Ik ben Manon, 38 jaar, vriendin van Marcel en mama van Sid (5) en Liv (2). Freelance tekstschrijver en eigenaar van Pink Unicorn. Kenmerken: taalgek, denker, gezelligheidsdier. En verder ben ik lief, zorgzaam, en moe …
Ja, je leest het goed, ik ben moe. Zo moe zelfs dat ik het er maar gelijk in de intro bij zet omdat dit onderhand een karaktertrek is. Of een van mijn talenten, zo zou je het ook kunnen zien. Want dat ik er goed in ben, is een feit.
Volgens Wikipedia wordt onder vermoeidheid verstaan ‘een staat van lichaam en geest waarbij een persoon zich verminderd in staat voelt activiteiten te ondernemen en zich slaperig voelt.’ Nou, vink die maar af. Daarna staat er ‘vermoeidheid is over het algemeen een gevolg van een zware lichamelijke of geestelijke inspanning of een lange periode zonder slaap.’ Die zware lichamelijke of geestelijke inspanning valt mee, daar ben ik namelijk te moe voor… En dát komt door het laatste gedeelte van de omschrijving hierboven. Ik leid namelijk aan het ‘mijnpeuterwilnietdoorslapen-syndroom’, een nog niet officieel erkende aandoening (ik pleit voor erkenning, who’s with me?! ) waarbij, in mijn geval, de volgende kwaaltjes optreden:
Uiterlijk
-
Smokey eyes en rode lippen. Klinkt heel sexy, is het niet. Dit zijn nl zwarte zakken onder mijn ogen waardoor de make-up aan de onderkant lijkt te zitten. Als ik op mijn kop sta ben ik zeer professioneel opgemaakt, dat dan weer wel. Mijn lippen springen eruit doordat dit het laatste nog enigszins gekleurde gedeelte van mijn gezicht is…
-
Pofwangen. Wat dan weer te verklaren is doordat de zwarte zakken mijn originele wangen naar beneden duwen waardoor ze zeg maar ophopen. En nee, dat is dus níet schattig.
-
Beginnend spraakgebrek doordat vrijwel elke zin na 2 woorden wordt onderbroken door een gaap die vanuit mijn tenen komt.
-
Over die tenen gesproken, die zijn koud. Net als mijn neus. En handen. En de rest van mijn lichaam. Damn you syndroom.
-
Staar. En dan niet de werkelijke ziekte, maar gewoon zoals het is: minutenlang staren naar niets.
-
Of juist het knipperen. Niet het verleidelijke knipogen of lonken, maar het dwangmatig moeten knipperen omdat anders je ogen zomaar dichtvallen-soort.
Innerlijk
-
Roesjes. In mijn hoofd, niet aan mijn kleding (nu weet ik eerlijk gezegd niet wat ik erger vind…).
-
Afwezig. Ik vind het oprecht jammer dat er geen persoonlijke afwezigheidsassistent bestaat die mensen tijdens een gesprek erop kan attenderen dat ik er even niet (meer) ben. Gat in de markt zeg ik jullie!
-
Lamgeslagen. In de figuurlijke zin van het woord: er komt niet heel veel uit me op vermoeide dagen.
-
Geen libido. Geen wat? … Precies.
-
Een monster. Natuurlijk schuilt er geen écht monster in mij, dat zou raar zijn (…). Maar ik voel me soms wel een monster. Een gebrek aan slaap is namelijk niet echt (lees: echt niet) bevorderlijk voor je humeur.
Slaapgebrek is eigenlijk helemaal nergens goed voor, maar we hebben er wel mee te dealen. Inmiddels al zo’n 5 jaar en 8 maanden, want toen Sid besloot door te gaan slapen en geen last meer had van nachtangsten, werd Liv geboren en ging het hele feest van gebroken nachten gewoon door. En nu heb ik dus toch wel een serieuze behoefte aan nachten met slaap. Met uren ononderbroken slaap. Van ’s avonds tot ’s ochtends gewoon slapen, als ik eraan denk word ik al emotioneel. Maar blijkbaar is dat voor nu nog te veel gevraagd. Liv denkt daar namelijk anders over en wordt vrijwel iedere nacht meerdere keren wakker om vervolgens zeer irritant (sorry, maar het is gewoon echt ir-ri-tant) te gaan jengelen. Een soort van eentonig geklaag dat in decibellen toeneemt naarmate de minuten verstrijken, om vervolgens over te gaan in gehuil. Wat doorgaat tot mama of papa komt (wat dus vaak mama is, omdat ze overgaat in gekrijs als ze papa ziet. Zucht. Maar hallelujah, hij gaat er gelukkig wel uit!). En wat er dan aan de hand is?? You tell me! Ik kan niks bijzonders ontdekken in ieder geval. Dus leg ik haar dekentje weer over haar heen of stop haar tut in haar mond (die naast haar hoofd ligt. Nogmaals zucht.), geef een aai over haar bol en/of zet haar muziekster nog eens aan. En dan is het stil tot het volgende moment zich weer aandient en het riedeltje van vooraf aan begint.
Nu wéét ik gewoon dat een deel van de vaders en moeders die dit lezen nu gaan zeggen dat ik haar moet laten huilen, dat ik niet zo snel moet opstaan, dat het gewenning is en dat ze weet dat ik kom, dat ik boos moet worden etc. Dat zal wel zo zijn, maar 1) been there, done that, 2) ik ben blijkbaar zo’n mama die haar kindje niet kan laten huilen, en 3) de keuze tussen een uur lang wakker liggen door het gehuil of even eruit en na 5 minuten weer kunnen slapen, is voor mij tegenwoordig heel snel gemaakt. Want als je moe bent, word je ook makkelijker. Of laconieker eigenlijk. Omdat je het gewoonweg niet kunt opbrengen om je ergens druk over te maken. De kids zul je niet snel horen klagen hoor, want mama moe = meer iPad en Netflix. Serieus, wat moesten wij vermoeide ouders zonder de iPad en Netflix?! Opvoedkundig onverantwoord, my ass: redders in nood zijn het!
Soms ben ik zo moe dat het lijkt alsof ik heb geblowd en daar high van ben. Dan heb ik het gevoel in een wei met schaapjes te lopen. Waarbij die wei dan eigenlijk wolkjes zijn. In mijn hoofd. En ik die schaapjes heel graag wil tellen. Zodat ik in slaap kan vallen. Op die zachte wolkjes. Zo zacht… Afijn, dat dus. Op zich geen heel vervelend gevoel, ware het niet dat ik daar dan ook vaak de bijbehorende vreetkicks bij krijg (vraag me maar niet hoe ik weet dat die vreetkicks erbij horen. Iets met een experimenterende tienerfase…). Dat betekent dus veel en vet voedsel wat niet bevorderlijk is voor mijn bbb-gedeelte. En daar is dan meteen nog een uiterlijke kwaal: aankomen door snaaien. Wat dan weer een nieuwe innerlijke kwaal tot gevolg heeft: irritatie. Dan irriteer ik me aan mijn gesnaai, maar ook aan mezelf, aan de kindjes, aan M., aan de poes. Aan de über vriendelijke kassière bij de Jumbo, aan de behulpzame jongen bij het tankstation, aan de normaal gesproken grappige pakketbezorger. Hoppa, het monster is geboren. Mét gegrom, gesnauw en gebrul. Als ik in deze fase ben aanbeland, dan moet je me gewoon even een paar dagen zoveel mogelijk met rust laten. Het zakt namelijk vanzelf weer weg, dat weet ik inmiddels. En dan kan ik er weer even tegenaan. Ik sta er nog altijd versteld van hoe goed je eigenlijk kunt functioneren zonder veel slaap. Ik bedoel, ik leef nog steeds. En mijn gezin ook. Dus ik blijk toch wel iets goed te doen, ook al doe ik dat met mijn ogen half dicht.
Wat ook niet echt bevorderlijk is voor mijn moeheid, is het feit dat ik een avondmens ben. Ik kan werkelijk waar de héle dag snakken naar mijn bed om vervolgens rond bedtijd te bruisen van energie. Ik bedoel, hoe dan?! Of ik lig, als mijn kleine meid wél eens een keertje een nacht doorslaapt, nog úren wakker omdat mijn brein besluit eens even te gaan nadenken over van alles en nog wat! Persoonlijk denk ik dat iemand daarboven een spelletje met me speelt, maar zie dat maar eens te bewijzen hè… Dat liv een spelletje speelt, vermoed ik ook. Er zijn dus wel eens nachten dat ze wél doorslaapt. Sterker nog, laatst heeft ze zelfs 10 nachten doorgeslapen. Ik herhaal: 10 (!) nachten! Om vervolgens weer van de een op de andere nacht te gaan spoken. Hoezo?! Waarom?! Hoe werkt dat in zo’n peuterbrein?! Laadt ze zichzelf dan even op, zodat ze ons weer een tijd kan verblijden met haar nachtelijke escapades? Ik bedoel … Huh?! Ik ben iedere dag opnieuw blij met haar aanwezigheid, begrijp me niet verkeerd, maar ’s nachts vind ik enkel het idee dat ze er is wel voldoende. Dat hoef ik dan niet daadwerkelijk ook te zíen zeg maar.
Een troost: Liv is altijd vrolijk. Nouja meestal dan, maar ik ken niemand die altíjd vrolijk is. Maar dat is serieus wel iets wat het een stukje draaglijker maakt. Als ik haar ’s morgensvroeg uit bed haal en haar gulle lach zie, dan vergeet ik de vermoeidheid even. Let wel, even… Want ik blijf gewoon verder gewoon heel moe hoor. Nog een troost is dat ik weet dat er nog heeeeeeeeeeeel veel vaders en moeders zijn die net als ik de wallen over hun hoofd kunnen trekken. Nouja troost, het is niet dat ik daardoor dan wel minder moe ben. Maar het maakt het misschien wel wat draaglijker. Het feit dat je niet de enige bent. Soms zie ik een moeder op straat lopen en dan wil ik haar vastpakken en zeggen dat ik het herken, dat ik weet hoe ze zich voelt. Dat het wel goed gaat komen met die koters van ons. En dat ze echt wel een keer gaan doorslapen. Tot die tijd camoufleer ik mijn wallen, knijp ik wat kleur in mijn pofwangen, stamp ik mijn voeten warm, knipper ik met mijn ogen, staar ik vervolgens even voor me uit en ga ik door.
-x-
MANON
P.S. Het is nu 06.30u en na weer een nacht met slechts 4u slaap kan ik nog een aantal kwaaltjes toevoegen. Zo lukt het me niet om geluid uit me te krijgen en zijn mijn ogen getransformeerd in permanent verdikte streepjes. Het wordt er potverdorie niet aantrekkelijker op. Tel daarbij op dat ik tegenwoordig vaak vanaf halverwege de nacht gehuld in mijn fleece ochtendjas in bed lig (want ik zal er zo toch wel weer uit moeten) en het libido-gedeelte is ook direct verklaard. En liv? Die heeft iedere dag gewoon weer de energie om super stylish de deur uit te gaan. Joe!
