moest reageren, keek weer naar mij en zei toen rustig: “Als je dat wilt, moet je het doen! Ik ga je daarbij helpen en dan zien we wel waar het schip strandt.” Ik wist echt niet of iemand hier überhaupt op zat te wachten en ik ging er eigenlijk vanuit dat ik het snel weer zat zou zijn. Langzaam werden mijn posts beter, ik begon de kracht van stories te begrijpen, ik begon aandachtig mee te lezen in de ervaringen van alle instamoms en daar zelf ook weer van te leren. Ik merkte dat mijn verhalen eigenlijk ook wel aan sloegen. Jemig, wat is dat toch leuk om van die enthousiaste reacties te krijgen terwijl het enige wat je eigenlijk doet er op neerkomt dat iedereen je prachtige gezin te zien krijgt! Of van die foto’s waarop ik samen met mijn zoon Aaron op sta waardoor het net lijkt of ik er ook goed op sta. Die bonus punten moet je in je zak stoppen, toch?
Hiermee beschrijf ik dus eigenlijk waarom ik nu dit verhaal aan het typen ben, met het puntje van mijn tong uit mijn mond – kenmerk van mijn familie als we iets heel serieus proberen te doen – en nu al hopend dat jullie dit leuk gaan vinden en dat het toetsenbord van de laptop het niet gaat begeven omdat ik als een razende op de toetsen aan het drukken ben.
Nee, dit had ik zelf ook nooit verwacht. Ik verbaas mezelf dat ik er zoveel positieve energie uit wil halen en dat ik nu die persoon ben, op de bank, starend op dat veel te kleine scherm terwijl ik ergens vaag iemand hoor roepen: “Hé schat, zou je die telefoon niet even willen neerleggen om bij mij te komen zitten?”
TIM
