“Hoe laat is het in godsnaam?”, denk ik bij mijzelf, terwijl ik veel moeite doe om mijn ogen open te krijgen. In het donker probeer ik mijn horloge op te laten lichten, zodat ik kan zien hoe laat het is. 5:00 staat er met koeienletters op het scherm. Naast mij begint het jammerende geluid, waar ik door ben wakker geworden, langzaamaan over te gaan in gehuil. Oké, snel nu, voordat ik de oudste ook wakker heb en straks met twee kinderen beneden zit. Ik spring uit bed, haal Byron uit bed en sluip zachtjes (maar snel) naar zijn eigen kamer. Ik moet wel, want vannacht is er nog iemand naast ons in bed gekropen (zo rond half 3, toen ik net een uur lag te slapen na Byron zijn tweede (!!!) nachtvoeding) en dus kan ik geen licht aan doen. Ik stoot onderweg nog even keihard mijn teen tegen de hometrainer die ik niet heb gezien in het donker en onderdruk een lading aan vloekwoorden. Welke idioot bedenkt het ook om de hometrainer in het gangpad te plaatsen? Jijzelf. Doos.
Eenmaal op Byron zijn kamer hangt hij binnen no time aan de borst en is het gehuil voorbij. Na nog geen tien minuten ligt hij weer te slapen en kan ik terug naar onze slaapkamer. Ik leg hem in zijn wiegje waar hij tevreden verder gaat slapen. 5:15 uur. Wat zal ik doen? Zal ik nog even drie kwartier in bed gaan liggen? Of zal ik eruit gaan en gebruik maken van het moment om te gaan mediteren. Iets wat ik al weken probeer te doen in de ochtend, maar wat jammerlijk mislukt. Hoewel 45 minuten in bed gaan liggen (en nog even verder dutten), erg verleidelijk is, besluit ik om toch naar beneden te gaan. Ik weet namelijk dat ik anders helemaal brak ben. Dus ik zie het maar als een cadeautje ofzo, omdat ik nu eindelijk weer de mogelijkheid heb om even een momentje voor mijzelf te pakken in de ochtend.
Terwijl ik mij installeer op de bank, zet ik mijn telefoon van vliegtuig modus af en zoek ik de app Headspace erbij. Toch kan ik de verleiding niet weerstaan om even mijn mail, WhatsApp en social media te checken voordat ik begin. Het motortje in mijn hoofd is al draaiende en die krijg ik niet stil. Wanneer ik zo’n half uur later Headspace eindelijk aan zet (kl*te instagram) voor een meditatiesessie van 10 minuten, hoor ik boven gestommel. Ah nee hé? Niet nu al? En ja hoor, ik hoor kindervoetjes op de trap en er verschijnt een duf hoofdje om de hoek. “Mama, ik zocht jou!”. Alysha-Mae kruipt bij mij op schoot en ik laat de meditatie maar zitten. Morgen weer een nieuwe dag.
Hoewel Alysha-Mae de laatste tijd steeds vaker wat lastiger doet in de ochtend qua eten, is het vandaag wel echt dramatisch. Ze klaagt de hele tijd over buikpijn en zegt dat ze moet overgeven. Maar na tig van halfslachtige overgeef pogingen, op de meest theatrale manier die er bestaat, begint ze haar geloofwaardigheid te verliezen. “Ja natuurlijk moet je overgeven. Ik geloof er niets van. Eten jij!” Onder tussen is het half 7 en is Byron ook weer wakker. Alysha-Mae krijgt wéér de opdracht om haar brood op te eten, terwijl ik haar broertje klaar ga maken voor het kinderdagverblijf. Ik merk al wel dat er een lichte tijdsdruk ontstaat. Ik wil namelijk om kwart voor 8 buiten staan met de kinderen en je zou denken dat ik dat makkelijk ga redden met nog een uur en een kwartier op de teller, maar ik weet dat de ochtenden nooit gaan volgens planning. Dat ging het al nooit met één kind, laat staan met twee. En daarbij, ik moet mijzelf ook nog omkleden. En dat terwijl ik om freaking 5:00 uur al uit bed was! Zucht.
Tegen de tijd dat Byron is aangekleed en nog even gedronken heeft is het al iets over zeven. Ik leg de kleine man in de box en wil net mijn inmiddels lauw geworden koffie gaan opdrinken, als ik wat rare geluiden vanaf de bank hoor komen. Die geluiden betekenen maar één ding, dus ik loop gauw naar Alysha-Mae toe met een doek in mijn handen. Te laat. De hele vloer is bezaaid met de inhoud van haar maag. Terwijl ik de geur probeer weg te puffen, zodat ik niet ook zelf mee ga doen, hoor ik een stemmetje kwaad zeggen: “Ik zei toch dat ik moest overgeven!” BAM. De term loedermoeder is hier wel op z’n plek. Na tig keer sorry te hebben gezegd stuur ik haar naar boven, waar haar vader haar onder de douche zet, zodat ik beneden de boel kan schoonmaken. Wanneer ik klaar ben is het bijna half 8. Byron heeft al die tijd alles maar stilletjes aanschouwt vanuit zijn box en begint nu een beetje te piepen. Ik loop naar hem toe en krijg direct een andere walm in mijn gezicht. Oh nee hé? Ook dat nog! Ik til Byron op en terwijl hij naar mij begin te lachen voel ik met mijn vingers al aan zijn rug dat het raak is. Wanneer ik hem omdraai, wat hij schijnbaar heel grappig vindt, want hij schatert het uit, zie ik zijn witte romper langzaam maar volledig, van kleur veranderen. Oké, kwart voor 8 buiten staan gaat hem dus duidelijk niet worden. Terwijl Alysha-Mae nog staat te douchen, worstel ik met het subtiel uitkrijgen van de kleren van Byron in een poging de situatie niet te verergeren. Maar helaas. Deze missie faalt compleet. Ik besluit maar, samen met hem, onder de douche te gaan stappen. Mijn vriend helpt mee en als een geoliede machine doen wij samen de kids. Godzijdank. Als ik dit alleen had moeten doen had je mij kunnen opvegen. Iets over 8 uur staan we uiteindelijk allemaal gedoucht en aangekleed beneden. Mijn vriend heeft door dat ik lichtelijk gestrest ben geraakt. Ik moet namelijk lopend de kinderen weg brengen naar het kinderdagverblijf (tien minuten verderop), daarna weer naar huis om mijn spullen en fiets op te halen om vervolgens nog 25 minuten naar mijn werk te moeten fietsen. En uitgerekend vandaag waait het! “Zal ik de kinderen anders weg brengen schatje?” Wat een held is het ook!
Wanneer ik mijn spullen wil pakken, zie ik dat ik de helft van mijn kolfspullen nog moet inpakken en dat ik in alle commotie vergeten ben mijn lunch voor te bereiden. Normaliter ben ik echt wel goed voorbereid, maar, zal je altijd zien, vandaag dus niet. Als ik om 8:30 uur dan eindelijk op de fiets naar mijn werk zit, bedenk ik mij dat ik om 9 uur een vergadering heb. Sh*t, dat ga ik dus niet redden met deze tegenwind. Een half uur later kom ik bezweet en al aan op kantoor (waarom ik ook de moeite neem om ’s ochtends te douchen is mij echt een raadsel). Ik gooi mijn spullen van mij af en mijn collega’s kijken mij al begrijpend aan. “Oh oh, was het zo’n ochtend?” Nog compleet buiten adem knik ik alleen maar. Ik kijk op de klok en zie dat het ‘nog maar’ 09:00 uur is. Ik open snel mijn agenda om te kijken hoe de rest van mijn dag eruit ziet. Mijn agenda laat mij zien dat ik vandaag de hele dag in overleg zit. Tot 15:00 uur, want dan moet ik weer naar huis om mijn spullen te droppen, naar het kinderdagverblijf te lopen om vervolgens met de kinderen weer terug te lopen, waarnaar ik kan gaan koken en het hele avondritueel in mijn eentje kan gaan uitvoeren omdat mijn vriend avonddienst heeft.
Oké. Duidelijk. Ik heb koffie nodig.
Of een borrel. Een hele stevige borrel.
NYNKE
