Buikpijn of weeën?
Op dinsdag 30-01-2018, vijf dagen na de uitgerekende datum, had mijn vrouw wat last van buikpijn. Mijn vrouw vond de buikpijn wat zeurderig en de pijn/kramp kwam niet regelmatig opzetten. Rond 18.00 begon de buikpijn wat in hevigheid toe te nemen en zag ik steeds vaker het gezicht van mijn vrouw vertrekken. Omdat we de volgende ochtend een afspraak hadden staan bij de verloskundige, probeerden we tot die tijd te wachten en samen televisie-zappend wat afleiding te zoeken. Een uurtje later nam de buikpijn toe en besloten we om de verloskundige te bellen, omdat we ons wat zorgen begonnen te maken. We dachten niet persé dat de bevalling was begonnen, maar wilde vooral even checken of de buikpijn niet iets anders verontrustends zou kunnen zijn. Nog geen tien minuten na het telefoontje stond de verloskundige met haar koffer bij ons voor de deur. Na een kort gesprekje over de klachten gingen de verloskundige en mijn vrouw naar boven voor onderzoek. Niet veel later kwamen beide de trap afgelopen en bleek er nog niet veel aan de hand te zijn. Gelukkig ook niets verontrustends wat betreft de buikpijn. Er was nog steeds maar 1 cm ontsluiting, net als de vorige dag bij de strippoging. Dat betekende dus dat de buikpijn in ieder geval niet voor ontsluiting zorgde. Helaas, want we konden inmiddels niet meer wachten om onze zoon te ontmoeten.
The good docter
20:30 uur liggen we samen op bed en zetten we een nieuwe serie op; The Good Docter (aanradertje trouwens!). Maar van kijken komt het nauwelijks, want om de 6 á 7 minuten gaf mijn vrouw een seintje dat de serie even op pauze moest. Mijn vrouw kreeg harde buiken die in korte tijd in hevigheid begonnen toe te nemen. Na een half uurtje heb ik mijn telefoon bij de hand gepakt om te kijken hoeveel tijd er tussen de harde buiken zat en het gevoel wat ik had werd bevestigd… om de 4 à 5 minuten kwamen de harde buiken; yess eindelijk is er enige regelmaat te bespeuren. Voor het eerst kreeg ik het gevoel dat dit het begin van iets moois kon betekenen. Mijn vrouw vond het lastig om naar de verloskundige te bellen, omdat ze eerder op de avond al op bezoek was geweest en er niets aan de hand bleek. Het is normaal dat je een tijd na een strippoging een zeurende buikpijn kunt ervaren en tevens zat er nog veel minuten tussen de buikpijnen. Ze wilde graag in ieder geval tot het einde van de aflevering wachten wat nog ongeveer een half uurtje duurde. Ik kan je vertellen dat ik binnen 10 minuten zeker wist dat er een belletje gepleegd moest worden. Tussen de harde buiken (of toch weeën?) zaten namelijk nog maar pauzes van 2 á 3 minuten waardoor ik mijn vrouw al bellend de telefoon toestopte. Ongeveer 10 minuten later stond de verloskundige alweer in de huiskamer en om 21:35 werd ons medegedeeld dat mijn vrouw drie centimeter ontsluiting had en dat het inderdaad aan de gang was. Voor mij een gevoel van blijdschap, omdat ik de bevestiging kreeg dat zoonlief op korte termijn geboren zal gaan worden. Mijn vrouw voelde naast deze blijdschap ook wat angst omdat de buikpijn al zo vervelend was, terwijl er “nog maar” 3 cm ontsluiting was. Tijdens de bevalling van onze oudste zoon ervoer mijn vrouw de eerste uren nauwelijks pijn, in ieder geval niet voor de 5 cm ontsluiting. Ze vraagt zich dan ook hardop af hoe het nu al zo veel heviger kan voelen… Ik probeer haar gerust te stellen en op positieve gedachtes te brengen.
Vliezen breken en weeën opvangen
Samen met de verloskundige besluiten we nog een uur af te wachten hoe de weeën zich verder ontwikkelen om daarna naar het geboortehuis te vertrekken. De mogelijkheid werd alvast geopperd om in het ziekenhuis de vliezen te breken om de bevalling te bespoedigen. In het uur wat volgde besloot ik alvast mijn ouders en schoonouders in te lichten dat we vanavond nog naar het ziekenhuis gingen vertrekken. Mijn ouders zouden bij ons in huis blijven om voor onze zoon, die tussen alle rumoer heerlijk in zijn bedje lag te slapen, te zorgen. Mijn vrouw vindt het fijn (net als de eerste keer) wanneer haar moeder in de buurt is tijdens de bevalling, dus ik gaf mijn schoonmoeder een belletje dat ze alvast een stevige bak koffie kon gaan drinken, omdat het waarschijnlijk nachtwerk zou gaan worden. Verder sprak ik met de ouders af dat ze om 22:30 bij ons thuis moesten zijn, omdat om 22:45 de verloskundige ook zou komen om vervolgens naar het ziekenhuis te vertrekken. Stipt om 22:45 stonden we met een ontvangst comité van ouders de verloskundige op te wachten. Zenuwachtig liep ik door de woonkamer of we alles wel in de tas hadden gedaan en of ik niets vergeten was om in de auto te zetten, maar na de laatste check (inmiddels 4 cm ontsluiting) reden we dan om 23:00 naar het geboortehuis. We hadden een prima rit achter de rug doordat de weeën even wat afnamen en we waren beiden kalm. Eenmaal in het ziekenhuis bespraken we nogmaals de mogelijkheden, maar zoals verwacht koos mijn vrouw er voor om haar vliezen te laten breken om de bevalling te voorspoedigen. Het was 23:45 toen de vliezen werden gebroken en na verloop van tijd moesten we met zijn tweeën uitzoeken hoe we de steeds heviger wordende weeën het beste konden opvangen. Op dit moment was de pijn voor mijn vrouw nog prima te hebben. Mijn vrouw lag op het bed en ik stond naast haar, mijn hand stevig in die van haar om bij elke wee een krachtige hand te ontvangen. Voor haar op dat moment de ideale manier en ook voor mij was het goed vol te houden. Mijn vrouw probeerde zo ontspannen mogelijk te blijven (als dat bij een bevalling al gaat) en besloot om gebruik te maken van de douche. Mijn vrouw zittend op een douchekruk besproeide ik haar lichaam met warm water en wanneer er een wee kwam moest ik op haar buik richten en dat ging ons zo prima af. Na de warme douche waren we ondertussen al tweeëneenhalf uur in het ziekenhuis bezig. Nog steeds bij elke wee kneep ze in mijn hand waarbij ik haar lieve woorden toesprak, maar ik merkte vermoeidheid en minder kracht bij haar wat me raakte en ik voelde me machteloos haar zo te zien. De tijd verstreek en de bevalling leek te gaan volgens het boekje; ieder uur een centimetertje verder en hoe verder de ontsluiting, hoe meer pijn de weeën gingen doen.
Wat ben ik trots
3:43 mijn vrouw wilde een controle van de centimeters ontsluiting en moest daarom weer het bed op om dat te laten onderzoeken, maar ze kreeg een antwoord waar ze teleurstelling bij voelde… 7-8 cm. Aan de hand van de hevige weeën en druk die mijn vrouw voelde, hoopte ze verder te zijn. Omdat de centimeters ontsluiting volgens “het boekje” verliepen, kwam mijn vrouw al gauw op de rekensom dat de bevalling dan nog ongeveer 2,5 uur zal gaan duren. Een voorstelling makende van 2,5 uur waarbij de hevigheid alleen nog maar zou toenemen, was beangstigend. Mijn vrouw is een vechter en zal niet snel opgeven, maar ik zag aan haar dat ze fysiek totaal op was en geestelijk gesloopt. De voorgaande nachten had mijn vrouw heel weinig kunnen slapen en nu de bevalling ook een nachtrust doet overslaan, lijkt de oververmoeidheid de overhand te nemen. Toen ze hoorde dat de baby ook nog eens verkeerd lag, begon ze zich af te vragen waarom ze zo graag zonder pijnbestrijding wilde bevallen. De verloskundige probeerde haar van deze gedachten af te leiden en deed dit fantastisch. Wanneer ze op haar zij zou gaan liggen werd de kans vergroot dat de baby zich zou gaan draaien. En toen ging het ineens heel snel. Mijn vrouw volgde de instructies op, en de weeën werden nog heftiger na een aantal minuten. Ze deed het echt fantastisch en dat bleek ook toen de verloskundige voelde dat de baby goed was gaan liggen om te gaan persen. De eerste persdrang zorgde ervoor dat het vertrouwen weer terugkwam en toen ging het snel. Mijn hoofd lag langs dat van mijn vrouw en de stevige handdruk was er nog steeds. Ik probeerde haar door het moment van persen heen te loodsen. Persend, knijpend en zwetend was mijn vrouw bezig met het op de wereld zetten van onze zoon. Het persen duurde ongeveer 7 minuten en wat was ik trots op mijn vrouw toen om 4:07 onze zoon, met een bos zwarte haren, op haar borst werd gelegd. Er kwamen een hoop emoties bij me los en tranen rolden over mijn wangen, wat had mijn vrouw dit geweldig gedaan en wat een kracht en power heeft ze! Ik heb echt diep respect voor haar en ben eeuwig dankbaar dat ze mij voor de tweede keer vader heeft gemaakt.
FRANK
