Een beetje beduusd kijk ik naar onze dochter die bij haar vader over zijn schouder hangt terwijl we ons een weg banen door de dierentuin om zo snel mogelijk bij de auto te komen. Woest trapt ze met haar benen, terwijl ze haar hoofd boos achterover gooit. Iedere ouder met een peuter kan zich het geluid wat ze ondertussen produceert wel inbeelden, dus daar ga ik weinig woorden aan vuil maken.
Laat ik eerlijk zijn: Deze peuterdriftbui was niet helemaal wat ik voor ogen had toen wij vanochtend besloten met ons gezin naar de dierentuin te gaan.
Of wacht, laat ik nog wat eerlijker zijn: Dit is niet helemaal wat ik voor ogen had toen mijn partner en ik fantaseerden over hoe het zou zijn als we samen een gezin zouden vormen.
Want weet je, wij dachten (heel naïef) tijdens het dagdromen over ons toekomstige gezin dat wij vast wel van die superouders zouden zijn met perfect opgevoede kinderen die netjes hun bordje leegeten, direct doorslapen en nooit zo’n scène zouden trappen als we sommige kinderen wel eens in de supermarkt zagen doen. Neeeee, onze kinderen zouden dat écht niet gaan doen.
Maar – what the fuck – hoe komt het dan dat ik, de zogenaamde moeder die het pedagogisch gezien allemaal wel even zou handelen, op dit moment degene in de dierentuin ben met de terrorpeuter die zo veel herrie maakt dat waarschijnlijk alle dieren naar hun binnenverblijven zijn gevlucht?
Het is altijd zo makkelijk om te denken/fantaseren hoe geweldig je het gaat doen met dat hele ouderschap totdat je het daadwerkelijk moet doen. Dat blijkt bij ons dus maar weer eens wanneer we besluiten een leuk gezinsuitje naar de dierentuin te maken.
Maar goed, om een lang verhaal kort te maken: Uiteindelijk komen we, zonder bloed maar wel met zweet (van ons) en tranen (van onze dochter) bij de auto aan. Eenmaal in de auto verandert van het ene op het andere moment het kleine, brullende monster weer naar het liefste, leukste kind ooit.
“Papa kusje?”, “Mama, jij is zó lief!” – ze weet precies hoe ze het charme-offensief in kan zetten om ons te laten denken dat die dagdroom van een supermeegaand kind, doordat wij het op pedagogisch vlak zó goed doen toch nog wel eens kan gaan kloppen.
En zo gaan we voorzichtig weer hopen dat die veronderstelling wellicht ooit kan gaan kloppen – tot de volgende terrorpeuter-bui.
RENEE
Iedereen heeft dit weleens meegemaakt. We deden boodschappen in een enorme supermarkt. Uiteraard kon ik helemaal niets vinden en zo kwam het dat ik met drie kinderen iedere gangpad 100 keer passeerde. Natuurlijk probeerde ik het gangpad met de schreeuwerige chips en aantrekkelijke pakken snoep te vermijden. Helemaal lukte dit niet, want ja, de nootjes lagen NAAST de fucking chips. Nadat Nikki honderd keer had gevraagd of ze chips mocht en Lola er een schepje bovenop deed door te zeggen: “Ik wil een andere chips dan haar, we mogen dan allebei één zak kiezen”, ben ik gaan nadenken hoe ik hieruit kon komen. Ik vertelde rustig dat we thuis naturel chips hadden en dat we nu rijstwafels, crackers, koekjes en nootjes meenamen. Ze gilden dat ze dat allemaal niet wilden, trokken een hoofd alsof ze dood gingen en mij brak het zweet uit. Terrorpeuters! Resoluut pakte ik ze bij de handen en duwde het karretje naar de kassa. Ik wist namelijk wat hierna volgde: de welbekende peuter dat zich laat vallen in gangpad 7. Ze leken er vrede mee te hebben en net als ik bij de kassa kom met de bende kids en een rustiger gevoel kreeg, zag ik iets waardoor mijn hart een tel oversloeg. Fuck! Want, je raadt het vast al…. Er stond een uitgebreid rek met snoep bij de kassa. Het verschrikkelijke was dat het ook nog eens op ooghoogte van de kids was afgesteld. Dit doen ze echt express. Idioten! Welke sadist doet dit?! Hij of zij verdient echt direct de stoel zonder een proces! Mijn kinderen hadden het snoep in de gaten… Hun ogen werden groot, ze renden naar het rek en ze stelden hard honderd vragen. Straks viel er nog van alles op de grond… Pas op! De kassamedewerkster keek geïrriteerd. Ik kon dit niet aan. Ik gooide de handdoek in de ring. Pick your battles zeggen ze toch? Dit werd duidelijk niet mijn pick. Vlug keek ik in het rek en zocht de ‘gezondste’ snoepjes uit. Het waren biologische fruitjes geworden. Voor de hoofdprijs, dat dan weer wel. Ook dat doen die marketinghufters expres. Dat weet ik zeker. Ik drukte de kleurige zakjes in de handen van de kids en ze waren heerlijk stil en gelukkig. En dat was ik ook. In alle stilte legden we de boodschappen op de band en rekenden we af. Zo fijn dat ik een keer de verkoopster kon verstaan en niet met de boodschappen gooide.
Weetje, is dit pedagogisch verantwoord opvoeden? Geen idee! Die terrorpeuters hebben uiteindelijk hun zin gekregen. Maarja…. ik ook! Ze hebben redelijk gezond gegeten en ik kon rustig de winkel verlaten. Achja, consequent blijven is lastig. En om eerlijk te zijn: niet altijd de leukste optie…
LAURA
