Ik ben 31 jaar oud en (alleenstaande) moeder van 3 kinderen van bijna 9 jaar, bijna 2 jaar en 9 maanden oud! De oudste heeft een andere vader dan de jongste twee en dat levert soms hilarische situaties op. Bijvoorbeeld als er kort achter elkaar twee grote mannen aan mijn deur komen en ik de buurvrouw van een paar huizen verder verbaasd zie toekijken. Of als mijn oudste dochter uitlegt hoe ons gezin in elkaar zit (ik heb een moeder, een broertje en zusje, een stiefzusje wat niet bij ons woont, een vader met heel veel vriendinnen (haar woorden! Niet die van mij!! Maar oke, sindskort nog maar één vriendin, die dan dus eigenlijk misschien ook wel een soort stiefmoeder is) en een stiefvader, drie neefjes van mij die ze dan ook nog broers noemt en een oppas die inmiddels ook een soort oma is, een opa en oma, tantes, een oom en daar dan weer vrienden en vriendinnen van, nou goed, je begrijpt de verwarring.)
Sinds een aantal weken ben ik gestart met de opleiding tot huisarts en werk ik in een praktijk in een klein dorp in de polder. Ik ben al sinds 2014 arts en voordat ik de huisartsenopleiding ben gaan doen heb ik twee jaar op de Intensive Care (volwassenen) gewerkt en nog een jaar als jeugdarts bij de GGD. Uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen dat het vak van huisarts het beste bij mij past en werd ik daar gelukkig ook voor aangenomen (pfieuw).
Ik ben ongeveer een jaar geleden begonnen met bloggen om in eerste instantie een beetje mijn kennis te delen met vooral mede ouders. Later vond ik het ook gewoon leuk om te doen en deelde ik meer dingen, ervaringen, zowel in mijn rol als dokter en ook als mama.
Aan inspiratie geen gebrek, want ik maak dagelijks de meest hilarische, indrukwekkende, leuke of moeilijke dingen mee. En zoals je kunt begrijpen, zijn wij ook zeker niet het doorsnee gezin. Eerst kon ik me daar nog wel eens druk om maken, soms zelfs een beetje voor schamen, maar inmiddels heb ik dat gelukkig losgelaten. ‘My life didn’t go as planned, but that’s okay’, is een quote die perfect bij mij past zullen we maar zeggen! Als ik blog over iets wat ik heb meegemaakt tijdens mijn werk zorg ik altijd dat de patiënt niet herkend kan worden uit het verhaal. Ik maak bijvoorbeeld van een jongetje een meisje, twee zusjes, wordt één broertje of een vader een oma. In mijn blogs gaat het namelijk aan de ene kant om de herkenbaarheid (en die is er ook als het geslacht van de patiënt verandert) en aan de andere kant vaak ook om wat informatie of inspiratie.
Snel meer!!!
