Manouk is haar zwangerschapsverhaal van IUI op IUI begonnen met DEZE DEEL I. Hier is het vervolg daar op.
Twee dagen later was het zover, de follikel reductie stond gepland. Met lood in mijn schoenen en zo misselijk als een hond ging ik naar de afspraak toe. Het was weer vreselijk, maar gelukkig hoefden er deze keer maar vijf follikels aangeprikt te worden en was het snel voorbij. De artsen hebben besloten dat mijn volgende punctie onder algehele narcose mag plaatsvinden, vanwege de pijn met enkel verdoving. Een aantal uur na de reductie was het tijd voor de IUI. Dit stelt niet zoveel voor, je gaat op de welbekende stoel liggen (met je benen in de beugels), hier krijg je een eendenbek in, en vervolgens brengt een verpleegkundige het zaad via een slangetje rechtstreeks je baarmoeder in.
Twee weken later was het dan zover, de testdag! Ik moet eerlijk bekennen dat we al eerder getest hadden dan de officiële testdag. Ik was zwanger! Ik geloofde er niks van en heb wel 20 testen gedaan, maar stuk voor stuk waren ze positief. We waren in de wolken, wat was dit een heerlijk gevoel!
Helaas was dit van korte duur. Toen mijn vriend en ik 10 jaar samen waren, de dag dat hij me ten huwelijk vroeg notabene, kreeg ik een spontane miskraam. Wat voelde ik me leeg, wat was dit vreselijk.
Een paar weken na mijn miskraam voelde ik me anders. Ik was snel moe, had geen trek in eten, mijn geur vermogen stond op scherp, etc. Ik zei tegen mijn vriend dat ik toch maar een test ging doen, want iets klopte er niet. Tot onze grote verbazing was deze test positief, de dagen erop liep de test alleen maar op. De week erop heb ik meerdere keren bloed laten prikken om te bekijken of mijn HCG hormoon mooi bleef stijgen. Helaas was dit niet het geval, er waren volgens de artsen 2 scenario’s: ofwel wederom een miskraam, ofwel een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik kreeg de opdracht mee mijn lijf goed in de gaten te houden, als ik ergens last van kreeg moest ik gelijk bellen. Zo niet, zou ik een week later terug moeten komen om nogmaals bloed te prikken, in de hoop dat mijn lijf het zelf op zou gaan lossen. Wat was dit weer een vreselijke domper, we hadden net een miskraam achter de rug en nu dit erachteraan. Mijn leven leek op dat moment echt stil te staan, terwijl iedereen om me heen maar door leek te gaan met alles. Ontzettend frustrerend vond ik dat! Op 22 juni werd ik hondsberoerd wakker. Ik hield geen eten binnen, voelde me een hoopje ellende en verloor wat bloed. Ik deed wat de artsen me hadden verteld en belde naar het ziekenhuis. Ik moest meteen langskomen. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen kregen we het nieuws dat ik niet meer naar huis mocht en met spoed geopereerd zou worden. Op de echo was te zien dat er vocht in mijn buikholte zat, waardoor ze het niet meer vertrouwden. Ik was doodsbang voor de operatie, met name omdat ze maar bleven herhalen dat het goed mogelijk was dat ze iets van me weg zouden halen als dat noodzakelijk was. Ik wilde mijn eierstokken helemaal niet kwijt, ik wilde niet onder narcose gaan en niet weten hoe ik eruit kwam. Vreselijk vond ik het, maar alles ging als een roes langs me heen. Ik leek wel een soort van verdoofd door alles wat er op me af kwam die dag. Na de operatie kreeg ik te horen dat alles bespaard was gebleven, wat was ik opgelucht! Ook dit konden we weer een plekje gaan geven en konden we achter ons proberen te laten. We hebben destijds heel veel steun van vrienden en familie gekregen, in de vorm van visite, kaartjes, bloemen, etc. Dit heeft ons heel veel goed gedaan.
Een tijd na de operatie kregen we toch weer de “baby-kriebels” en wilden we graag weer een poging doen. We hadden er dit keer voor gekozen om tegen niemand iets te zeggen, zodat we even geen vragen zouden krijgen. We wilden het samen doen en hadden er echt vertrouwen in, want 3x zou scheepsrecht moeten zijn. Ook deze IUI poging werd op dezelfde manier gedaan zoals de vorige keer. Alleen nu een minder hoge dosering medicatie, zodat er hopelijk maar maximaal 3 follikels zouden gaan groeien. Na een aantal dagen hormoonspuiten mocht ik weer op controle komen, alles zag er goed uit en er groeiden 3 follikels. Dat was een mooie score dus! Bij de volgende echo controle kon de IUI ingepland worden, dat was een fijn lichtpuntje! Op de dag van de IUI kregen we te horen dat de zaadkwaliteit bij vriendlief 3x zo hoog was dan bij onze vorige IUI. Wat was ik even apetrots op die vent van mij, dit moest gewoon gaan lukken! Ruim 1,5 week na onze IUI had ik al een voorgevoel. Ik wilde gewoon testen en dat deed ik dus. Ik was gewoon weer zwanger! Deze keer merkte ik i.p.v. blijdschap, vooral angst en stress. Ik was zo bang dat het weer mis zou gaan. Ik wilde niet nog een klein hummeltje verliezen.
De weken na de positieve test kreeg ik extra echo’s en bloedonderzoeken, aangezien ik weer wat bloed verloor en ze me graag goed in de gaten wilden houden. Op het moment dat ik een klein mini spruitje op de echo zag durfde ik er een beetje in te gaan geloven. Ik was echt zwanger! Diezelfde dag, na de positieve echo, ben ik meteen naar de winkel gegaan en heb ik een lief babypakje gekocht voor onze spruit. Dit moest hem gewoon gaan worden, dat kon niet anders! We probeerden allebei positief te blijven, ondanks alle onzekerheid. Een aantal dagen later kwam er helaas abrupt een einde aan deze positiviteit. Een half uur voordat ik mijn bruidsjurk uit zou gaan zoeken kreeg ik wederom een spontane miskraam. Ik weet niet hoe ik die dag door ben gekomen, ik heb me nog nooit zo leeg gevoeld. Hoe kan dit ons weer overkomen? Dit kan niet, dit mag niet!
MANOUK (klik hier voor Instagram)
Jeetje want een slopend verhaal… en dat toch ook 2 keer op hele bijzondere momenten rondom je bruiloft. Ongelofelijk. Hopelijk kan je nog moed houden in dit traject….🙏🏻
Wat zwaar voor jullie! Ik leef met jullie mee. Zelf heb ik/wij een jarenlang ivf traject achter de rug met 8 terugplaatsingen en 1 miskraam. Maar nu een mooi zoontje! Het is zwaar maar houd moed!! Ik duim voor jullie!