Wat een kracht en energie gaf het mijn vrouw nadat we te horen kregen dat we vandaag ouders gingen worden. Vanaf het moment dat de vliezen werden gebroken, begonnen de weeën steeds heviger terug te keren. Toen we van de verloskundige het seintje kregen om naar het geboortehuis te mogen vertrekken, pakten wij ons vluchtkoffertje, autostoel en reden naar het ziekenhuis toe. Voor mijn vrouw was dit geen plezierig ritje. Ik zag haar herhaaldelijk zoeken naar een prettige houding en aan het continu verwisselen van houdingen te zien, kreeg ze die niet gevonden. Ook bleven de weeën in hevigheid toenemen, dat kon ik wel van haar gezichtsuitdrukking aflezen. Op de één of andere manier spraken we nauwelijks met elkaar en hadden we voornamelijk met onze lichaamstaal contact. Zo vertelde mijn vrouw zonder het gebruiken van woorden wanneer ik haar kon ondersteunen en vertelde ik haar door mijn handen masserend op haar rug te leggen: ‘we doen het samen’. Toen we bij het ziekenhuis arriveerden, stond de verloskundige ons op te wachten. Ik deed het portier voor mijn vrouw open en begeleid haar uit de auto. Net op dat moment kwam er weer een wee opzetten en door de onverwachtse hevige pijn begon ze te braken. Ik hield haar haren naar achteren en ondertussen ging de verloskundige binnen een emmer met water halen. Ik voelde precies waar en hoe ik mijn vrouw moest ondersteunen, maar voelde me in praktische zin onzeker. Gelukkig was daar de verloskundige fantastisch in en begeleide ze ons op een hele fijne, duidelijke en rustige wijze. Ik haalde een rolstoel bij de ingang en bracht mijn vrouw naar het geboortehuis.
Het geboortehuis
We kwamen aan op de kamer van het geboortehuis. De kamer was fijn met zachte kleuren gemeubileerd en van alle gemakken voorzien; een douche, koffiezetapparaat, radio en natuurlijk alles wat nodig is voor de bevalling. Mijn vrouw en ik hadden thuis al een goede manier gevonden om de weeën op te vangen en dit “ritueel” ging gewoon verder in het geboortehuis. Op haar knieën zittend met haar hoofd op mijn schoot kon mijn vrouw de weeën het beste opvangen. Na een half uur in deze houding bezig te zijn geweest en met de teller nog op ongeveer 5 centimeter ontsluiting, besloot ze onder de douche te gaan om te kijken of het warme water verlichting bood. Mijn vrouw was standvastig in het feit dat ze graag wilde bevallen zonder pijnbestrijding. Over pijnbestrijding hebben we meerdere informatiebijeenkomsten bijgewoond, maar hierbij heeft ze zich voor de baby en zichzelf nooit veilig genoeg gevoeld. Mijn vrouw vindt naalden met vloeistoffen vreselijk, dus zolang dit vermeden kan worden, graag. Helemaal de onzekerheid hoe baby en moeder op medicijnen zouden reageren vond mijn vrouw maar niks. Wel hadden we de afspraak dat als er een situatie zou voordoen waarbij een specialist pijnbestrijding aanraadde, het een ander verhaal werd. Enfin, de pijn begon toe de nemen en mijn vrouw was op zoek naar manieren om te pijn te kunnen hanteren.
Wat ik deed in die tussentijd? Ik stond bij mijn vrouw met in de ene hand de sproeier om er voor te zorgen dat mijn vrouw voldoende warm water over haar heen kreeg en met de andere hand masseerde ik haar onderrug. Al zittend op een stoel maakte ze kenbaar wanneer de volgende wee kwam om deze vervolgens samen in mijn armen op te vangen. Na het douchen vroeg de verloskundige aan mijn vrouw op bed te gaan liggen om te kijken hoeveel centimeter ontsluiting ze ondertussen had. Tot grote teleurstelling van mijn vrouw was de ontsluiting “nog maar” zes centimeter, waardoor ze zei: “Nog maar zes centimeter ontsluiting? Dat schiet ook niet op!”. Maar ze lag perfect op schema gaf de verloskundige aan, maar toen de weeën zoveel pijn deden op het bed, omdat ze deze niet meer op “onze” manier op kon vangen, moest ik iets anders verzinnen. Met mijn hoofd bij haar oor en met mijn bovenlichaam over mijn vrouw heen besloot ik elke wee lieve woorden te zeggen en haar stevig vast te houden in de hoop een nieuwe manier gevonden te hebben. Echter leek de hevigheid van de weeën aanzienlijk toe te nemen en was er nog maar nauwelijks over een pauze te spreken. Na vier minuten besloot de verloskundige nogmaals de ontsluiting te beoordelen en bleek ze opeens al op de 8 centimeter te zitten. Wow, al acht centimeter! Nadat mijn vrouw opeens persdrang begon te krijgen, wat nog te snel leek te zijn, maar mijn vrouw dit niet meer kon bedwingen keek de verloskundige nogmaals en bleek mijn vrouw al volledige ontsluiting te hebben! Van het één op het andere moment.
De geboorte
Dat mijn vrouw een kracht had, wist ik, maar zoveel kracht kon toch niet bestaan!? Wat ging het en deed ze het fantastisch! “Tien centimeter ontsluiting, je mag gaan persen”, gaf de verloskundige aan. “Het komt steeds dichterbij schat”, “Je kunt het” en “Ik ben echt trots op je”, waren mijn bemoedigende woorden waarmee ik mijn vrouw extra kracht probeerde te geven om zich nog helemaal te kunnen geven voor misschien wel het meest intensieve gedeelte. Dat de persweeën de meeste pijn deden, merkte ik aan mijn eigen rug. Bij iedere perswee werden de nagels in mijn rug gezet en gaf ze alles wat ze kon geven. Ik besefte mij maar al te goed dat de pijn op mijn rug niets was vergeleken met de pijn die mijn vrouw op dit moment leed. Na veel horrorverhalen gehoord te hebben, had ik het gevoel dat de bevalling voorspoedig verliep. Echter ontstond er paniek toen bleek dat de hartslag van de baby te laag was. Het medische team van het ziekenhuis was er binnen enkele seconden en ze brachten mijn vrouw tijdens de persweeën door naar de verloskamer. Ik liep gebogen over mijn vrouw mee naar de kamer naast ons, waar de verloskamer zich bevond. De spanning steeg en mijn vrouw werd aan een monitor gelegd waar ze haar en de baby goed in de gaten konden houden. Het bleek allemaal goed te gaan met mijn vrouw en de baby, ze was sterk en ik kreeg het gevoel dat het niet lang meer zou duren. En mijn gevoel klopte. Nadat er een knip was gezet hoorde ik de artsen niet veel later zeggen…. “Daar is het hoofdje, hij komt eraan”. Na nog één perswee werd onze zoon geboren!
Er werd niet alleen een baby geboren, maar ook een nieuwe mama en papa. Met de tranen in mijn ogen zag ik voor het eerst het mooiste kindje van de wereld op de borst van mijn vrouw liggen. Wat was ik onwijs trots op haar en wat had ze het super goed gedaan. “Wow, ik ben vader”. Eindelijk daar ben je vriendje en wat voelde ik mij ontzettend trots op mijn vrouw! Nadat zoonlief een hele tijd op mama’s borst had gelegen, hield ik voor de eerste keer mijn zoon vast. Wat ik toen dacht is niet in woorden te beschrijven. Kippenvel, als ik er aan terug denk. Om 13:55 uur reden wij naar het geboortehuis en om 15:43 uur werd onze zoon geboren. Een geweldige, intense dag met bijzondere herinneringen, waarvan de blauwe plekken op mijn rug nog lang een lijflijk bewijs bleven.
FRANK
