Ik had een bacterie op mijn hart (endocarditis)
Voor mijn bevallingsverhaal is wat voorkennis nodig. Hiervoor moet ik vier jaar terug, naar 2014. Na lang ziek te zijn geweest, onverklaarbare klachten en verkeerde diagnoses te hebben gekregen, ontdekte een arts dat ik Endocarditis had. In gewone mensentaal: een bacterie op mijn hart. Deze bacterie had maanden vrij spel gehad en had mijn hart dusdanig aangevreten, dat mijn aortaklep volledig weg was en er een groot gat zat in mijn Mitralisklep. Conclusie: spoed open hartoperatie. Alsof dat nog niet erg genoeg was, werd ik voor een keuze gesteld: een mechanische- of een biologische hartklep. Beiden hadden voordelen en nadelen. Deze keuze was voor mij op dat moment té moeilijk, daarom besliste mijn vader voor een biologische hartklep te gaan. Waarom? Ik wilde heel graag kinderen en met deze hartklep was dat mogelijk.
Ik raakte zwanger
Van 2014 springen we naar 2018. De afgelopen maanden heb ik veel controles gehad in het ziekenhuis. Mijn hart (en die van de baby) werd goed in de gaten gehouden. Vanaf het begin van mijn zwangerschap wist ik dat de bevalling geen makkie ging zijn voor mij. Zo moest ik een ruggenprik krijgen om zo min mogelijk pijn te voelen en mijn hart niet te overbelasten. Daarnaast werd de bevalling ingeleid om alles zeer gecontroleerd te laten verlopen.
De inleiding begon
Toen werd het 27 juni. Ik was in het ziekenhuis voor controle. Voor het eerst lag ik aan de monitor. Er was nog weinig beweging te zien en ik had nog maar 1 cm ontsluiting, de baarmoedermond voelde lang en hard. De baby zat vrij op haar gemak. Omdat mijn gynaecoloog op vakantie ging op 1 juli en zij de bevalling graag zelf wilde doen, werd beslist dat ik diezelfde avond werd opgenomen om de bevalling in te leiden. Want, zo vertelde ze mij, er was nog zo weinig aan het gebeuren, dat, ondanks inleiding, de bevalling wel eens erg lang kon duren. Dus ’s avonds ging ik naar het ziekenhuis. Ik installeerde me direct in de verloskamer. Ik kreeg een soort van touwtje ingebracht, om de baarmoedermond weker te laten worden. Mijn vriend en ik keken samen nog wat tv en rond 22u vertrok hij naar huis. Ik deed ’s nachts geen oog dicht. Dat bed was zo knoerthard, ik kreeg constant kramp in mijn benen, de monitor ging constant af en ja, die buik was ook niet echt gemakkelijk. Zo blij was ik toen ik het ’s ochtends licht zag worden. Ik stuurde een berichtje naar mijn vriend, maar die lag natuurlijk nog heerlijk te slapen. Rond 7u30 kwam de vroedvrouw zeggen dat de gynaecoloog elk moment kon komen om te kijken ‘hoe ver’ ik was. Ik hield mijn vriend op de hoogte via berichtjes en zei hem niet te haasten (hij was trouwens ook weer in slaap gevallen).
Plas of vruchtwater?
Na een uurtje kwam de gynaecoloog en net voor ze me wilde controleren, leken mijn vliezen gebroken … Dat wisten we toen nog niet zeker. Zij zei: “Zijn haar vliezen nu gebroken?”, en ik vroeg aan haar of ik niet aan het plassen was. Ondertussen was er meer gebeurd dan verwacht. Ik had plots 3 cm ontsluiting. Toen de gynaecoloog weg was, stuurde ik snel naar mijn vriend: “Liefje, kom maar uit je bed, mijn vliezen zijn gebroken!”. Hij vroeg of hij nog snel kon douchen, volgens de vroedvrouw moest hij zich niet haasten, het feit dat vliezen waren gebroken wilde niet zeggen dat de baby er elk moment zou zijn. Maar 35 minuten later stond mijn vriend naast mijn bed. Vanaf dat moment ging het nog sneller.
Om mijn hart te ontlasten, zou ik super snel een ruggenprik krijgen
De vroedvrouw kwam de kamer binnen en zei dat de anesthesist ieder moment op de afdeling kon zijn. Ondertussen kreeg ik meer en meer weeën, maar ik kon deze (al zeg ik het zelf) super goed opvangen en weg ademen. De vroedvrouw had dan ook niet door hoe snel het plots ging. De anesthesist was onderweg en ze zou even controleren ‘hoe ver’ ik was. Plots zag ik haar ogen groot worden en zei ze: “Goed, we gaan de anesthesist vragen eerst naar jou te komen.”. Blijkbaar had ik plots 8 cm ontsluiting en ving ik de weeën iets te goed op. Normaal wordt er dan geen ruggenprik meer gegeven, maar ik moest met mijn hart.
De ruggenprik op zich viel mee
Laat je nooit weerhouden een ruggenprik te nemen uit angst voor de pijn. Ik denk dat mijn vriend meer pijn had dan ik, omdat hij zag hoe groot de naald was. Na de ruggenprik daalde mijn hartslag en bloeddruk. Heel eventjes was er paniek. De vroedvrouw spurtte de kamer uit en ging een medicijn halen om mijn hart te ondersteunen. Mijn vriend hield de monitor goed in de gaten. En ik… Stom he, maar ik had op het moment zelf écht niet door dat er iets kon gebeuren met mijzelf. Toen de vroedvrouw terug kwam met het medicijn had mijn hart zich al hersteld. Echter, het zwaarste deel (het persen) moest nog komen…
Om 12u00 had ik de volle 10 cm bereikt en begonnen de persweeën
Maar, wederom om mijn hart te ontlasten, mocht ik niet teveel persen. Ik ving de persweeën op en weer had niemand door hoe ver het eigenlijk was. De vroedvrouw kwam me zeggen dat als ik constante druk voelde het bijna tijd was om te persen. Ik zei haar dat ik dat al een hele tijd voelde! Ze schrok en ging de gynaecoloog halen. Het bed werd omgebouwd en voor ik er erg in had, lag ik in positie. De deur ging open en de gynaecoloog en assistent kwamen binnen. Ik hoorde haar in de deuropening al zeggen: “O, ik zie al haar!”. Op dat moment stonden ze met vier mensen naar mijn blote vagina te kijken. Ik keek tussen mijn benen door en begon te lachen. Al 45 minuten had ik persweeën en op het moment dat het moest gebeuren, vielen de weeën stil terwijl zij met vier man (vrouw in mijn geval) aan het kijken waren wanneer het ging gebeuren. Met zijn allen schoten we in de lach. Wederom had ik niet door dat de gynaecoloog met haar hoofd bij mijn baby én mijn hart was. En dan na een paar keer persen, werd onze lieve kleine Lily (om 12u54) geboren! Ik kreeg haar meteen bij me. Ze heeft bijna twee uur bij me gelegen. Eerst een uur op mijn borst en daarna bijna een uur aan mijn borst.
Voor mij is mijn bevalling een goede ervaring geweest
Ik ben bijna niet bezig geweest met mijn hart en of die het aan zou kunnen. De mensen in mijn omgeving daarentegen zijn er des te meer mee bezig geweest. Na de bevalling kwam de nageboorte heel snel, maar de bloedingen wilden niet stoppen. Dit komt mede door de medicatie die ik neem voor mijn hart. Door alles waar iedereen mee bezig was, heeft er niemand gedacht aan foto’s… Iets waar ik nu nog veel verdriet van kan hebben. Ik heb geen foto’s van mij en Lily na de geboorte (je weet wel, die foto’s waar een nog ‘vieze’ baby op je borst ligt, die heb ik dus niet!). Voor mij was mijn bevalling een super goede ervaring, voor de mensen rondom mij en onze familie was het spannend. Mijn moeder heeft (gelukkig achteraf!) zelfs uitgesproken dat ze even bang was dat ze wel een kleinkind zou hebben, maar geen dochter meer. Ik kwam er later pas achter wat dit voor mijn vriend en familie heeft betekend…
NADIEH
