Ik voelde me al een poosje niet lekker en herkende de ‘kwaaltjes’ al gauw genoeg! Elke morgen weer die misselijkheid en maagzuur waar je u tegen zegt. Omdat ik al mama ben van een meisje (9 jaar) en wij er op haar 4de jaar achter kwamen dat ze een erfelijke, maar vooral zeldzame stofwisselingsziekte heeft, gingen bij mij toch wel alarmbellen rinkelen. We hebben toentertijd aangegeven ooit nog wel voor een tweede te willen gaan, waarop we te horen kregen dat de mogelijkheid op een kindje met hetzelfde ziektebeeld 50/50 zou zijn. We zouden een soortgelijk traject kunnen gaan volgen als IVF of wanneer we op de natuurlijke manier zwanger zouden raken een punctie laten doen. Omdat ik weet dat er een kans is op een miskraam na een punctie, was ik daar al direct op tegen. Maar dan toch…
Acht jaar later raak je op de natuurlijke manier zwanger en moet je écht beslissen. Niet alleen of je de punctie laat doen, maar ook wat je beslist wanneer je te horen krijgt dat je kleintje inderdaad een stofwisselingsziekte heeft. Omdat deze voorkomt bij maar 1 op de 250.000 mensen en er daarom geen medicatie voor is, is de kans groot dat dit kindje er slechter aan toe is dan de oudste. Zij is er gelukkig goed van af gekomen, ze is wat fijntjes en kleiner dan de gemiddelde 9-jarige, maar ervaart er verder (nog) geen klachten van. Na veel gesprekken vol tranen kwamen we eruit om alsnog de punctie te doen en besloten we dat wanneer de kleine hetzelfde ziektebeeld zou hebben, we de zwangerschap zouden verbreken (wat doet me dat nog steeds veel pijn wanneer ik het zeg). Wat vertel je de oudste? Ik vind een open en eerlijke relatie met haar erg belangrijk. Daarom besloten we om het haar ook te vertellen. Ze was op een leeftijd waarop ze er zelf vragen over kon hebben en die wilde ik dan ook zo goed mogelijk beantwoorden. Al waren dit vaak ook gesprekken met tranen, ik ben blij dat ik ook bij haar mijn rust kon vinden en we het op deze manier hebben aangepakt.
We hebben tot 16 weken in de onzekerheid en verdriet gezeten. Daarbij waren de feestdagen ook geen gezelligheid meer, omdat dit alles net voor het eind van het jaar speelde. De mensen die het wisten waren er voor ons, precies zoals we dat toen nodig hadden. Al was het nog zo moeilijk… Ik als mama wilde nog geen band ontwikkelen, al bleek dat al gauw onmogelijk. Ik zou iets moeten beslissen dat je niemand toe wenst! Alles stond voor mij dan ook even stil en ik durf toe te geven dat ik me ook echt depressief voelde. Het is dan ook niet voor iedereen zo vanzelfsprekend om al vanaf dag één te kunnen genieten van het wonder dat er in jou groeit. In week 16 van mijn zwangerschap ging mijn telefoon. Ik zou gebeld worden voor de uitslag. Ik nam op en de arts vertelde me dat alles er goed uit zag! De kleine MEID is gezond en zelfs geen drager van het gen. Wauw! Wat een opluchting! Ik ben in verwachting van een gezond meisje! Vanaf die dag was er geen verdriet meer. Geen onzekerheid en geen schuldgevoelens meer. Nu konden we eindelijk genieten.
JANE DOE
