Daar sta je dan, met tranen in je ogen aan het bed van je net bevallen vrouw samen met je kindje. Zo’n ontzettend mooi moment, maar de weg ernaartoe was zeker niet gemakkelijk. Het begon allemaal vrijdag 19 januari om 19:00 uur ‘s avonds!
Na een lange vermoeiende zwangerschap was de energie echt op aan het raken, we kozen ervoor om ingeleid te worden en de bevalling rustig op gang te laten komen. Na het plaatsen van een ballonnetje op de vrijdagavond mochten we weer lekker naar huis, gingen we nog wat eten en daarna naar bed. Al na enkele uren kreeg Elise weeën en moesten we terug naar het ziekenhuis. Hier aangekomen heeft Elise bruikbare tips gehad om met de weeën om te gaan. De pijn werd hierdoor een stukje dragelijker en we hebben nog wat kunnen slapen. Zondagochtend gingen we terug naar het ziekenhuis, de ontsluiting wilde niet echt lekker op gang komen, dus kozen we ervoor om met wat pilletjes de weeën op te wekken, zodat er wat meer ontsluiting zou komen. Tevergeefs zo leek het, na drie keer een pilletje te hebben genomen, vorderde de situatie maar weinig. Maar toen begon het zondagnacht rond 23:00 uur. Elise kreeg steeds meer pijnlijke weeën die ze met de eerder aangeleerde methode niet meer onder controle kreeg. Een hele pijnlijke en een enorm vermoeiende nacht. We hebben heel de nacht doorgebracht met rondlopen in het ziekenhuis en met douchen om de pijn maar iets dragelijker te krijgen. In de ochtend werd ze gecontroleerd en gelukkig was alles niet voor niets geweest, de weeën hadden voor een ontsluiting van bijna 2 cm gezorgd, dus we konden door met de volgende stap; de vliezen breken en de ruggenprik. Nadat Elise een ruggenprik gekregen had en meteen van de ergste pijn verlost was, konden de vliezen gebroken worden. Tot ieders verbazing kwam er een enorme hoeveelheid vruchtwater naar buiten. Gelukkig verliep dit allemaal geheel pijnloos. “Een centimeter ontsluiting per uur is gemiddeld”, werd er gezegd. Helaas na het plaatsen van de ruggenprik vielen de weeën weg en moesten er weeenopwekkers aan te pas komen. Na een paar uur zoeken naar de juiste dosering gingen we inderdaad in een uur van 2 naar 3 cm en van 3 naar de 4 cm.
Na wat rekenwerk waren we tot de conclusie gekomen dat onze kleine rond de klok van middernacht geboren zou kunnen worden. Maar ineens kreeg het een geheel andere wending. Elise kreeg ondanks de ruggenprik heel erg veel pijn, dit was onbegrijpelijk, omdat ze door de ruggenprik verdoofd zou moeten zijn, pogingen van draaien van zij naar zij om de vloeistof beter te verspreiden haalden niets uit. Na een uur met bijna ondraaglijke pijn werd opnieuw de ontsluiting gecheckt, toen werd meteen duidelijk waardoor de pijn kwam. Zelfs de arts was geschrokken, Elise bleek in 1 uur tijd van 4 naar 10 cm ontsluiting te zijn gegaan en de tijd van het persen was aangebroken. Het persen ging moeizaam, de lastige posities en de vermoeidheid hakten er flink in. Ondanks dat wist Elise in ruim 2,5 uur tijd onze kleine er bijna uit te persen. Na 2,5 uur enorm afzien en dusdanig hard hebben moeten werken dat de temperatuur opgelopen was tot 39 graden kregen we van de verloskundige het verlossende zinnetje te horen: “Als je goed naar me luistert, dan is bij je volgende wee je kindje geboren.” Ik stond er naast en kon me geen beter nieuws voor Elise voorstellen, eindelijk na al die dagen van werken en pijn is dan echt daar eindelijk het allerlaatste loodje. De elektrode op de buik werd losgemaakt en weggehaald. “De laatste wee doen we op gevoel”, zei de verloskundige. Spannend voor mij, want nu kon ik niet meer in een cijfer op het scherm zien hoe Elise zich zou moeten voelen, maar dat was niet erg, ik keek naar haar. Ik probeerde haar moed in te praten. Voor de 326e keer maakte ik het washandje nog maar een keer nat en sprak haar toe: “Dit is het laatste moment. Nu gaat ze komen! We worden ouders. Het allerlaatste moment waar we zelf een volgende stap in het leven gaan zetten naar het ouderschap.” Of ze er iets van meegekregen heeft? Ik weet het niet, je staat er naast, je bent zo enorm machteloos en je probeert ook maar van alles. Toen was het moment daar, de perswee kwam op en Elise gaf dit goed aan. “Goed naar ze luisteren”, zei ik nog tegen haar, “dan hebben we haar over een minuutje vast”. Ze begon te persen, het hoofdje kwam er bijna helemaal uit, meteen nog één keer persen erachteraan en daar was ze, tegelijk met nog een enorme vloedgolf aan vruchtwater. Ze huilde meteen en werd gelijk op Elise haar buik gelegd. Elise zei altijd tegen me; jij gaat huilen als ze geboren is en ze had gelijk. Ik schaamde me er geen seconde voor. Daar lag ze, eindelijk na al die maanden hadden we onze dochter voor ons liggen. “Hoe heet ze?”, vroeg de verloskundige. Ik zei tegen Elise dat de eer aan haar was en dat zij het mocht zeggen, ze had immers al het werk geleverd. “Sophie”, zei ze.
Voor mij één van de mooiste momenten van mijn leven, eindelijk mijn schat verlost van al haar angst, pijn en lange wachten, en voor je ligt je eigen kleine kindje compleet met alles wat er op en aan hoort te zitten. Zelf mocht ik de navelstreng doorknippen en na een klein half uur kwam de placenta er ook uit.
Wat ben ik trots op je schat. Als man voel je jezelf zo machteloos. Je kan niets meer doen dan moed inspreken, 326 keer washandjes koud en nat maken, wat in de nek kriebelen en over de arm wrijven. Jij hebt het super gedaan, ik heb geprobeerd dat ook te doen. Ik heb geen idee of het wel of niet goed was, maar het belangrijkste is dat Sophie nu gezond en wel op de wereld is. Mijn allesjes ❤
EDWIN
