Lieve slaap,
Herinner je me nog? Ik heb bijna de neiging om mijzelf aan je voor te stellen want het is alweer een poos geleden dat we écht tijd vrij voor elkaar hebben gemaakt.
Ik hoorde laatst het liedje ‘Big yellow taxi’ op de radio en moest direct aan je denken toen de tekst “You don’t know what you’ve got ‘till it’s gone” werd gezongen, ik vind dit zinnetje erg van toepassing op onze huidige situatie.
Als ik mijn ouders mag geloven had ik vroeger nogal een hekel aan je: 2,5 jaar lang heb ik mijn vader en moeder (elke nacht) wakker geroepen omdat ik “klaaaar!” met jou was.
Ik had de hoop dat ik onze band als puber zijnde wel hersteld had want wat hielden wij van elkaar. Vooral na een nacht stappen en tijdens schooldagen was de liefde duidelijk aanwezig: Ik kwam overal graag te laat voor je.
Maar nu zijn er inmiddels twee andere redenen waardoor ik te laat kom: Mijn twee draken. Excuses, ik bedoel natuurlijk ‘mijn wondertjes’.
En door deze wondertjes zijn wij elkaar toch steeds meer uit het oog verloren.
Mijn dochter was niet dol op je en wilde dan ook absoluut niet dat haar moeder ook maar iets met jou te maken zou hebben.
(Even tussen jou en mij: Ik hoop dat ze op haar 18de net zo onmogelijk moeilijk in bed te krijgen is als in die periode.)
De strijd tegen jou heeft ze 1,5 jaar volgehouden maar uiteindelijk begon ze je steeds meer te waarderen waardoor wij elkaar ook weer konden vinden – althans dat hoopte ik.
Want terwijl draak 1 de strijd tegen jou opgaf was draak 2 inmiddels in de maak. En deze strijder zorgde er al vanaf het begin van de zwangerschap voor dat we elkaar weinig zagen. Nachtelijke feestjes in mijn buik, bekkenpijn, overgeefmarathons: alles werd ingezet om te voorkomen dat wij weer iets met elkaar op konden bouwen.
En kennelijk heeft het gewerkt want Draak 2 is inmiddels bijna 3 maanden oud en je hebt, zowel aan hem als aan mij, bijna nog niets van je laten horen.
Het lijkt alsof je alleen nog maar interesse hebt in mijn man en volledig voor hem gaat. Met deze constatering wil ik absoluut niet de jaloerse vrouw uithangen, ik gun hem heus wel wat, maar het steekt wel.
Zijn we elkaar definitief kwijtgeraakt of is er nog een kans voor ons? Want ik wil er echt nog wel voor vechten om je bij mij en ons gezin te betrekken – om onze liefde voor elkaar weer terug te vinden.
Daarom dus ook deze brief want wat ik je eigenlijk wil zeggen is:
Het spijt me dat onze start niet zo lekker is verlopen bijna 29 jaar geleden maar ik hoop dat je, net als ik, ook de fijne jaren samen nog kan herinneren. Ik mis je, kom alsjeblieft bij me terug.
Laat je snel wat van je horen? Ik wacht op je.
Liefs
RENEE (klik hier voor de Instagram van Renee)
