Wauw, mama’s. Ik schrok van de reacties van sommige van jullie op mijn eerste hulpvraag (klik hier om het te lezen).
Allereerst wil ik het misverstand uit de wereld halen dat ik het oppasmeisje laat huilen als ze honger heeft. Ik laat haar huilen als ze haar zin niet krijgt van mij. Wanneer ik dus ‘nee’ zeg tegen haar. Verder geef ik mijn oppaskindje netjes de flessen en alle maaltijden en snacks die ze thuis ook krijgt.
Ik vind het lastig om op dit meisje te passen omdat de ouders een hele andere opvoeding hebben dan wij. En het is logisch dat iedere ouder het anders doet. Maar juist omdat ze thuis bij haar ouders niet echt ‘nee’ te horen krijgt, zet dit mij wel in een lastige positie, omdat ze hier volledig flipt als ze haar zin niet krijgt. Ik heb dit na mijn laatste blog ook bij de ouders aangegeven (dat ze dan flipt). En ze gaven aan dat het thuis niet uitmaakt wat ze zeggen, de kleine doet wat ze wil.
Ik schreef mijn vorige blog, omdat ik hulp zocht om uit deze situatie te komen. Ik wíl het namelijk heel graag oplossen. Mijn dochter gaat ook een dag naar hen toe als wederdienst en hier zijn we aardig aan geboden vanuit financieel oogpunt. We wonen te ver bij familie vandaan om haar daar te brengen. Dus, here we are again. Hopelijk hebben jullie nu een beter inzicht op de situatie.
Mijn vraag aan jullie is nu: Moet ik stoppen met oppassen en zo ja, hoe zou jij dit bij de ouders brengen? Ik zit met mijn handen in het haar.
JANE DOE
