Karin vertelt ons haar fertiliteitsreis: ze gaat voor IVF naar het buitenland? Waarom?

Mijn naam is Karin, 37 lentes en mijn, of ‘ons’ verhaal, begon 5 jaar geleden. Mijn man en ik zijn inmiddels bijna 11 jaar samen. Ik weet nog goed dat we ‘het alombekende gesprek’ met elkaar hadden om een knoop door te hakken om voor kinderen te gaan. Zo vanzelfsprekend als het lijkt, want ook wij dachten dat we een jaar verder wel ongeveer zwanger zouden zijn. Mijn man opperde zelfs nog om het even uit te stellen want ja: “Vrouwen kunnen op hun 35e toch ook gewoon zwanger raken?”. Inmiddels weten we beter dat dit helemaal niet zo ‘gewoon en vanzelfsprekend’ is. Ik neem jullie mee in ons verhaal en traject, welke helaas al vijf lange jaren duurt. Ik leerde mijn man kennen op mijn 26e en studeerde toen nog. Op mijn 27e ben ik aan het werk gegaan en woonden we samen. Bij mij vonden deze dingen allemaal wat later plaats dan gemiddeld en dus werd de kinderwens ook pas na mijn 30e iets serieuzer. Vlak voor mijn 32e verjaardag stopte ik met de pil. Nu zou het gebeuren. Ik ben van nature een open persoon, maak van mijn hart geen moordkuil en dus vertelde ik al jubelend en onder het genot van een wijntje mijn vriendinnen dat ook wij gauw ook wel aan de beurt zouden zijn met kinderen.

Een jaar verder, was er echter nog niets gebeurd. Zo had ik het natuurlijk niet bedacht. Het was nu tijd voor kinderen, dus waarom kwamen ze maar niet? Ik kan wat ongeduldig van aard zijn en dus liet ik er geen gras over groeien, we zijn toen naar de huisarts gegaan en deze verwees ons door. Daar werd gesteld dat er niets met ons aan de hand was en er sprake was van onverklaarbare infertiliteit. We mochten met IUI beginnen, gezien het feit dat we al bijna weer 33 jaar waren. Dit was even een stap voor ons maar we bedachten ons ook, nu zal het dan wel gebeuren, we hebben gewoon een klein beetje hulp nodig.  Een jaar later en zes IUI pogingen verder, was er nog steeds geen resultaat en begonnen we ons toch wel een beetje zorgen te maken. We stapten over op IVF. Ook dit was weer een behoorlijke stap, want een fan van naalden ben ik allerminst. Hier kwamen we middels bloedtesten er achter dat mijn AMH-waarde (je eicelreserve) laag was en dat de tijd begon te dringen. Oei! Dit hadden we echt niet verwacht…en…waarom werd dit niet in het vorige ziekenhuis getest toen we met IUI bezig waren?

Verschrikkelijk zenuwachtig was ik vooral voor de punctie. Het prikken van hormonen ging ook niet van een leien dakje al raak je er na een tijdje wel meer bedreven in. Trust me, na vijf jaar fertiliteitsbehandelingen kan je geen naald meer zien, maar ben je wel over die angst enigszins heen. Na deze punctie, dacht ik toch echt, nu wordt het ons wel gegund. We hebben dit doorstaan en hadden maar liefst acht bevruchte embryo’s. Heilig (en naïef?) overtuigd waren we dat er toch zeker wel één succesvol embryo bij zat en ons dit zo verlangde kindje zou geven. De eerste terugplaatsing werd hem niet, maar de volgende cryo terugplaatsing was raak! We waren zwanger! Ons geluk kon niet op. Ik heb wel acht testen gedaan die eerste week. Helaas bleek uit het prikken van mijn bloed dat het HCG zwangerschapshormoon daalde en er een miskraam aan kwam. Ik was zes weken zwanger. Verdrietig en teleurgesteld waren we, maar tegelijkertijd ook hoopvol, want we waren weer een stap verder. Ik kon namelijk zwanger raken! Overtuigd dat we met de volgende cryo’s succes zouden hebben, gingen we hoopvol door. Een paar dagen voor Kerst echter, tijdens een verjaardagfeest van mijn schoonmoeder en een vol huis, kregen we telefoon vanuit het ziekenhuis. We hoefden niet meer te komen de dag erna omdat alle cryo’s niet goed uit de ontdooiing kwamen.

Boem! Terug bij af. Ineens was dit dan onze eerste IVF poging en al die cryo’s bleken niet goed genoeg. Wat nu? We besloten uit te wijken naar België. Ik wou niet wachten tot de laatste poging om deze stap te nemen. Want, waarom voor een 8 gaan als de 9 net over de grens ligt? We kozen voor Gent, omdat zowel in Duitsland als in België, de ziekenhuizen een terugplaatsingsbeleid hebben van vijf dagen in plaats van na drie dagen zoals in Nederland gebeurt. Het feit dat al onze embryo’s niet goed ontdooiden, vertelde ons iets over de kwaliteit van het embryo en dus reden we voor elke afspraak vijf uren heen en vijf uren terug. Vaak boekten we dan een hotel voor de overnachting.

In België konden we het verschil zien. Want, na 5 dagen hadden we met onze tweede IVF/ICSI poging maar één embryo over (van de 9 bevruchte op dag 0). En bij onze derde IVF poging kregen we een gevreesd telefoontje op de ochtend van de geplande terugplaatsing dat er zelfs geen enkel embryo over was. Weer een schok. Er werden elke keer nog genoeg eicellen gevonden. Ook het bevruchten ging bovengemiddeld goed, maar na 5 dagen hielden we amper tot niets over. Hoe kon dit toch? Wat was er aan de hand? Huilend vroeg ik het onze gynaecoloog, waarop deze opperde nog een testje bij mijn man te doen, een zogeheten DNA fragmentatietest. Een test die overigens niet in Nederland bij mannen wordt afgenomen. We vonden dat in eerste instantie wat vreemd, want voorheen was het zaad van mijn man altijd zelfs meer dan goed geweest, althans dat zeiden ze in de vorige twee ziekenhuizen. Was er dan nog meer te onderzoeken? Wij waren in de veronderstelling dat alles al onderzocht was. We betaalden een rekening van tussen de €50 en €70 en werden maandagmiddag gebeld met de uitslag. Zo makkelijk en snel als het dan kan gaan. Helaas was de uitslag niet goed en ook de gynaecoloog had dit niet verwacht. Er bleek een fragmentatie aanwezig te zijn van maar liefst 44%, waarbij ziekenhuizen het normaliter graag onder de 15 tot 12% willen behouden voor de man. Een embryo had in onze situatie een kans van slagen van maar liefst 1%. … Ik hoor je nu vast hetzelfde denken als dat wij dachten destijds. We waren lamgeslagen. En…inmiddels ook onderweg naar vier jaren kinderloos. Waarom werd deze test niet eerder bij mijn man gedaan? Waarom biedt Nederland dit niet aan? En waarom kregen we deze op het oog, vrij vlotte test, pas aangeboden na onze derde en laatste vergoede IVF poging in de basisbeurs? We waren boos en teleurgesteld vooral. Op de weg naar huis hebben we acuut besloten twee lieve katjes te nemen in huis, we hadden behoefte aan wat gezelligheid in huis en rust van dit traject. We namen een pauze.

En ineens ben je drie IVF-pogingen en bijna vier jaar verder. Ik moet zeggen, dat ik me inmiddels een expert voel op het gebied van infertiliteit. Ik zoek alles op Google op.  Elk onderzoekje, mening en opties. En wat ik heb geleerd, is vooral voor je zelf op te komen. Vraag door en onderzoek. Laat je niet gelijk afschepen. Natuurlijk treffen we gelukkig ook hele fijne doctoren die ons allemaal willen helpen. Wat ik probeer te zeggen, volg je gevoel, vraag om onderzoek, vraag door, de tijd sluipt voorbij namelijk. Mijn man en ik hebben eind vorig jaar een goed en fijn gesprek gehad met elkaar over dit onderwerp. We besloten er dit jaar nog voor te gaan en wel in het VivaNeo Kinderwunschcentrum te Düsseldorf in Duitsland. Een kliniek die kleinschaliger is, maar verder kijkt qua onderzoek. We voelden ons er gelijk goed. Ze hebben verder onderzoek gedaan bij zowel mij en vooral mijn man, welke vier maanden lang een anti-oxidantenkuur nam voor de fragmentatie. Niet goedkoop, maar hey, je probeert alles. Dit hielp gelukkig en de DNA fragmentatie daalde naar 14%. Geweldig! Hier konden we mee aan de slag. We hebben een vierde ICSI-poging gedaan en wonderbaarlijk genoeg kwamen er na vijf dagen nog drie embryo’s uit, welke een extra calciumkuur hadden gekregen. Wat ze wel niet bedenken allemaal, maar wij waren er voor in. En met resultaat, want na de eerste terugplaatsing was ik deze zomer weer zwanger! We waren ‘voorzichtig blij’ maar vooral ook bang. Helaas daalde ook hier het HCG-hormoon weer en kregen we weer een vroege miskraam en dat op onze vakantie. Het gezicht van mijn man die zich groot probeerde te houden voor mij, vergeet ik nooit meer. Ik gun het ons , hem, zo. Een tweede terugplaatsing van een cryo liep op niets uit en nu hebben we nog een laatste cryo in de vriezer liggen. Die bewaren we voor een moment dat we denken dat we het weer aankunnen. De gynaecoloog gaf aan dat de eicelkwaliteit hier ook een rol in kan spelen en aangezien ik niet meer de allerjongste ben en mijn AMH-waarden niet meehelpen, telt dit mee.

Een dergelijk traject die jaren duurt doet wat met je. Zo dacht ik altijd dat ik alle vijf ICSI-vergoede pogingen (Tip: bij verzekeraar UMC krijg je nog een 4e en 5e poging vergoed) wel ‘even’ zou doen. Je wilt immers alles eruit halen en aan gedaan hebben. Echter heb ik mezelf na de laatste teleurstelling dit keer horen roepen: “Ik wil dit niet meer.” Ik merk dat ik mezelf verlies in dit traject. De gynaecoloog stelde onze kansen als volgt voor: “Het wordt moeilijker. Het wil niet zeggen dat het nooit zou kunnen lukken, maar de hamvraag voor elk stel in een traject als dit is, hoe lang wil je nog doorgaan? Hoeveel teleurstellingen kan je aan?” Ik heb onwijs respect voor vrouwen die soms wel 10 tot 11 terugplaatsingen hebben gedaan. De wachtweken zijn simpelweg het ergste in een traject en om teleurstelling op teleurstelling te verwerken, petje af. Zo is het voor mijn man ook moeilijk en kan een traject als dit zeker een aanslag op je relatie zijn. Voor hem is de keus om te stoppen met dit alles ‘makkelijker’. Hij kiest voor ons tweeën.  Toen hij die keus voor mij presenteerde, kon ik er tot mijn schrik geen antwoord op geven. Voor mij is dat nog een brug te ver om een definitieve kinderwens op te geven, merk ik. Want een leven zonder kinderen, zo had ik het nooit gezien. “Is dit het dan?”, hoor ik mezelf denken. Je wordt gedwongen na te denken over jezelf en je leven met elkaar en je wensen. Tuurlijk draait een leven niet om het hebben van kinderen alleen, maar hoe zet je een wens opzij en zelfs uit? Hoe ga je hier mee om? Hoe vind je weer wat acceptatie en geluk terug in dit alles? Maar ook, hoe ver ben je bereid te gaan voor die ene wens? We staan nu aan de achterdeur van ons traject en hier worden deze keuzes pas echt. Hoe vaak nog verleg je die grens? Dit zijn vraagstukken die me nu bezig houden.

We zijn open naar de buitenwereld. Ik krijg veel begrip en ruimte op werk ook, wat erg fijn is en vrienden en familie leven met ons mee. Wel ben ik diegene geworden waar apart aan gemeld wordt als er een zwangerschapsaankondiging is. Dat vind ik ergens wel fijn want dan kan het even landen. Helaas merk ik dat soms mensen je uit de weg gaan. Het onderwerp face to face ontwijken en dergelijke zwangerschapsaankondigingen ineens via via moet vernemen, terwijl je zelf heel open bent naar de betreffende persoon. Het is ook wel eens aangekondigd met foto in een vrienden groepsapp. Het steekt. We waren hier beiden erg teleurgesteld over en voelden ons als het ware tegen een social peer pressure muur aan gezet om te reageren on the spot. Neem ons dan even apart en gun ons even een momentje om te wennen aan het idee en uiteraard ook te feliciteren!  Laatst werd er nog op een feestje voor mijn neus voorgesteld om met alle vrouwen en kindjes samen te komen en af te spreken. Ik was de enige vrouw zonder kinderen. Ik stond erbij en keek er naar. Dan voel ik wel een instant steek van verdriet door me heen gaan en ergens op dat moment ook eenzaam. Maar ondanks alles, gun ik het een andere vrouw ten zeerste! Wij als geen ander weten hoe wonderlijk, en niet vanzelfsprekend, het wel of niet krijgen, en niet het nemen  van een kind, is. Ik weiger om een verbitterde vrouw te worden die geen bolle buiken kan aanzien en het anderen gaat misgunnen. Ik vind het ook mooi om te zien. Ik geniet bijvoorbeeld onwijs van mijn neefjes en nichtjes. En eerlijk is eerlijk, ook ik geniet heus wel van wat meer vrije tijd en de rust als ze weer weg zijn na een middag of nachtje logeren bij ons .Wel denk ik overall natuurlijk: “Ik wil ook. Wat moet ik doen en laten om te zorgen dat wij ook een kindje krijgen?“ Je wilt niet weten wat we geprobeerd hebben; van Chinese kruiden, tot osteopaten, acupunctuur, fertiliteitsmassages, een iriscopist, een tijd lang uber gezond leven, een tijd lang niet drinken en zelfs energy healers. You name it, I tried it!

Ik heb er inmiddels ook wat hulp bij gezocht om dit alles een plekje te kunnen geven en hoe hier mee om te gaan. Om weer mooie dingen in het leven te kunnen zien en weer leren waarderen wat je ‘wel’ hebt. Over een paar weken gaan mijn man en ik weer samen zitten om ons pad in dit traject opnieuw te bepalen. Gaan we door of stoppen we er mee? Er zijn twee mensen in dit traject en we moeten dit samen doen en eruit komen. Stiekem denk ik al na over eiceldonatie of eventueel adoptie. Deze keus moeten we echter ‘samen’ maken. We gaan het beleven. We komen er samen wel uit want ik wil geloven dat dit alles ons samen toch sterker maakt.

We zeggen dan ook wel eens gekscherend naar elkaar; “We laten ons niet gek maken!”

Liefs

KARIN

P.S.

Enige positieve bijkomende zaken:

–        Ik heb bijna geen angst voor naalden meer. “Mag ik het ook zelf doen?” Ik heb inmiddels dusdanige skills opgebouwd dat ik zelfs in een bewegend voertuig , prima kan prikken.

–        Gene voor een uitstrijkje of andersoortig onderzoek ‘down there’? Neuh! Ik kan het inmiddels prima boodschappenlijstjes samenstellen of de ski vakantie doornemen ,met ondertussen mijn benen wijd.