Avondritueel
“We zijn thuis!” roep ik naar binnen. Geen reactie. Ik zet de Maxi-Cosi neer in de gang en help mijn peuter uit zijn jas en schoenen. Geduldig wacht mijn jongste zoon, terwijl ik me naar de keuken haast om de mauwende katten eten te geven. De vaat van die ochtend schuif ik opzij en maak gauw een fles met babyvoeding klaar. Mijn mobiel licht op: Schat, ik sta in de file…
De moed zakt me in de schoenen. Alweer?! Ik moet het avondeten nog opwarmen, een baby voeden, het in-bad-en-naar-bed ritueel, en dan het huis nog aan kant maken. Net als ik de jongens op bed leg, valt de voordeur dicht. “Je kunt ze nog snel een kusje geven papa!”, roep ik naar beneden.
Om 21.00 uur plof ik neer, om vervolgens weer op te schrikken: Shit, ik ben die mail vergeten te sturen… Ik open mijn laptop en zie tussen mijn contactpersonen de vaste groene bolletjes. Mijn collega’s die ook online zijn, de avondwerkers, veelal vrouwen, moeders.
Carrièremoeders
Wat kenmerkt ons carrièremoeders? Loyaliteit, verantwoordelijkheid, perfectionisme en gedrevenheid. Veel van ons racen tussen kinderopvang, school, werk en buitenschoolse opvang. Ongemerkt gebruiken we veel energie om overal op tijd te komen. Zo kan stress om alle rollen die we willen vervullen, ongemerkt overgaan in chronische stress.
Stressklachten schuiven we aan de kant en we vertellen onszelf dat alle moeders moe zijn. Alle moeders piekeren over de balans in hun gezin en alle moeders willen zowel als ouder als op het werk uitblinken.
Burn-out
Niet zeuren maar doorgaan, was jarenlang mijn motto. Kinderen krijgen, werken, studeren en stage lopen. Zo zag mijn drukke leven eruit. Ik trok me op aan mijn omgeving. Wat zij kunnen, moet ik toch ook kunnen? Totdat ik op een ochtend de trein instapte om naar mijn werk te gaan. Een route die ik al bijna 10 jaar aflegde. Geklemd tussen twee medereizigers in het gangpad op een klapstoeltje begon de grond onder mij te draaien. Ik wist dat het foute boel was…
Vanaf dat moment heb ik maanden thuis gezeten. Van een moeder die alle ballen omhoog hield naar een moeder die niet eens meer de rugtas van haar zoon kon inpakken. Ik wist letterlijk niet meer waar ik moest beginnen. Een burn-out.
De weg die ik heb af moeten leggen, het herstel, de schaamte, schuldgevoel, de angst, de twijfel, de frustratie, de wanhoop en eenzaamheid. Ik beschrijf het allemaal hier op mijn blog . Hoe gaaf is het dat ik nu ook zal schrijven voor Kids & Kurken over het thema burn-out. Een serieus onderwerp, dat ook hele positieve kanten kent, en zelfs humor. Want mama mag best moe zijn!
JOLIEN
