Ik heb het gezegd. Ik heb het echt gedaan. Heb ik nu gelogen? Nee ik meende het wel, denk ik. Toch? (heerlijk dat ik jullie nu hoor denken: mens, wat heb je dan gezegd. Ik ga het zo echt vertellen hoor. Ben je nog nieuwsgierig?). Dit dus: “Ik ga op vakantie met een baby. Doe het.” Ja, zo zei ik het ongeveer. Ik typte dit toen ik met een kotsvlek op mijn shirt over het vliegveld banjerde (true story). Met een huilende baby in mijn armen. Net nadat ik deze kotsvlek had proberen schoon te maken met water, veel water, te veel water. En ik had een wit shirt aan. Het leek net een soort wet shirt contest. Het scheen aan alle kanten door (lang leve de draagdoek, die opeens ook als kledingstuk fungeerde).
Ik moest en zou, als alles goed ging met de baby, in mijn verlof nog een weekje op vakantie gaan. Ik, de persoon die nog nooit 31 december heeft gehaald met een vakantiedag om mee te nemen naar volgend jaar, was niet op zomervakantie geweest. Het enige nachtje weg was in het bevalbad van het kraamhotel. Deze nacht had natuurlijk een prachtig einde, onze mooie dochter, maar de zon scheen er niet. En er was ook geen zwembad. Telt het dan als zomervakantie? Nee.
Dus we gingen. Sophie was 10 weken oud en wij vlogen naar Fuerteventura. Dit is zo’n vier uur vliegen, maar met een tussenstop op Lanzarote maak je er al gauw 5,5 uur van. En oh, oh, oh, wat vond Sophie die tussenstop waarbij we het vliegtuig niet uit mochten leuk. Ja, ze genoot hoor. En de rest van het vliegtuig genoot met haar mee. Dit was ook de eerste keer van deze reis dat ze me onder had gekotst. Het rook heerlijk. Vond zij dan. Ach ja, ze huilde daar wat inderdaad. Kon het haar ook niet echt kwalijk nemen. Niemand vond dit leuk, en baby’s uiten dat in huilen. Ze was tenminste eerlijk. Alle volwassenen zeggen liegend tegen elkaar: “Ach, we zijn maar een uurtje later op bestemming, wat geeft dat”. “Ik zit veel liever hier dan bij het zwembad” (leugenaars, denk maar niet dat Sophie jullie niet door had).
Al met al ging de vliegreis best goed (had ik trouwens al gezegd dat mijn vriend er zo nerveus voor was dat ik bijna zonder hem was gegaan. Wat kan hij zich druk maken zeg! Grr.). Sophie lag bijna de hele tijd bij mij te slapen en de mensen om ons heen waren zelfs vergeten dat ze mee was (nee, klopt, ik heb een knuffel in deze draagdoek zitten. Doe eens gek). Daarnaast zat heel het vliegtuig vol met kinderen, en die waren allemaal een stuk vervelender dan Sophie. Dat was gewoon zo. Sophie was de liefste (sorry not so sorry).
De vakantie zelf was ook een groot succes. Nee echt. Dit is geen sarcasme (echt niet). Heerlijk, er hoefden opeens geen wasjes gedraaid te worden, papa was er ook de hele week en je had tijd om lekker in het zonnetje op het strand een boekje te lezen. Nou ja, aan het strand, hmm. Daar waaide het wel heel hard. Niet zo handig met een baby. Waaien + minder warme (lees: koude) wind + baby Sophie = huilen. Oké, gelukkig konden we ook lekker aan het zwembad liggen. Sophie in haar babynestje, boekje erbij, dikke prima. Gezellig trouwens, die muziek die ze daar aan het zwembad draaiden. Oh oké, zet de muziek nog wat harder. Grappig eigenlijk, om er voor te kiezen om de DJ naast het babybadje te plaatsen. Interessante keuze. “Oh Sophie, kun je niet slapen? Nee dat snappen wij wel…” Wat een lawaai (de tering. Echt: dit volume muziek naast het babybadje, serieus. Het kostte me moeite om niet in hoofdletters te gaan typen. Om extra kracht te geven aan het feit hoe dom dit idee is, muziek bij de baby’s). Maar goed, dan verkasten we toch lekker naar ons huisje. Sophie binnen uit de zon in haar bedje en wij buiten op ons terras met uitzicht op zee op ons ligbedje. Hartstikke, dikke prima. Echt (weer geen sarcasme), het was heerlijk, ik heb 3 boeken uit gelezen.
Oké, een aantal dingen gingen anders dan vroeger, toen je nog lekker met z’n tweetjes ging. Cocktails tot laat in de avond werd lastig (maar ach, welke ouders van een baby zijn laat in de avond nog wakker? Oké, heel veel ouders, want baby’s geven over het algemeen weinig om jouw behoefte aan avond- en nachtrust. Maar je snapt wat ik bedoel, je slaapt liever dan dat je ’s avonds laat zo’n ranzige cocktail zit te drinken. Dit is zo niet waar, maar als je het maar vaak genoeg tegen jezelf zegt, geloof je het).
Uit eten was ook anders. We hadden echt heerlijk gegeten, tapas, nomnomnom, met lekkere wijntjes. Maar soms was dat wel om 17:30 in ons eentje in het restaurant. Want ja, dat kwam beter uit met Sophie haar flesje. En ja, als er verder niemand zat, was het minder erg als ze wat huilde. Maakte dat het eten minder lekker? Nee. Was het anders? Ja (vooral als je er van houdt om te kijken hoe andere mensen hun maaltijd naar binnen werken en het voor elkaar krijgen heel de avond niks tegen elkaar te zeggen).
Een excursie? Huur een auto. En verwacht niet dat je baby er vrolijk van wordt als je met 35 graden een stadje gaat bezoeken. Dan is het best leuk (best).
Conclusie: ga op vakantie met een baby. Doe het. Manage wel je verwachtingen. De Instagram foto’s met lachende baby’s, lekker aan het zwemmen, op de mooiste plekjes zijn geen realiteit. Ik ben 100% guilty aan het plaatsen van deze foto’s. Niet van Sophie aan het zwemmen trouwens, dat vond ze niks aan. Huilen zodra haar mini teentje het water raakte (verder is het écht leuk hoor, echt).
Heerlijk met z’n drietjes een weekje weg, genieten van elkaar. Dat is het mooiste. Waar je bent maakt niet zo veel uit.
Ps. Had ik al gezegd dat er kakkerlakken in ons huisje zaten?
Pps. Boek die vakantie!
Liefs,
ESMEE (klik hier voor haar Instagram)
