Dat elke zwangerschap anders is, dat wist ik al na twee prachtkinderen. Maar dat een zwangerschap zo onvoorstelbaar zwaar zou zijn, dat had ik me nooit voor kunnen stellen.
Een positieve zwangerschapstest, ik denk dat ik wel drie testen gedaan heb voordat ik durfde te geloven dat ik weer in verwachting was. Een derde kindje, zo intens blij waren we met dit nieuws.
Zoals meerdere zwangere vrouwen merk je de eerste weken eigenlijk niets van het mensje dat aan het groeien is. Afgezien van een beetje meer moe zijn, had ik niets te klagen. Maar na acht weken zwangerschap sloeg dit volledig om. We waren net met ons gezin op vakantie in Amerika. En daar hing ik, boven de wc in Las Vegas, niet vanwege de drank, maar vanwege de zwangerschap, alles eruit te spugen. Manlief en ik maakten er nog grapjes over, niet wetende dat dit een kleine voorbode was voor de hele zwangerschap.
Eenmaal terug in Nederland werd de misselijkheid en het spugen alleen maar heviger. Zelfs een slokje water of een hapje cracker kon ik niet binnen houden.
Als ik naar het werk fietste moest ik tussentijds stoppen om langs de kant van de weg over te geven. Het werd na een week, ik was inmiddels 13 weken zwanger, zo erg dat ik tijdens mijn shift van drie uurjes, een uur boven de wc hing. Alles had ik geprobeerd. Van reisziektebandjes tot gembercapsules. Van voor uit bed stappen een hapje cracker tot gemberthee. Niets hielp. Na 13 weken was ik compleet gesloopt. 20x per dag overgeven en niets binnenhouden … Ik kon niet meer, ik kwam in de ziektewet terecht.
Ondanks dat ik thuis was bleef de intense misselijkheid en het vele spugen. Ik kon geen eten binnen houden, zelfs geen slokje water. Manlief is naar de supermarkt gegaan en heeft van elke soort sap 1 pak meegenomen. Thuis heb ik van elke soort een slok geprobeerd. Hoefde ik niet gelijk te spugen, dan kon ik het blijven drinken. Zolang ik twee liter vocht kon binnenhouden zag de verloskundige geen reden om mij naar het ziekenhuis te sturen. Uiteindelijk kon ik van alle soorten sap 1 soort binnenhouden. Lang leve Appelsientje multifruit!
Dat ik nu kon drinken betekende niet dat de misselijkheid wegbleef. Ik kan de misselijkheid het beste omschrijven als een buikgriep die 40 weken aanhoudt, maar dan zonder diarree. Waar je bij een gezonde zwangerschap wat kilo’s aankomt viel ik alleen maar af. Ik maakte me zorgen om de baby, zou hij wel genoeg groeien?
Lang leve het internet. Want na veel googelen kwam ik op de website van stichting Zehg. Ik meldde mij aan voor de besloten Facebookgroep en wat een herkenning vond ik daar. Ik had helemaal geen last van een beetje ochtend misselijkheid, ik had hyperemesis gravidarum.
Een ernstige vorm van zwangerschapsmisselijkheid die in maar 2% van alle zwangerschappen voorkomt. Een ziekte die voor zowel baby als moeder zeer gevaarlijk is. Ziekenhuisopnames en medicijnen om het spugen te doen stoppen zijn kenmerkend bij hyperemesis gravidarum. Dankzij de herkenning en steun, lichtpuntjes maar ook de klaagmomenten van al die powervrouwen werd de zwangerschap een beetje dragelijker. Je voelt je zo machteloos als niemand begrijpt wat je voelt. Al het onbegrip en nergens is er iemand die je echt kan helpen. Opmerkingen als: ‘Je zal het kind wel niet willen’ of ‘Als je er niet aan denkt is de misselijkheid er ook niet’, kreeg ik vaak te horen. Niet alleen van mijn werkgever, maar ook van vriendinnen. ‘Stel je niet zo aan, misselijkheid hoort er nu eenmaal bij, je hebt hier zelf voor gekozen!’ was ook zo’n leuke opmerking. Ik kon hier dagen verdrietig om zijn, want leg maar een alles overheersende misselijkheid uit. Zo een dat het moeite kost om naar de wc te gaan, of als je naar de verloskundige of arbo arts moet, je een plastic zak bij je hebt, omdat je niet de auto wil onder spugen. Ik hoop echt dat er ooit iemand achter komt waardoor Hyperemesis Gravidarum ontstaat, zodat geen enkele zwangere dit ooit nog hoeft mee te maken. Of in ieder geval goede hulpverlening zodat vrouwen die dit doormaken zich niet alleen voelen en de opmerking ‘Het zit tussen je oren’, niet meer hoeven te horen.
Als tijdsverdrijf, want ik kon alleen maar op de bank of bed liggen, werd ik beste vrienden met de televisie, het internet en mijn boekencollectie. In totaal heb ik 24 boeken gelezen, al mijn favoriete series opnieuw gekeken en level 1500 gehaald van een spelletje op de telefoon. Maar er zaten ook veel dagen tussen dat ik alleen maar kon huilen en het echt niet meer zag zitten. Is al deze ellende het wel waard om nog een kindje op de wereld te zetten?
Mijn leven werd volledig overgenomen door de HG en stond in het teken van overleven. Zolang ik twee liter sap kon drinken hoefde ik niet naar het ziekenhuis. Hoefde ik niet aan een infuus voor extra vocht en hoefde ik niet aan de sondevoeding. Ik had het geluk dat ik mijn tijd thuis kon uitzingen.
Maar man, wat was het was ongelooflijk zwaar. Ik was compleet afhankelijk van iedereen en kon niets meer zelf.
Even een was in de wasmachine doen, en ik moest er een hele week van bijkomen. Ik kon niet meer voor mijn twee kinderen zorgen, dus manlief werkte veel thuis of ze gingen naar de oppas. Maar eindelijk waren daar die magische 37 weken. Ik mocht nu thuis bevallen, wat ik heel graag wilde. Maar wat bleek. Die kleine baby besloot wat langer op zich te laten wachten.
Uiteindelijk ben ik bevallen met 40+1 weken van onze zoon Grady met een geboortegewicht van 4050 gram. Ik ben letterlijk van binnenuit leeggegeten. Na de bevalling zat ik 5 kilo onder mijn startgewicht. En na de bevalling? Kind eruit en ik voelde de misselijkheid verdwijnen. Wat is het dan heerlijk om na 6 maanden weer een gewoon glas water te kunnen drinken!
