Eerst ons even voorstellen. Ik ben Willemijn, 25 jaar, nog stapelverliefd op mijn vriend Martijn (31) en nog gekker op ons dochtertje Sophie van 1 jaar. Martijn werkt bij defensie.
Toen ik bijna 20 weken zwanger was, kreeg Martijn te horen dat hij op uitzending moest eind augustus 2017. Ik was op 26 augustus uitgerekend en dus viel mij dit nieuws zwaar. De roze wolk werd donkerder en er kwamen zorgen. Angst, hoe moet ik dit alleen doen? Is Martijn straks wel bij de bevalling? Van alles ging door mijn hoofd. Niet alleen om de kleine in mijn buik, maar ook om Martijn. Hij wordt namelijk niet voor niks uitgezonden. Ik had vooral zin om alleen maar te genieten van de zwangerschap, maar dit werd hierdoor lastiger. Want hoe dichterbij de uitgerekende datum kwam. hoe dichterbij het uitzwaaien ook kwam. De zwangerschap verliep goed. Met 30 weken hebben we de vraag gesteld aan de verloskundige om mij te laten inleiden met 38 weken. Dit omdat wij het super belangrijk vonden dat papa zijn dochtertje nog zou zien voor de uitzending en ook om met haar wat tijd te spenderen. Dit voelde voor mij heel dubbel en bracht ook verschillende emoties met zich mee. Ik was kwaad op het werk van Martijn, maar ook boos op Martijn, want waarom nu en waarom geef je niet aan dat je nu niet kan gaan? Tegelijkertijd snapte ik volledig dat hij deze laatste kans greep (Martijn wil straks defensie uit). Dit is natuurlijk waar ze al die jaren voor trainen en werken en dus ook een mooie afsluiting voor de vele jaren binnen defensie. Maar waarom dan nou net nu?
Op 4 augustus 2017 om 20:45 uur is ons dochtertje Sophie op natuurlijke wijze geboren. We waren dol gelukkig en alle zorgen waren even weg. Sophie deed het goed, maar omdat ze zelf had besloten om met 36 weken en 6 dagen al op de wereld te komen, moesten wij een nachtje ter observatie blijven. Stiekem vond ik dit niet erg, Martijn en ik waren gesloopt en het was allemaal nieuw voor mij. Ik was zo opgelucht dat ze eerder was geboren en wij meer tijd hadden met zijn drieën. Eenmaal thuis kwam het besef ook weer dat ik al snel het alleen moest doen. Door de hormonen kon ik ’s avonds bij Martijn in een keer in tranen uitbarsten. Ik vond het zo spannend en eng, ondanks dat Martijn er volle vertrouwen in had dat ik dit kon, had ik mijn vraagtekens en werd ik regelmatig uit het niets boos.
Toen kwam “de dag” van gedag zeggen. Sophie was toen drie weken oud. Samen met mijn schoonouders hebben wij Martijn uitgezwaaid. Dit was pittig, of nou ja, zeg maar gewoon kut. Tijdens de terugweg naar huis drong het goed tot mij door dat als mijn schoonouders naar huis gingen ik voor het eerst alleen was met Sophie. Toen ze uiteindelijk naar huis gingen, werd ik ziek, leuk joh, wat mijn lichaam mij aan doet tijdens stress. Mijn borstvoeding stopte ook abrupt en hierom ben ik dus overgegaan op flesvoeding. ‘Wennen’, dacht ik. Sophie huilde veel en sliep weinig. Overdag sliep ze als ik haar vast had, maar ’s avonds en ’s nachts was het een drama. Ik werd moe en hierdoor gefrustreerd, ik voelde mij soms een waardeloze moeder die haar baby niet begreep.
Het eerste telefoongesprek met Martijn, verliep ook niet zoals ik toen had gehoopt. Ik probeerde mij goed in te houden en niet te laten blijken dat ik gesloopt was. Helaas kent Martijn mij daar te goed voor en prikte hier direct doorheen. Uiteindelijk zat ik dus helemaal overstuur aan de telefoon en Martijn aan de andere kant van de wereld met een kutgevoel. We hadden afgesproken voor de uitzending om eerlijk naar elkaar te zijn over hoe het nou echt is in plaats van te zeggen wat de ander wilde horen, dit deed ik vanaf toen dan ook. Martijn en ik kregen af en toe de mogelijkheid om te bellen, soms zelfs te video bellen en ik stuurde zoveel mogelijk pakketjes op met lekkere dingen, foto’s van Sophie en brieven. De brieven die ik stuurde waren een uitlaatklep voor mij en ik schreef elke dag wat, de ene dag heel positief de andere dag noemde ik hem een klootzak en vond ik dat hij alleen maar aan zichzelf dacht. Als er bij ons een witte envelop op de deurmat lag onder het zand, wist ik al genoeg en barstte ik in tranen uit. Weer iets liefs en tastbaars van mijn mannetje.
Ik leerde kennen wie mijn echte vrienden waren en wie er alleen zijn als het “leuk” is. De opmerking “Je wist waar je aan begon, toen je samen ging wonen met Martijn” en “Tja, dit hoort er nou eenmaal bij”, hoorde ik vaak. Voor de mensen die geen vriend of vriendin hebben als militair zullen nooit begrijpen dat dit een pijnlijke opmerking is. Ik sta achter Martijn in al zijn keuzes, dit wil niet zeggen dat ik die altijd even leuk vindt. Na een maand trok mijn zusje bij mij in, ze hielp mij in het huishouden, maar ook met Sophie. Op de momenten dat ik het allemaal even niet meer wist, nam zij Sophie over, zodat ik even wat voor mijzelf kon doen. Ze paste haar werkrooster op de mijne aan, zodat een van ons thuis was met Sophie. Wat een held!
Het contact met Martijn verliep niet altijd goed, slechte verbinding en de pakketjes kwamen vaak pas laat aan. Zo ook met Kerst. Wij hadden met zijn allen een kerstboodschap ingesproken; dit wordt door omroep Max georganiseerd. Superleuk natuurlijk, alleen wel jammer dat hij dit pas een paar dagen voor terugkomst kreeg (begin januari). De tijd verliep sloom, het leek jaren te duren, maar als ik naar Sophie keek, dacht ik: ‘Help, groei niet zo hard!’ Ik heb veel downs gehad tijdens de uitzending, ik vond het lastig, omdat ik het mij heel erg aantrok dat ik het niet kon zonder hulp. Martijn en ik kozen er samen voor om zwanger te worden en toch stond ik er even alleen voor.
11 januari was het eindelijk zover, wij mochten Martijn weer ophalen. Sophie was toen ruim 5 maanden. Ik werd misselijk van de zenuwen en was ook zo benieuwd hoe Sophie zou reageren. Toen ik hem zag, brak ik direct in tranen uit en waren alle zenuwen weg. Het voelde zo fijn om weer compleet te zijn als gezin. Martijn was ongedeerd en Sophie en ik hadden de 4,5 maand overleeft. Eindelijk konden wij een echt gezinnetje zijn.
WILLEMIJN
