Afgelopen maanden stonden voor ons in het teken van onderzoeken naar de herhaalde miskramen van het afgelopen jaar. Een aantal maanden geleden moesten we hiervoor maar liefst 14 buisjes bloed inleveren. Deze week was het eindelijk zo ver, we kregen hiervan de uitslag. Ondanks dat we er niet heel veel mee bezig zijn geweest de afgelopen periode, was het toch wel spannend, want wat gaan we doen wanneer er iets zorgwekkends uitkomt? Wat als er bij iemand van ons een chromosoomafwijking wordt gevonden bijvoorbeeld? De kans dat dit eruit gaat komen is minimaal, maar goed, de kans is er wel.
Afgelopen dinsdag was het zo ver, de afspraak van de uitslagen. Bij binnenkomst zaten ze met drie man sterk op ons te wachten. Het zweet brak me uit en de tranen zaten hoog. De arts vertelde ons al snel dat er niets zorgwekkends uit de onderzoeken is gekomen. Alles is normaal, zoals het volgens de standaarden hoort. Wat de reden dan wel is van de miskramen konden ze ons dus niet vertellen. In eerste instantie dacht ik alleen maar: “Waarom komt er nou niet gewoon iets uit waar ze wat mee kunnen?!” Aan de andere kant viel er wel een last van mijn schouders, gelukkig is er niets gevonden waar ze niets mee zouden kunnen doen.
De arts vertelde ons dat de kansen op een doorgaande goede zwangerschap nog steeds vele malen hoger ligt dan dat het niet goed zou gaan. We zijn immers van de afgelopen vier IUI-pogingen twee keer zwanger geworden en de keren dat het mis is gegaan is volgens hen pure pech geweest. Ik moet eerlijk bekennen dat ik met deze woorden niet heel veel kan, want hoe vaak gaan we dan nog pure pech hebben? Geef me liever gewoon antwoorden. Maar we moeten realistisch blijven, die antwoorden gaan er niet komen en daar zullen we het mee moeten doen. Voor nu moeten we ons focussen op de toekomst en doen wat binnen onze mogelijkheden ligt. Proberen stress zoveel mogelijk te beperken, gezond te leven en vooral erin te blijven geloven dat het goedkomt. Dat laatste is soms de grootste uitdaging kan ik je vertellen.
Na de afspraak merkte ik wel dat het me hoog zat, wellicht was het ook een stuk spanning wat eruit kwam. De tranen rolden over mijn wangen en ik voelde me op dat moment zo machteloos. Nog steeds geen antwoorden, nog steeds geen reden waarom het bij ons nou toch steeds niet lukt. Het enige wat ik zou willen is dat iemand tegen me zegt hoe lang het nog gaat duren of het ons überhaupt gaat lukken. Die onzekerheid maakt je gek. Maar ik weet dat dit niet realistisch is, hoe graag ik het ook zou willen. Deze antwoorden komen er niet, de tijd zal het ons gaan leren en daar zullen we het mee moeten doen.
Een maand geleden zijn we ook al in het ziekenhuis geweest, omdat er toen al een aantal uitslagen binnen waren en de artsen ons vertelden dat we alvast een nieuwe poging mochten doen. Deze kans hebben we met beide handen aangegrepen en we hebben dus weer een poging achter de rug. Afgelopen zaterdag was hiervan de testdag. Helaas is deze poging mislukt. Ik voelde op dat moment niet zo heel veel, het wordt een soort van normaal. Zoiets van: “Zie je wel, weer een poging die op niks uitloopt.”
We hebben besloten om voor dit jaar alles even te laten voor wat het is. Het is genoeg geweest dit jaar. We kunnen wel zeggen dat 2018 niet ons jaar is geweest, ondanks dat er ook hele mooie dingen zijn gebeurd het afgelopen jaar. Laten we hopen dat 2019 ons meer geluk gaat brengen, dan gaan we er weer voor de volle 100% voor. Maar voor nu gaan we vooral genieten van wijntjes tijdens de feestdagen, van onze vrienden en familie en van elkaar.
Liefs,
MANOUK
