“Rij door. Schiet nou op. Je kan toch een beetje bumper kleven. Dan rijden ze vast door. Doe nou.” In principe kan dit elk willekeurig autoritje van mijn vriend zijn, waarbij ik dus duidelijk op de bijrijderstoel zit. Maar nee, dit keer waren we onderweg naar mijn ouders. Het was Eerste Kerstdag 2017. Mijn ouders wonen trouwens 10, nee 5, minuten rijden van ons af. En toch mocht mijn vriend dat gaspedaal wel wat dieper indrukken. Waarom? We gingen ein-de-lijk vertellen dat ik zwanger was. ‘Al’ 9 weken.
Toen we er op 3 december 2017 achter kwamen, leek het ons een geweldig idee om het met Kerst bekend te maken. En ook al lijken drie weken zo voorbij. Als je misselijk, hormonaal, blij, bang, gelukkig, gewoon hartstikke zwanger bent, duren drie weken ontzettend lang. En o ja, die 3 december vierden we ook nog eens Sinterklaas. Dat was zoals je vast begrijpt één groot succes. Vooral toen mijn schoonmoeder de heerlijke pepernoten tiramisu voorschotelde, waar ik wekenlang om gezeurd had, en die ik opeens niet meer mocht eten (ik zeur trouwens niet zo vaak hoor, alleen als ik zin heb in eten of als diegene waarbij ik in de auto zit te langzaam rijdt, valt best mee toch).
Eindelijk gearriveerd bij mijn ouders. Tijd voor het grote nieuws. Zou je denken. We hadden lootjes getrokken en in het gedicht van mijn vriend voor mijn vader stond hét grote nieuws. Snel iedereen begroeten, ja hoi, ja met mij ook alles goed, ja gezellig. Hup, laten we die cadeaus onder de boom leggen. Als een kind van vijf jaar begon ik: “Zullen we beginnen met de cadeautjes”? We waren letterlijk 30 seconden binnen. “Nu al?” “Ja, nu al, ik heb zooooo’n grappig gedicht geschreven, kan niet wachten totdat jullie hem lezen.” Wat een leugen. Er was niks grappigs aan. Na een paar minuten stemden ze dan eindelijk in om meteen met de cadeautjes te beginnen. Mijn neefje van vier jaar vond dat namelijk ook een goed idee. Thanks vriend. Mijn moeder stelde voor dat ditzelfde neefje de cadeaus mocht uitzoeken en uitdelen. Hoe schattig, maar helemaal geen goed plan. Het gedicht voor mijn vader moest namelijk als eerst. Gelukkig hadden we dit (tijdens die ellenlange rit) al besproken. Wij konden namelijk voorzien dat dit ging gebeuren. “Goed idee mam, Erik (mijn vriend), help jij Jim (mijn neefje) anders even? Volgens mij zijn er een aantal dingen breekbaar”. Leugen (denk ik). En zo hielp Erik mijn neefje precies naar het juiste cadeau met gedicht, voor mijn vader.
Het moment was daar. Ik krijg gewoon weer buikpijn als ik dit type, wat was dit spannend. Niemand zag dit namelijk aankomen. Ze wisten geen van allen dat wij hiermee bezig waren. Mijn moeder liep nog helemaal druk rond, hapjes halen uit de keuken, stoelen neerzetten. “Kan ze alsjeblieft gaan zitten. Nu.” Mijn vader las al. “Mam. Ga. Zitten.” De alinea kwam steeds dichterbij. Ik trilde, had buikpijn, wist niet waar ik het hebben moest. Lees nou door. Sneller. Kom op. Hallo. Zie je het al staan? Daar was dan dé alinea:
De kerstman heeft trouwens nog iets te zeggen.
Hij zal het je eens even uitleggen.
Op dit moment begon mijn vader te lachen en te vertellen over dat hij een bepaald budget had voor ons huwelijk. Nee pap, Erik heeft me nog steeds niet gevraagd (jaar later, nog steeds geen ring trouwens). Het grote nieuws stond op de volgende pagina, die hij daarna zag. Oh mijn hart gaat gewoon weer helemaal tekeer!
Het is nog een beetje vroeg om te vertellen.
Maar we willen onze familie alvast op de hoogte stellen.
Mijn broer: “Neeeee, neee”. Mijn vader kijkt me verbaasd aan. Mijn schoonzus: “Leeeuuuk”. Ik: “Lees nou verder”. Mijn vader: “Ja, ik heb het al gelezen”. Mijn moeder: “He, lees nou door”. Mijn vader: “Oké, (slikt), ik moet er een beetje van huilen.”
Houd je opadag maar vrij,
Want eind juli komt er nog een kleinkind bij.
Huilen, springen, blij. Eindelijk is het nieuws eruit! Alle ouders weten het (mijn ouders waren de laatsten waarmee we Kerst vierden). Het kwam echt als een totale verrassing. Niemand snapte er iets van. Hoe kan dit? Ik heb ze niet precies over de bloemetjes en de bijtjes verteld hoor, denk dat ze dat al wel wisten. Maar het was echt zo. Wij werden papa en mama. Daarna bleek wel dat het wat minder tactisch was om het met Kerst te vertellen: een kerstdiner zonder dat ook maar iemand weet dat je zwanger bent = niks te eten. Nou goed, aardappelkroketjes dan. “Gelukkig” hing ik bijna heel de avond boven de wc.
Ik kan het iedereen aanraden om het nieuws op een leuke manier te vertellen. Het precies zo plannen dat het met Kerst kan, tja dat lukt natuurlijk niet iedereen, maar het is zo leuk om mensen hiermee te verrassen. En ben je er wel van bewust dat je heel veel onzekere momenten dan wel met niemand kan delen, eigenlijk alleen met elkaar. De eerste echo, de eerste kwaaltjes, je staat er echt een paar weken helemaal alleen voor. Maar het was het waard, want wat was het een mooi moment. Kerst zal nooit meer hetzelfde zijn!
Liefs,
ESMEE (klik hier voor haar Instagram)
