Voordat ik vertel hoe het op een MBU en gesloten afdeling is, wil ik iets van mijn hart. Iedereen zegt dat ik hierdoor – hetgeen ik meegemaakt heb – sterker ben geworden. Dat betwijfel ik. Wel heb ik de belangrijkste levensles geleerd. En deze koester ik. Als het echt slecht met je gaat. En dan bedoel ik echt slecht… Dat niemand een oplossing weet. Dat niemand iets met je aankan en jij stiekem maar aan 1 ding kan denken. Dan leer je je echte vrienden kennen. En man, ik had er voor de opname zoveel (dacht ik, nee, wist ik zeker) , een groep van een aantal hippe meiden. Ik kende ze bijna allemaal 10 tot 15 jaar. Het voelde als levenslang. We hadden lief en leed gedeeld: eerste baantjes, feesten, vriendjes, drugs, drank, hoge scholen, huwelijken en ja, ook kleine kinderen. Avond aan avond waren we samen. Met wijn en gelach. Ik heb zelfs met een aantal samengewoond. Vliegtuigen naar andere landen gepakt. God, wat kom je dan van een koude kermis thuis, zeg. Zelfs mijn beste besties hebben zich van me afgekeerd. Ze zijn in ruim een half jaar opnametijd 1 a 2 keer langs geweest. Ja, je hoort het goed: 1 a 2 keer. Dan zit je toch slecht in elkaar of niet? Die ex-vriendinnen van mij zijn nog geen stuiver waard. Er zitten 24 hopeloze uren in een dag en dat voor ruim 180 dagen lang. Ze denken dat het onwil is. Dat je je aanstelt. Dat je ‘gewoon positief’ moet blijven. Onnozelaars. Was het maar zo simpel. Toch heb ik juist van onbekenden, mooie mensen onverwachts de meeste hulp gekregen. Dat heeft me tot tranen aan toe geraakt. Tijdens en na de opnames heb ik goed – zelf en met begeleiders – zitten reflecteren op alles, mezelf, maar ook mijn omgeving. Karma is a bitch. Ik geloof dat ze allemaal nog iets ellendigs zullen meemaken. #sorrynotsosorry. Dan zullen ze terugdenken aan mijn situatie en een levensles leren namelijk: wat handelde ik verkeerd en wat was ik een egoïstisch mens.
Ik heb nu hele lieve mensen om me heen. En toch vertrouw ik vriendinnen niet meer helemaal volledig, niet meer zo blindelings als vroeger. Ik had altijd het volledige vertrouwen dat die ex-vriendinnen me zouden opvangen. Geen twijfel. 100 procent. Ik voel nu de harde grond na een sprong in het diepe. Het gevolg is dat ik altijd op mijn hoede ben. Behalve bij mijn familie, mijn broer, man en lieve kindjes. Zij blijven toch mijn rots, mijn alles. Zij hebben mij er door heen gesleept. Hun ben ik onvoorstelbaar dankbaar. Zij verdienen een dik applaus. Zij hebben alles draaiende gehouden en mij ondersteund. En niet te vergeten financieel er voor gezorgd dat we – en vooral de kinderen – stabiel bleven. Met één inkomen toch naar dansles en Sinterklaas kunnen vieren. Mijn liefde is nog sterker geworden. Bij hun kom ik thuis. Voel ik weer intens geluk. Onze baby die met zijn knuistje zwaait. De oudste die vermoedt dat het sinterklaasjournaal nep is. Een kus van mijn man. De arm om me heen van mijn broer. De altijd oppeppende kop koffie van mijn moeder met een dikke knuffel. En de warme lijfjes van mijn kindjes tussen mij en mijn man in… Heerlijk en daar kan geen nepvriendin tegenop.
JANE DOE
