Moeders en vaders. Geduld en ongeduld. Geheugen en vergetelheid. Baby’s zijn vermoeiend. Dit gaat de ene volwassene beter af dan de andere. Kuch, mannen en vrouwen, kuch. De natuur bereidt vrouwen alvast voor op weinig slaap tijdens de zwangerschap. Wij mannen zijn echter direct de sjaak. Wij hebben geen voorbereiding, maar worden zonder zwembanden in het diepe geknald. Daarnaast creëert de zwangerschap ook een speciaal soort band tussen vrouw en kind die het geduld van een engel oproept. In ons geval althans. Op dit vlak ben ik veruit onderontwikkeld.
Erop voorbereid zover dat kon
Ik ging uit van het ergste. Ik hoor vanuit alle hoeken en gaten dat een kind vermoeiend is. No shit. Je weet het echter pas als je zelf een kind hebt. Een paar weken om de twee uur wakker en huilen. Bij de één is dit heftiger dan de ander. Wij zitten hier aan de gelukkige kant van het ouderschap. Mees sliep na 5 weken al door en huilde alleen bij honger, als hij zijn slaap niet kon pakken of als hij ziek was. Ik hoor je al denken; wat loopt deze gast dan in godsnaam te zeiken. Ik probeer vooral een beeld te schetsen. Feit blijft dat je altijd vermoeider bent dan je ooit hebt meegemaakt. Wederom veel respect voor de vrouwen die op de één of andere manier zijn gebouwd om hier goed mee om te gaan.
Vechten tegen zijn slaap
Terwijl ik bij ieder slaapverwekkend babyliedje binnen twee seconden lag te snurken, hield Mees het aardig vol. Het zandmannetje was papa Lauwen met speels gemak de baas. Die kleine was echter een flinke vechtersbaas. Dat is nu niet anders. De kleine directeur zit heel de dag te lachen en wil overal bij zijn. Tot oververmoeidheid aan toe. Om hem in slaap te krijgen vergt echter een heel actieplan. Tut erin, weglopen en laten huilen. Terugkomen, tut erin, weglopen en laten huilen. Nog twee minuten extra wachten en dit weer herhalen. Doe dit in het kwadraat, gepaard met kriebelen tussen zijn ogen, en hij slaapt. Als je geluk hebt. Zijn moeder had dit al snel onder de knie. Zijn vader had er iets meer moeite mee. Die rationele knoest kon maar niet snappen dat een baby niet gaat slapen als het doodop is. Wellicht heeft dit te maken met het vermogen om overal binnen een minuut in slaap te kunnen vallen. Dit zorgt op zijn tijd voor wat frustratie en gebrek aan geduld. Gelukkig maakt die dikke glimlach van de kleine alles direct weer goed. Al gaat het wel gepaard met het nodige gezucht en gekreun van mijn kant.
Geheugen van een goudvis
Terwijl zijn moeder nooit wallen lijkt te hebben, ondanks dat ze minder slaapt, is niet het enige. Ze heeft ook nog eens meer geduld, terwijl ze vaker bij Mees is. En daar bovenop heeft ze ook nog eens een beter geheugen. Daphne kent ieder kinderliedje uit haar hoofd. Iets waar ik 135x op kan oefenen en nog steeds het refrein niet ken. Wat kan ik dan wel? Goede vraag… ik heb het vermogen om op ieder deuntje een stom rijmend nummer te maken in de Duitse, Engelse en Nederlandse taal. Het mooiste van alles? Hij lacht er nog harder om dan menig mens bij de ouderejaarsconference van Guido Weijers. Hoe stommer, hoe beter. En hoe lomper, hoe leuker. Makkelijk joh, kinderen. Zolang ze niet huilen of ziek zijn gaat het vaderschap mij gemakkelijk af. Gewoon stompzinnig gedrag vertonen en dat kind 356x in de lucht smijten. De eerste keer lacht hij net zo hard als de 356e keer. En zodra je stopt wordt hij nog boos ook. Stevige maag die kleine vriend.
Alles is het waard
Ik heb als vader met een makkelijk kind natuurlijk makkelijk praten. Hij is het gros van de dag een blije gup die overal om lacht. Dat weet ik ook maar al te goed. Toch blijft geduld een lastig puntje. En ik denk dat dit voor meer ouders zo is. Het mooie van alles is dat een moment van frustratie altijd wordt opgevolgd door 10 momenten van plezier en pret. Die jeugdige onschuldigheid is geweldig. Toch kunnen wij ook niet wachten tot we die directeur constant achterna lopen, omdat hij overal naartoe kruipt en loopt. Nog even geduld hebben dus papa Lauwen!
ERIK
