Ik ben Manouk en ik strijd, sinds de zomer van 2015, samen met mijn vriend voor een klein hummeltje van ons samen. Wij zijn (tot nu toe) ongewenst kinderloos. Wellicht hebben sommige van jullie het interview van laatst gelezen. Hier heb ik al veel verteld rondom het traject waar we al een tijd in zitten. Het leek me toch fijn om nog even bij het begin te beginnen en jullie kennis te laten maken met onze weg naar een kindje tot nu toe.
Voor ons was het vanaf het moment dat we elkaar leerden kennen al duidelijk dat we allebei graag kinderen zouden willen. Ik zag het al helemaal voor me, een huis vol kindjes. Een groot gezin, dat leek me fijn en vooral heel gezellig. In de zomer van 2015 besloten we er voor te gaan, ik stopte met de anticonceptiepil. Mijn vriend was ervan overtuigd dat het “snel raak zou zijn”. In het begin was het leuk om samen een geheim te hebben, we fantaseerden erop los hoe het zou zijn om familie en vrienden te verrassen met een aankondiging. Sinds dat ik gestopt was met de pil, was mijn cyclus erg onregelmatig. Dit is niet bepaald handig als je een kinderwens hebt. Het uitblijven van een zwangerschap in combinatie met mijn onregelmatige cyclus baarden ons zorgen, waardoor we uiteindelijk de stap richting de huisarts hebben gezet. De huisarts heeft ons destijds meteen doorverwezen naar het ziekenhuis, dat was erg fijn. De eerste afspraak in het ziekenhuis was een beetje onwennig en gek, je kinderwens wordt nu wel heel serieus en ineens gaan meer mensen zich bemoeien met de volgende zaken:
1. het zwanger worden (wat zich normaliter zou beperken tussen de vier muren van je slaapkamer)
2. je doos. Laten we eerlijk wezen, dit wordt letterlijk een “kijkdoos”, je kunt maar beter je schaamte zo snel mogelijk opzij zetten binnen dit traject.
Dit alles maakt het een heel stuk minder romantisch kan ik je zeggen.
Na wat standaard onderzoeken kregen we de uitslag, die snoeihard binnenkwam. Onze enige optie voor een kindje van onszelf bleek ICSI te zijn, dit is een vorm van IVF, waarbij de zaadcel direct in de eicel gebracht wordt. De grond zakte letterlijk onder onze voeten vandaan, hoe kon dit ons overkomen?! Dit nieuws hebben we even moeten verwerken kan ik je zeggen. Het was niet wat we hadden verwacht, maar gaf wel een logische verklaring waardoor het afgelopen jaren dus steeds niet was gelukt. Het gaf ons nieuwe inzichten, nieuwe kansen, maar daarbij ook angst. Onze eerste ICSI poging zijn we vol goede moed ingegaan. Helaas werd dit al snel een teleurstelling. Tijdens de punctie waren er 12 eicellen aangeprikt, waaruit maar 1 bevruchting van matige kwaliteit kwam. Helaas is deze embryo niet blijven plakken en was onze eerste poging binnen no time voorbij. Ondanks deze teleurstelling was er ook goed nieuws. Onze kansen op een zwangerschap waren door wat aanpassingen in leefstijl toegenomen, waardoor we van ICSI terug konden naar IUI. Dit betekende voor ons meer kansen, aangezien je in Nederland recht hebt op drie IVF/ICSI behandelingen vanuit de basisverzekering en de IUI behandelingen hier niet vanaf gaan. Ondertussen zijn we 4 IUI’s verder en heb ik in de afgelopen 6 a 7 maanden drie keer even zwanger mogen zijn. Helaas eindigden twee zwangerschappen in een vroege miskraam en werd ik bij de andere zwangerschap met spoed geopereerd, aangezien dit een buitenbaarmoederlijke zwangerschap bleek te zijn. Afgelopen half jaar is een enorm zware en slopende tijd geweest, waarbij ik mezelf even totaal uit het oog verloren ben. Keer op keer zo’n klap verwerken is niet niks kan ik je vertellen. Elke miskraam is er één teveel, zoveel achter elkaar is niet te doen.
We zijn ondertussen van jarenlang niet zwanger kunnen worden, doorgeschoven naar het volgende loket, niet zwanger kunnen blijven. Komende maanden staan voor ons in het teken van onderzoeken, naar de eventuele oorzaak van de herhaalde miskramen. Tijdens deze onderzoeken mogen we niet zwanger worden, een verplichte pauze dus.
Ik neem jullie tijdens mijn blogs graag mee in hoe ik als wensmama, bepaalde dingen ervaar in het dagelijks leven. Een kijkje in het leven van een wensmama, met struggles, wellicht herkenning voor sommige van jullie en met af en toe een vleugje humor. En nee, het worden geen jankpartijen, maar zeker ook verhalen waar je kracht of inspiratie uit kunt halen.
