Verpleegkundige Romy schrijft een brief aan een nieuwe prematuurbaby op de neonatologie

En dan ineens ben je geboren, veel te vroeg. Je bent een prematuur dat betekent dat je bent geboren voordat je helemaal ‘rijp’ bent. Je bent nog niet af en nog niet volgroeid. Je had minimaal tot 37 weken lekker warm in de baarmoeder moeten blijven zitten om te groeien en om je moeder van binnen beurs te schoppen. Maar je bent er al, en oh, wat moet je al veel kunnen als je zo abrupt uit die warme buik wordt gelanceerd.

Met een plons beland je op de tafel, een korte knuffel of eventjes bij mama op de borst zit er niet in, want voor je het weet staan er allemaal ‘witte jassen’ om je heen en lig je in het felle licht van de opvangtafel. Je bent opgevangen in een plastic zak, dat werkt als een isolatie laagje om er voor te zorgen dat je je warmte niet verliest. Gelukkig hangt er ook een warmtelamp boven je hoofd, want in die buik was het echt véél warmer dan hier buiten! Je huidje ziet er doorzichtig uit, zo dun is het, glazig en roze/rood van kleur met allemaal hele kleine haartjes. Terwijl al die ‘witte jassen’ zich ontfermen over jou, zodat je een zo goed mogelijke start kan maken, wordt er op de achtergrond aan je ouders gevraagd hoe ze je mogen noemen… ‘Een naam? Die hebben we nog helemaal niet!’, zegt mama. Dat is niet erg, dat komt vanzelf zou je denken, maar voor de wet ligt dat toch net iets anders. Er wordt verwacht dat je binnen 3 werkdagen een naam krijgt en dat deze door je ouders bij de gemeente wordt aangegeven. Best een deadline vind ik altijd, in zo’n heftige tijd, een naam geven aan je kindje die hij of zij de rest van z’n leven te horen krijgt.

Terwijl jij je ademhaling en hartslag probeert te regelen wordt er ondertussen flink aan je geplukt, boven je gezicht staat iemand met een kap en een ballon lucht in je longen te blazen. Zij helpen je een handje en gelukkig kun je na een paar teugen al zelf je ademhaling overnemen. Ondertussen zit er een andere ‘witte jas’ te priegelen aan je navelstreng, daar komt steriel een infuus in, een navellijn noemen we dat. Via die navellijn krijg je medicijnen, antibiotica en voedingstoffen toegediend. Ook wordt er door een andere ‘witte jas’ een aantal plakkers op je borst geplakt, erg goed plakken ze niet, want door je dunne plakkerige huid laten ze steeds een beetje los. Deze plakkers registreren je hartslag, ademhaling en zuurstofgehalte in je bloed. En alsof dat nog niet genoeg attributen zijn, komt er op de achtergrond ook nog iemand aangelopen met een lange slang, een maagsonde. Deze gaat via je neus naar je maag, hier zal uiteindelijk melk doorheen gegeven worden, want zelf drinken kan je voorlopig nog niet.

Lees ook:

Hoe kies je de beste zorgverzekering voor je kind?

Je ouders zijn al die tijd dicht bij je. Vanaf een kleine afstand kunnen zij meekijken wat al die ‘witte jassen’ aan het doen zijn.  Aan je ouders wordt ondertussen ook verteld wat er gebeurt en hoe het met je gaat. Of zij dit op dat moment mee krijgen? Geen idee maar met alle liefde vertellen wij, de neonatologieverpleegkundigen,  de komende weken nog 100x wat er gebeurt is met jou op dat moment.

Daar lig je dan, met het gewicht van iets minder dan een pakje suiker. Je wordt in de couveuse gelegd waar een warm nestje voor je is gemaakt. Dit nestje zorgt er voor dat je het geborgen gevoel van de baarmoeder nog even terug krijgt, want dat verdien je. Over je couveuse komt op de neonatologie afdeling een deken heen die alle felle lichten buiten houdt, en alle herrie van de wereld iets meer voor je dempt. Wel zo prettig, want die baarmoeder was zo veilig, donker en stil en hier zijn zoveel prikkels. Even op de borst bij je moeder, dat komt later. Nu eerst naar de neonatologie afdeling om je in de gaten te houden. Je moeder wordt voorzien van de zorg die zij nodig heeft na de bevalling. Als je moeder dan zo ver is, komt zij uiteraard ook (met bed) naar de neonatologie afdeling. Je ouders mogen je aanraken in de couveuse, ze vinden dat spannend, eng zelfs. Je bent zo klein en zo teer. Wij helpen hen hoe zij dit kunnen doen en geven hen de ruimte om dit op hun eigen tempo te doen. Met hun handen kunnen ze door de deurtjes heen die in de couveuse zitten, dat contact is fijn voor jou en je ouders. Voor de hechting maar ook voor jouw comfort. Zo kun je begrensd worden en helpen zij jou met een prettige houding, het liefst precies zoals je in de baarmoeder ook lag. Want dat gevoel van die baarmoeder willen we zo veel mogelijk nabootsen. Alles zodat jij kan groeien en ontwikkelen, kleine held!

Liefs,

ROMY