Mijn naam is Roxanne, 30 jaar oud en trotse moeder van 2 kinderen Jill en Finn. Mijn dochter Jill heeft ADHD en hierdoor heb ik ook zo af en toe mijn aanvaringen met haar.
Toen ik zwanger was van jill zei ik altijd voor de gein: ‘Dit spruitje heeft ADHD.’ Ze was in mijn buik altijd al aan het schoppen en bewegen. Het leek er op dat ze nooit sliep. Als baby lag Jill ook nooit stil. Ze was altijd druk aan het zwaaien met haar armen en benen. Jill heeft altijd moeite gehad met slapen en leek niet moe te krijgen. Ik heb met Jill op dreumeszwemen gezetten. Ik dacht: ‘Nou, dan word ze wel moe.’ Terwijl ander moeders na het zwemmen hun kleine kindjes moe mee naar huis konden nemen, begon voor mij het feest pas net. Jill werd van het zwemen juist hyperactief en wilde dus niet slapen.
Ze kan soms heel boos worden en gaat dan bijvoorbeeld schreeuwen op het schoolplein. Zij zegt dan dat ik stom ben en dan wilt zij niet met mij mee naar huis. Je weet dan dat het beste is om het pedagogisch aan te pakken en rustig te blijven. Maar dit lukt niet altijd in de werkelijkheid. Vaak word ik dan door andere ouders aangekeken die hun oordeel al klaar hebben. Wat ik jammer vind aan het oordeel van anderen is dat veel mensen alleen kijken naar de negatieve eigenschappen van Jill, ja zij is een spring in het veld, maar er zijn zo veel meer positieve eigenschappen die zij heeft zoals haar gevoel voor zorgzaamheid. Zij is erg bezig met hoe zij anderen zou kunnen helpen en staat voor iedereen klaar. Zo ook voor haar broertje. Een tijd geleden was ik bezig in de keuken om het avondeten klaar te maken. Ik liep naar hen toe om te kijken of zij nog tv aan het kijken waren. Toen ik in de huiskamer keek zag ik tot mijn grote verbazing dat mijn kleine Picasso, het broertje van Jill, onze vensterbank had ondergetekend. Dit vond ik in tegenstelling tot hem natuurlijk niet zo leuk. Ik zette Finn daarom even op de trap, hier was Jill het niet mee eens en ze ging op haar broertje af om hem te troosten. Zij gaf hem een dikke knuffel en zei: ‘Dat is niet zo leuk van mama’ en ze keek mij boos aan. Dit is juist zo leuk aan haar zorgzame kant.
Maar zo maak ik ook vaak kennis met de impulsieve kant van de ADHD bij Jill. Jill zat net een week op school toen de juf van groep 1 naar mij toe kwam op het schoolplein. De juf vroeg aan mij: ‘Kan ik jou even spreken?’ Ik dacht: ‘Wat krijgen we nu weer!?’ Ze liet me een boterhamzakje zien waar wat in zat. Ik vroeg: ‘Wat is dat?’ De juf antwoordde: ‘Dit is Jill haar vlecht’. Dit is als moeder van een meisje natuurlijk je ergste nachtmerrie. Ik keek naar Jill en vroeg: ‘Waarom heb je dit gedaan!?’ Waarop Jill zei: ‘Ik wilde die stomme vlecht niet meer, dus dan knip ik hem af!!’
Het is natuurlijk als ouder lastig om hier mee om te gaan, vaak heb je hier ook onenigheid over. We zijn vorig jaar in actie gekomen, omdat we zagen dat Jill ongelukkig werd en wij als ouders zaten met onze handen in het haar. We hebben toen een kinderpsycholoog ingeschakeld. Het was voor ons een opluchting dat onze problemen met Jill serieus genomen werden. Het lag niet aan ons. Wij waren geen slechte ouders. Het was wel degelijk ADHD dat het binnen ons gezin niet makkelijk maakte. We kregen als ouders veel tips hoe we Jill zo goed mogelijk konden begeleiden met haar ADHD. We hebben met veel structuur al veel kunnen bereiken, maar we merkten dat dit niet genoeg was voor Jill. Ik had veel weerstand tegen de medicatie die er is voor ADHD, na veel wikken en wegen hebben we samen besloten om het uit te proberen voor een maand. We zijn nu op dit moment zo blij dat we dit besluit genomen hebben. Lak aan wat de buiten wereld er van denkt. We hebben een meisje er voor terug gekregen die lekker in haar vel zit en die vooruit gaat in haar leerproces. In het weekend proberen we het ook vaak zonder medicatie, maar vaak vraagt Jill dan zelf om haar pilletje, omdat ze zich dan rustiger voelt in haar hoofd en lijf. Want ja, het is voor een kind een hele opgave om met ADHD te moeten omgaan.
Ik wilde graag mijn verhaal delen, omdat er veel oordelen zijn over ADHD en over de medicatie voor ADHD. Vaak is er ook veel schaamte bij ouders die het moeilijk vinden om hier openlijk over te praten. Ik hoop dat ik met mijn verhaal over ADHD ouders kan inspireren en laten zien dat het belangrijk is altijd te blijven vechten voor je eigen kind. Als je kind gelukkig is ben jij als ouder dat ook.
Xx
ROXANNE
