Oké, ik ben gelukkig nog nooit met de politie in aanraking geweest. Dit komt omdat ik de braafheid zelve ben. Echt, ik voel me al rebels als ik mijn wasmiddel boven het streepje in de wasbol doe. En die keer dat Jackie TicTacjes had gestolen om daar lekker mee te rammelen, raakte ik helemaal in paniek want ik zag mezelf al compleet met camerabeelden en compositie tekening bij “Opsporing Verzocht.”
Toegegeven, in het verkeer ben ik iets minder voorbeeldig, maar de verkeersboetes kon ik altijd op één hand tellen. Tot nu. En daar kan ik helemaal niks aan doen. Het is allemaal de schuld van mijn kinderen. Ja echt waar. Dus hierbij een brief aan de politie, om het allemaal uit te leggen.
Geachte meneer agent,
Het klopt inderdaad dat ik laatst met gierende banden naar huis reed en dat komt omdat ik die dag niet zo lekker in mijn time management zat. Mijn baby had al gevoed moeten worden, maar omdat er 263 dingen tussen waren gekomen, lag ik een tikkie achter op schema, waardoor ze heul erge honger had. En meneer agent, ik weet niet of u zelf ook kinderen heeft, maar als het zo is dan kunt u zich misschien nog herinneren hoe het klinkt als een baby wil drinken. Die zet een luide keel op en daar komt zoveel decibel uit, dat gaat er nog harder aan toe dan bij dat illegale techno feest waar u van de week was. De auto’s gingen bij wijze van spreken al aan de kant, omdat ze dachten dat ze een ambulance hoorden aankomen. Dus u begrijpt, ik moest snel thuis zijn. Zo snel mogelijk. Om de baby te voeden en om mijn trommelvliezen geen blijvende schade te laten oplopen.
Nou moet u weten dat mijn baby sowieso niet houdt van 50 km wegen, ze geeft de voorkeur aan de snelweg. Maar ik kan moeilijk alleen maar op de snelweg rijden, begrijpt u. En vandaar dat ik soms moet doen alsof een 50 km weg een snelweg is. Niet dat ik daar dan 120 km p/u ga rijden. Maar vandaar dat ik daar dan soms wel uhm.. “even lekker optrek”. Snapt u wel?
Dan moeten we het ook nog even hebben over die keer dat ik in één rit drie keer moest stoppen op de vluchtstrook. Ook heel makkelijk uit te leggen. Ik weet dat deze alleen is bedoeld voor noodgevallen, maar dat was echt een noodgeval. Of nou ja, eigenlijk drie; mijn 2-jarige dochter had namelijk haar knuffel Sjakie laten vallen. Drie keer. En ook die zet het dan op een krijsen. Zeggen dat mama niet kan stoppen om Sjakie te pakken, helpt niet. Echt, geloof me meneer agent, stoppen was het beste voor iedereen. Hiermee heb ik dus eigenlijk juist bijgedragen aan de verkeersveiligheid.
Dan hoef ik alleen nog maar te verklaren waarom ik onlangs door rood reed. En ik hoor u denken: er zaten toen geen kinderen op de achterbank dus die kun je nu echt niet als excuus aandragen. Maar, toch wel! Ik was zo diep in gedachten verzonken over wat ik nog allemaal moest inpakken voor Jackies tasje naar het kinderdagverblijf de volgende ochtend, dat ik dat rode licht even over het hoofd zag. En eigenlijk was het niet echt rood, het was meer donker oranje, vond u ook niet?
Hopende u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd, hoop ik op uw begrip.
Alvast bedankt.
Met vriendelijke groet,
ILSE
