Echt een vreemde bewoording vind ik ‘een pedagogische tik’. Eigenlijk zeg je daarmee dat de tik die je uitdeelt pedagogisch onderbouwd is, pedagogisch verantwoord. Opvoedkundig toegestaan.
Heel eerlijk ik vind slaan nooit een onderdeel van opvoeding. In welke mate dan ook. Ook al werd dit vroeger wel getolereerd. Een tik is in mijn ogen geen onderdeel van positief opvoeden. Betekent dit dat ik zelf nooit eens een armpje knijp, een oortje vasthoudt? Zeker niet. Maar als ik op dat punt kom, betekent dat een kind zo ver over mijn grenzen is gegaan dat ik overkook en geen andere uitweg zie dan even dat armpje vast te pakken. Het is uit onmacht, omdat dan werkelijk elke methode die ik heb ingezet geen effect heeft.
Mijn man kiest wel eens voor de letterlijke draai om de oren. Ik vroeg hem van het weekend of hij deze bewust inzet of dat dit hem overkomt. Nu zie ik mijn man echt nooit overkoken. Wat dat betreft ben ik in ons gezin de pedagoog en hij de beste opvoeder. Hij is consequent, duidelijk en blijft altijd rustig. Zelfs toen ik bij onze tweede, een huilbaby, in de stress in de nacht aan hem vroeg of hij de baby AUB op marktplaats wilde zetten voor een ander gezin. Omdat ik na de zoveelste dag waarvan hij 20 van de 24 uur aan het huilen was, echt dacht dat ik hem het zolderraam uit zou gooien. Of toen ik bij de nummer drie totaal overspoelde door hormonen en mij het liefste had laten opnemen, pakte hij het op. Hij blijft altijd rustig en kiest er toch voor om soms het oortje vast te pakken. Waarom? ‘Omdat ze soms gewoon echt naar niks luisteren en wie niet luisteren wil…’ Tja. Hoewel ik ‘voelen’ dan als onmacht zie, is het soms dus ook echt bewust inzetten. De onvoorwaardelijke regel hier in huis is dat we elkaar nooit afvallen in het bijzijn van de kids. Maar hier laat ik het ook.
Heel soms moeten we kinderen echt even remmen. Dat geloof ik echt. Wanneer ze alle kanten uit gaan en echt niet te bereiken zijn, is het soms goed om ze even vast te pakken en stevig op de grond te zetten. Even aarden, even terug bij jezelf.
De discussie laait op, moet een pedagogische tik strafbaar worden? De een vind dat we deze tijd te soft opvoeden, de ander noemt het kindgericht. Ik vind het een moeilijk onderwerp. Moeilijk te onderbouwen waarom je soms best even een schrik effect mag geven, maar ook moeilijk te onderbouwen waarom ik het soms niet vind kunnen. Laat dat nou dat hele opvoeden zijn. Echt niet zo makkelijk als het lijkt. Constante tweestrijd tussen wat sociaal geaccepteerd is, de dingen die je soms overkomen en je eigen normen en waarden.
Ik merk dat ik bij het schrijven van stukken mij constant bewust ben van de tijd waarin we leven. Je kunt het zo gek niet bedenken maar voor een opvoedkundig onderwerp is een onderzoek gedaan. Het is maar waar je naar zoekt en je zult het antwoord in jouw voordeel vinden. Daar een mening over hebben en professioneel of privé dit delen maakt je een schietschijf in de samenleving. Veilig achter onze schermpjes beseffen weinig mensen dat we in een land leven waar we vrijheid van meningsuiting hebben, maar we werkelijk niks van elkaar tolereren.
Dus, terug naar die pedagogische tik. Wat vindt een pedagoog daarvan? Nou ik weet dat ik van de draaien om mijn oren niks heb over gehouden. Hou evenveel van mijn ouders, maar weet ook nog exact bij welke gebeurtenissen mij dit overkwam. Ik weet ook dat als ik het zelf doe, ik baal van mijzelf. Baal dat ik het niet op een andere manier heb kunnen oplossen. Af en toe doe ik het bewust. Pak ik ze vast, omdat ik het gevoel heb dat ze niet te remmen zijn. Pak ik een armpje iets steviger vast om ze te laten voelen dat het menens is. Dus ja… Conclusie? Geen idee. Ik heb wel oprecht respect als ouders dit nooit overkomt en ze altijd met woorden alles kunnen oplossen. Al denkt ik dat het gros zich in mijn verhaal herkent.
Mijn volgende stuk gaat over de ‘Uitnodigingen drama’ rondom feestjes op de basisschool. Keep you posted!
Liefs,
MELANY
