Na een thuisbevalling van acht uur is Luuk op de uitgerekende datum geboren. De eerste weken waren voor mij als nieuwe moeder één en al onzekerheid. Ik had in mijn zwangerschap bedacht dat ik borstvoeding wilde geven, maar jeetje, wat werd ik daar onzeker van! Heeft hij wel genoeg gedronken? Waarom huilt hij nou weer? Zou hij honger hebben? Het had mij volledig in de ban. Hierbij kwam mijn faalangst van vroeger weer fijn om de hoek kijken en nam al snel de overhand.
Na enkele weken had Luuk ook nog eens een enorm afgeplat hoofd. Mijn (moeder)gevoel zei dat er iets niet klopte, dus zijn we vrij snel bij de fysio beland. Daar bleek iets in zijn nek niet goed te zitten, waardoor hij niet helemaal naar rechts kon draaien met zijn hoofd. Toen ik met Luuk naar de fysio wilde gaan, reageerden mensen om mij heen dat dat wel snel was met zo’n kleine baby, maar wat ben ik achteraf blij dat we gegaan zijn. Luuk is daar door een specialist (waarvan ik de benaming niet meer weet) gekraakt, waardoor hij weer optimaal kon bewegen. We kregen allemaal oefeningen mee van de fysio om zijn voorkeurshouding te minimaliseren en mochten weer met zijn drieën naar huis. Eenmaal thuis was ik, zeg maar gerust obsessief, bezig om die afplatting tegen te gaan. Want zeg nou zelf: wie wil er een kind waarbij zijn ene oor aan de voorkant zit en de andere aan de achterkant van zijn hoofd?
In combinatie met de onzekerheid van borstvoeding ging het mij steeds een stapje slechter. De verwachtingen van mijzelf lagen hoog. Ik had immers zes jaar ervaring als pedagogisch werker op een kinderdagverblijf. Dan zou toch juist ik moeten weten hoe je met baby’s om moet gaan?! Ik werd echt geleefd en raakte mezelf beetje bij beetje kwijt. Na vijf weken hakte ik met pijn en moeite de knoop door om te stoppen met borstvoeding. Het voelde voor mij als falen dat ik het niet kon volhouden en ik vond mezelf daardoor een slechte moeder. Natuurlijk slaat die gedachte nergens op, maar op dat moment beleefde ik het zo. Het piekeren en negatief denken kon ik niet meer loslaten. Op een gegeven moment was het zelfs zo heftig dat ik ‘s nachts niet meer kon slapen. Ik bleef maar malen en naar het plafond staren. Zo lang dat het weer licht werd en de dag weer begon.
Luuk was inmiddels een heel relaxed mannetje. Ik daarentegen de grootste paniekzaaier die je je kan voorstellen. Wanneer Luuk huilde had ik geen idee wat er was. Ik deed daarom een standaard check. Gepoept of geplast, boeren, willen knuffelen of honger waren de opties in mijn hoofd. Al snel wilde ik voor Luuk een voedingsritme krijgen, zodat mij dit ook weer rust gaf. Daarom kreeg hij heel vlot op vaste tijden voeding. Ik week er maximaal een kwartiertje van af. Dit betekende ook dat ik hem elke nacht om 3:00 wakker maakte voor zijn fles anders zou ik overdag in de knoop komen… What was I thinking?!
Voor Luuk geboren was kon ik mij dagen vermaken door te struinen in de kringloop en hobbyen op zolder, maar nu moest ik er niet aan denken om überhaupt iets te doen. Samen met mijn man Casper had ik het er over en ook mijn moeder en zus waren bijna inwonend zo slecht kon ik op een gegeven moment alleen zijn. Het woord medicijn passeerde wel eens de revue.. maar hé, ik was toch niet gek?!
Toen ik na zes weken op nacontrole ging bij de verloskundige en daar mijn zegje deed, gingen de alarmbellen gelukkig rinkelen bij haar. Nee, het is niet gezond om te denken: ‘Waarom leef ik nog?’ en ‘Ik ben er alleen nog maar omdat Luuk een moeder nodig heeft.’ Ik werd doorverwezen om te gaan praten met de praktijkondersteuner van de huisarts. De eerste praktijkondersteuner waar ik kwam probeerde mij bij de intake in een hokje te stoppen en ik wist niet hoe snel ik daar weer weg moest komen. Het klikte niet en voelde echt niet goed. Ik liet de boel voor wat het was en modderde zelf weer verder aan. Ik werd door de huisarts op het matje geroepen. Ze had nog een andere praktijkondersteuner voor me in petto. Deze fantastische man drukte mij even met mijn neus op de feiten. Nee, ik functioneer inderdaad niet en ja, ik heb hulp nodig! Hij sloeg de spijker op zijn kop en met zijn droge humor kwam alles echt binnen. Hij sloot ons gesprek af met: ‘Zodra jij medicatie hebt, wil ik heel graag naar je luisteren en samen een oplossing zoeken.’ Vanaf dat moment had ik het gevoel dat alles wel goed zou komen, maar ik had echt een lange weg te gaan…
Ow, wat was ik bang wat iedereen van me zou denken. Ik dacht zelfs dat de groenteboer zou zien dat ik aan de pillen zat. Ja echt, zo naïef en bang voor het onbekende was ik. Op die momenten van negatief denken voelde ik me echt alleen en dacht ik ook dat er niemand was die dit al eens meegemaakt zou hebben. Als dat wel zo was geweest dan had iemand dit mij toch wel kunnen vertellen…? Iedere week ging ik op gesprek bij de praktijkondersteuner en kreeg ik opdrachten om te doen. Zo werd ik bijvoorbeeld door hem verplicht om naar de kringloop te gaan en iets te kopen. Als je mij dit van te voren gezegd zou hebben zou ik je uitlachen. Het was namelijk een wonder als ik er geweest was en dan niets gekocht had! Behalve de praatsessies daar heb ik ook avonden met Casper aan tafel gezeten. Ondertussen speelden we dan een potje yahtzee. Zo suf als het klinkt, maar voor mij werkte het. Tijdens die avonden praatte ik enorm veel en ook erg negatief. Dat Casper niet gillend weg is gerend vind ik nog steeds heel knap! Hij heeft me echt gesteund in de moeilijkste tijd ooit. Ook mijn moeder en zus bleven langs komen en mij helpen. Helpen met mijn hersenspinsels en helpen met zorgen voor Luuk. Met kleine stapjes ging het weer wat beter met me. Zo merkte ik ineens op dat ik weer met plezier naar de kringloop ging. Langzaam zonder dat ik het besefte werd ik steeds wat meer mezelf.
Na een half jaar medicijnen mocht ik het gaan afbouwen en mezelf een datum stellen wanneer ik er vanaf wilde zijn. Samen met Casper besloot ik dat de eerste verjaardag van Luuk een mooie datum hier voor was. Er naar toe leven was best spannend. Stel je voor dat ik een terugval zou krijgen. Gelukkig bleek de angst nergens voor nodig en kan ik nu optimaal genieten van ons leuke gezin.
Als ik terugkijk op de depressie is dat echt een donkere periode in mijn leven, maar tegelijkertijd heeft het me ook heel veel opgeleverd. Ik ben veel meer gaan waarderen wat ik heb en besef me wat een rijkdom het is om ‘gewoon’ te kunnen genieten van alledag.
MARISKA
