De dagen worden alweer korter, kouder en de Sint met zijn pieten is weer gearriveerd, in Nederland dan, want hier in Zweden kent men Sinterklaas niet en is het dus wachten op Kerst met alle cadeaus. Zo is dat niet voor onze mooie dochter Elin, ze is namelijk jarig op 5 december!
Een bijzondere verjaardag want het wordt haar eerste verjaardag, binnenkort is ze al een heel jaar bij ons en ja het klopt, de tijd vliegt, als een malle!
Natuurlijk kan ik me de dag van haar geboorte nog precies herinneren. Die begon voor ons met een dag op school, we volgden toen nog Zweedse les. Na een moeiteloze zwangerschap was ik die maandag 36 weken en 4 dagen zwanger en dacht helemaal nog niet aan een naderende bevalling, tot ik rond 18.00 een enorme plens water verloor. Nee toch, het is nog veel te vroeg dacht ik en ik belde naar het ziekenhuis. Het leek er inderdaad op dat m’n vliezen gebroken waren. ‘Eet nog maar wat en dan kom je daarna onze kant op’ zei de verloskundige. Oké, dacht ik en dus kon m’n man verder gaan met koken. We aten wat, en regelden met enige spoed opvang voor onze twee honden en toen begon de 1 uur durende rit naar het ziekenhuis. In de auto begonnen de weeën inmiddels en ik verzocht m’n man door te rijden want ik wil niet onderweg moeten bevallen! Zo’n vaart liep het inderdaad niet gelukkig.
In het ziekenhuis werd ik onderzocht en aangesloten aan een ECG monitor om het hartje van onze baby te monitoren. Alles verliep vrij goed, een leuke verloskundige die ik voorheen nooit gezien had want de controles tijdens de zwangerschap zijn bij een kleiner medisch centrum en iedereen bevalt in het ziekenhuis.
Na een lange en vermoeiende nacht met weeën, persweeën en ik aan het lachgas werd me een handje hulp aangeboden in de vorm van een vacuümpomp om Elin helpen geboren te worden. Heel graag want na 15 uur vond ik het wel prima en verlangde ik naar m’n dochter in m’n armen.
Daar kwam ze dan op dinsdag 5 december om 10.07 met een gewicht van 3025 gram, ons mooie lieve meisje die we de naam Elin gaven.
Na de bevalling sliep ik pas weer de volgende nacht want ik kon enkel dit nieuwe mensje bewonderen. Zoveel liefde in zo’n korte tijd, onvoorstelbaar.
We bleven bijna een week in het ziekenhuis vanwege geelzucht bij Elin waarvoor ze lichttherapie kreeg en omdat ze ruim 300 gram was afgevallen in de eerste dagen.
Naderhand werden me enkele vragen gesteld over de bevalling op het gebied van pijn en de hulp die ik kreeg. Om eerlijk te zijn is de hele gebeurtenis me voor 100% meegevallen, de pijn was uit te houden, lieve mensen om me heen en je weet natuurlijk waar je het als moeder allemaal voor doet!
Mijn moeder kwam op 7 december naar Zweden om haar eerste kleinkind bewonderen en bleef 6 weken bij ons.
Nu een jaar later is het weer feest en kan Elin inmiddels kruipen, staan, lopen als ze zich vasthoudt en een stukje taart gaat er ook wel in.
Vanuit Zweden wensen wij iedereen een fijne Sinterklaas met veel blije gezichtjes!
TESSA
