Toen wij onze oudste zoon, Javaj, eindelijk in onze armen mochten houden na 9 maanden waren wij tot over onze oren verliefd. Het plaatje was compleet. Ik zou ook echt geen tweede kindje meer hoeven. Totdat ik na anderhalf jaar toch zwanger bleek te zijn. Het was even schrikken, wij woonden heel klein en hadden er totaal niet op gerekend. Daar was James, ons “gelukje”. Uiteindelijk hebben we een huisje kunnen kopen. De problemen waren opgelost. One happy family!
Heel lang heb ik gedacht dat twee kinderen echt meer dan genoeg was. Het is enorm druk in huis en ze zijn soms ook super pittig samen. Toen mijn man begon over een derde kindje, zei ik ook resoluut nee! Na een tijdje begon hij er weer over. ‘Wat zou een dochter toch leuk zijn!’ Hij zou zo graag nog een derde willen. Ik merkte dat ik al iets was bijgedraaid. Ik veranderde in: ‘Niet nu, maar misschien als de jongens straks allebei op school zitten’. Toen hij er laatst wéér over begon, begon het bij mij ook ineens weer te kriebelen. Nóg zo’n dropje, en misschien ook wel een dochter. Ik zou het zo leuk vinden. Een derde zoon zou ik ook fantastisch vinden. Die eerste weken in spanning na een positieve test. Het kopen van de eerste babykleertjes en het inrichten van de babykamer. De echo’s en bezoekjes aan de verloskundige. Geweldige tijd is dat! De babytijd, de eerste tandjes, de eerste woordjes, de eerste stapjes, voor het eerst omrollen en de slapeloze nachten. Ook die horen erbij! Maar dat houdt mij niet meer tegen. Ook ik wil graag een derde kindje! Maar! Er zijn best een paar factoren die meetellen in de uiteindelijke beslissing.
#1 Het niet vanzelfsprekend
Bij ons is het gelukkig altijd soepel gegaan en zijn onze jongens kerngezond. Maar dat kan natuurlijk ook anders. Misschien gaat de derde moeilijk of duurt het lang.
#2 Oppas
Ook hebben wij enorm weinig oppas. De moeder van mijn man woont in Zuid-Limburg, ongeveer anderhalf uur rijden bij ons vandaan. Die komt alleen bij hoge nood. Mijn moeder is vaste oppas, maar ook zo min mogelijk in verband met haar werk. Ook heeft zij al meerdere malen aangegeven op maximaal twee kleinkinderen tegelijk te willen passen. Ik ben ook een beetje bang voor haar reactie, ze is nooit heel enthousiast geweest toen ze te horen kreeg oma te worden. Ze is er uiteindelijk wel blij mee, maar ik merk dat ze het pittig vindt om een paar uur op twee stuiterballen te passen. Dus een derde… hoe doen we dat dan? Het kinderdagverblijf is ook geen optie, ik werk parttime en onregelmatig, ook in de avonden en weekenden. Ik heb maar één vaste dag. En dat is het enige moment dat ze naar het KDV kunnen. Voor de rest hebben wij 0,0 oppas. Een gastouder of onbekende oppas willen wij gewoonweg niet, maar dat is een verhaal apart.
#3 Ruimte
Wij hebben een kleine slaapkamer met een stapelbed voor Javaj en James. Wij slapen op de grote slaapkamer. We hebben nog een ruime zolder, dus die zouden we dan om moeten toveren tot slaapkamer. Dat zou betekenen dat de baby, naar de slaapkamer van Javaj en James gaat, dat Javaj en James onze oude slaapkamer moeten delen en wij dus moeten verhuizen naar zolder. Op zich is dat niet zo’n probleem, maar alles moet dan wel weer worden aangepast en ik weet niet hoe de jongens daar op gaan reageren.
#4 Toilet
Sinds Javaj zindelijk is, merken wij dat wij met één wc niet uitkomen. Laat staan als ze straks alle drie zindelijk zijn. Vijf man, allemaal buikgriep, en één wc? Hoe moet dat dan? Hoe deden ze dat vroeger, toen ze gezinnen van acht personen of meer hadden?
#5 Mentaal
Kan ik het wel aan? Ik vind twee kinderen af en toe echt pittig. Het zijn enorme schatten, ik zou ze voor geen goud kunnen missen. Maar ik vind het heerlijk als er een slaapt of op school zit. Zeker als ik er alleen voor sta. Ze zijn allebei Oost-Indisch doof of ze kunnen zogenaamd niets als er iets moet gebeuren. Het is dat we geen behang in huis hebben, anders hadden ze er vaak achter gezeten. Sommige ouders zeggen dat de overstap van 1 naar 2 pittiger is, dan van 2 naar 3.
#6 Zusje
En het laatste en misschien wel grootste probleem. Javaj wil alleen een zusje, een broertje gaat er absoluut niet meer in, want die heeft hij al! Maar dat kunnen we de eerste jaren misschien nog wel verdoezelen voor hem.
Hoe hebben jullie deze keuzes gemaakt of ervaren? En, waar doen wij verstandig aan? Help a mommy out!
SANNE
