Ik ben een slechte moeder. Een loedermoeder. Volledig ontaard. Opvoedkundig onverantwoord. Addergebroed. Ik heb mijn kids verpest. Serieus verpest. Nu al.
Waarom? Ik ga het jullie nu zeggen. Mijn nageslacht mag op de iPad.
Ik durf het woord bijna niet eens te typen. Bang, nee zeg maar gerust doodsbang, dat er straks een hele meute anti-beeldschermouders over me heen valt. Je weet het immers tegenwoordig niet meer hè met die discussies over wel of niet vaccineren en zwarte piet. De iPad (en uiteraard ook andere tablets) valt ook wel een beetje in de categorie ‘life saver of not done’. Ik heb de artikelen ook gelezen hoor, over de schadelijke gevolgen van te veel schermtijd, het verslechteren van de ogen en dergelijke. Maar toch … ik ben pro-iPad. Zo dat is eruit: Ik. Ben. Pro-iPad. Kom maar op anti-beeldschermouders!
Al toen Sid rond een jaar was, zat hij op mijn telefoon. Uiteraard niet uren, maar soms wel vaker op een dag. En dat begon al ’s ochtends vroeg bij ons in bed. Want sorry, deze mama is dus geen ochtendmens. Gewoon níet. Dus als mijn zoon rond 6 uur besloot dat hij niet meer verder wilde slapen en bij papa en mama wilde liggen, was ik daar soms op zijn zachtst gezegd niet helemaal content mee. Maar toen ontdekte hij de iPhone. Een life saver! Voor mama. Want die draaide zich nog eens lekker om en werd een uurtje of 4 later wakker om vervolgens super fris en fruitig op te staan en de dag te beginnen!
Nee, dat laatste is helaas niet waar. Die 4 uur heb ik nooit gehaald … Geloof me, ik zou het willen hoor, maar ik had nog net dat beetje verantwoordelijkheidsgevoel om ergens te blijven hangen tussen droom en werkelijkheid, en van onder mijn ooglid (dat heel hard z’n best deed om gewoon dicht te blijven) te letten op wat Sid keek. En om er dus voor te zorgen dat hij niet daadwerkelijk 4 uur op dat schermpje zat te turen. Maar fijn was het wel, die extra tijd onder de warme dekens! Overigens komt Sid niet meer vaak bij ons liggen aangezien híj nu degene is die uit bed moet worden getrokken in de ochtend. Maar Liv heeft het stokje keurig overgenomen! Zij ligt nu rond 06.30u gezellig tussen ons in te kletsen en te aaien over mijn wang (wat vervolgens overgaat in stompen op mijn neus en trekken aan mijn oogleden omdat ik pertinent weiger om mijn ogen open te doen alleen omdat zij dat wilt, maar dat terzijde…) en wil dan na een kwartier mijn telefoon. Dat gaat op een evenzo subtiele manier als het stompen: eerst gaat ze tegen me aan liggen, dan kruipt ze half over me heen terwijl ze me nog steeds kusjes geeft en daarna blijft ze lekker op me liggen terwijl haar kleine armpje stiekem richting mijn telefoon en oplader glijdt. Aansluitend rukt ze dat ding los en is ze ineens heel snel weer terug op haar eigen plekje tussen ons in. Mét iPhone. Op dat moment draait deze mama zich maar weer even om. Ik bedoel, je moet toch iets op z’n moment. Het leed is immers al geschied. Niks meer aan te doen (….).
Tot op de dag van vandaag is er bij ons schermtijd in huis. Bij Sid heeft de iPhone plaatsgemaakt voor de iPad. Liv zit nog het liefst op de telefoon, maar begint nu ook de iPad te ontdekken. Dat lijkt een reden tot ruzie, ware het niet dat we twee van die krengen in huis hebben. Eentje is een iPad 2 die inmiddels zo traag is als een slak. Die heeft Sid aan Liv gegeven, hoe nobel. Hijzelf heeft zich de iPad Air toegekend. Hiervan is het beeldscherm al een eeuwigheid gebarsten, maar zowel papa als mama zijn te lui om dat ding te laten maken of om een nieuwe te kopen. Dus kijken ze op deze twee. Iedere dag. En ik laat het gebeuren. Noem me wat je wilt, maar ik vind het soms gewoon echt heel prettig dat die dingen bestaan. Ik begrijp de aantrekkingskracht ook. Ik bedoel, ze noemen het niet voor niets iPad. Spreek uit als ‘aai-pad’. En als je iets mag aaien, wil je het in je handen hebben toch? Het liefst continu. Ik snap dat wel.
Sid zit eerlijk gezegd wel te lang op de iPad. Soms. Vaak. Heel vaak eigenlijk. Ik probeer oprecht om hem maar een half uur tot een uur per dag te laten gamen, maar ga daar geregeld overheen. En dat ligt dan echt helemaal aan mezelf, want Sid heeft nog geen besef van tijd. Als ik hem laat zitten, dan vergroeit hij met dat ding. Dus ben ik degene die moet zeggen dat het tijd is dat hij iets anders gaat doen. Dat doe ik geregeld hoor, maar ook geregeld niet. Omdat ik dan zelf druk ben met andere zaken en de tijd vergeet. Dan zit ik of op mijn telefoon, of achter mijn laptop, of voor de tv… Wat is dat trouwens met die voorzetsels? Hoezo zit je achter je laptop, voor de tv en op je iPad?! Niet logisch mensen! Ik kan die 3 dingen tegelijk doen zonder van positie te veranderen, dus kies er gewoon eentje please! Maar goed, ik dwaal af…
Natuurlijk was bovenstaand een grapje, maar ik moet toegeven dat ik wel degelijk iPhone-verslaafd ben. Vreselijk. Bestaan er eigenlijk ook AA-meetings voor dit soort dingen? Een AI-meeting dan. Spreek uit als A-aai. Niet? Jammer, ik zou me aanmelden. Wat dat betreft ben ik dus wel een loedermoeder. Want ik geef niet echt een duidelijk signaal af. Ik bedoel, hoe geloofwaardig is het als je moeder zegt dat je van de iPad af moet terwijl ze haar ogen op haar telefoon gericht heeft?! I know, dat werkt dus niet… working on that! Wat wel werkt, is een kookwekker. Geen fancy attributen, gewoon de ouderwetse kookwekker. Ding op 30 minuten zetten en ‘tring’, iPad-tijd is voorbij. Kan het zo simpel zijn? Yes, it can!
Maar deze intens slechte mama denkt dus niet altijd aan die verdomde wekker. En dus besef ik me ineens dat we alweer 2 uur verder zijn en Sid nog steeds met z’n ogen naar dat scherm tuurt. Het mooie is dat hij het dan ook nog presteert om in een driftbui uit te barsten vanwege het enorme onrecht dat hem wordt aangedaan, namelijk dat hij moet gaan spelen. Hoezó haal ik het in mijn hoofd om hem van zijn iPad af te halen? Hij zat er immers pas net op?! Dat dus …
Het is wel zo dat we wel controleren wat Sid en Liv kijken of spelen. Zo vond Sid het een hele tijd leuk om Youtube-filmpjes te kijken met volwassen mensen verkleed als Spiderman, Elsa en andere (teken)filmkarakters. Pardon?! Ik vond dat altijd al enigszins twijfelachtig, maar toen ik een keertje ergens las dat er in dit soort filmpjes vaak gewelddadige acties werden ‘verstopt’, hebben we dat acuut de kop ingedrukt. Stelletje freaks. Ook bij Liv zet ik Youtube geregeld weer op het echte PeppaPig-kanaal in plaats van een of andere Spaanse namaakversie. Jazeker, dat is het nadeel van Youtube. Maar aan de andere kant konden mijn kids door datzelfde Youtube op hun tweede wel al alle kleuren in het Engels zeggen. Net als de getallen van 1 tot 20. Mama was trots.
Sid is nu in zijn game-fase aanbeland. Hij speelt echt van alles. En het liefst ook heel vaak en heel lang. Ook hier kijken we wel naar wat hij speelt. Zo is er nu Roblox, een soort van platform waar heel veel spellen op staan. Die je alleen kunt spelen, maar ook met anderen. Ik heb een account aangemaakt voor hem, wist ik veel … Totdat Marcel zei dat dat wellicht wat te vroeg was voor een 5-jarig jongetje. Omdat Sid nu ook best veel schietspellen kon spelen. En dat dan ook deed. En ik niet kon zeggen wie er mee keek of mee speelde. Niet alleen loedermoeder, maar ook nog een naïeve loedermoeder dus. Ouch.
De iPad zal hier voorlopig gewoon blijven. Omdat ik niet het idee heb dat mijn kinderen er slechter van worden. En omdat deze mama soms ook gewoon rust in de tent wil. En ja, ik kan alerter op de schermtijd zijn. Dat weet ik. Maar ik weet ook dat ik dat soms vergeet en dat dit dus lang niet altijd lukt. Dus ga ik dat ook niet beloven. Zolang mijn kindjes nog goedgemanierd en sociaal zijn, en ze ook nog buiten kunnen en willen spelen, vind ik het wel prima zo.
PS: Had ik al gezegd dat we de iPad soms zelfs meenemen als we ergens naartoe gaan? Oh, the horror! Verpest voor het leven …
-x-
MANON
