1. Hoe heb jij je zwangerschap ervaren?
Tijdens mijn zwangerschap was ik constant moe, heet en heel veel bekken pijn. Maar mijn stemming was niet slecht. Ik was meeste van de tijd vrolijk. Ik merkte wel dat het besef maar niet kwam dat ik zwanger was. Achteraf denk ik dat ik bang was om er echt van te genieten. Alsof ik het kwijt kan raken als ervan zou genieten.
2. Hoe was jouw bevalling?
Ik was ingeleid, omdat ik met 38 weken pre-eclampsie had (zwangerschapsvergiftiging ). Ik was in tranen, want ik was er nog niet klaar voor. Ik wilde nog niet bevallen. Het was geen angst voor de bevalling. Ik denk dat toen al een signaal was dat er iets niet klopte. Ik was de hele tijd aan het huilen dat ik nog niet wilde dat het kindje kwam. Verder ging het allemaal goed met de bevalling zelf. Toen Armin eruit kwam was mijn eerste reactie ook alleen maar: “O my God, O my God, O my God.” Dat riep ik. Ik was een soort van in shock. Ik voelde ook niets qua emoties.
3. Op welk moment merkte jij dat er iets aan de hand was?
Ik merkte al dat er iets niet klopte meteen in de eerste week. Ik huilde elke avond. Ik had zoveel spijt, ik wilde geen moeder zijn. Ik had het gevoel dat ik van alles ging missen in mijn leven. Terwijl onze zwangerschap gepland was. Ik miste hem ook in mijn buik. Ik dacht dat het kraamtranen waren. Maar toen Armin 3-4 maanden was, ging het echt fout. Armin wilde overdag nauwelijks slapen. Ik had daardoor nooit echt rustmomenten. Op een middag waren wij de hond uitlaten met mijn man erbij. Armin bleef huilen in de kinderwagen, het scheelde niet veel of ik wilde de kinderwagen wegduwen. Toen schrok ik zo erg, dat ik meteen een psycholoog ging opzoeken.
4. Kan je omschrijven hoe je je in de donkerste periode voelde?
Ik voelde mij een vreselijk mens, vrouw en moeder. Ik wilde geen moeder zijn. Tijdens het auto rijden dacht ik weleens: “Wat als ik nou zo tegen een muur zou rijden.. .” Gelukkig was het maar een (vreselijke) gedachte, nooit een daad. Ik haatte mijzelf. Ik haatte dat Armin zo een moeder heeft, want dat verdient hij niet. Ik voelde mij constant moe, moe en nog eens moe. Ik had ook heel veel schuldgevoelens naar Armin, naar mijn man, zelfs naar ons hondje.
5. Waardoor ben jij hulp gaan zoeken? En hielp het echt?
Door dat incident met de kinderwagen ging ik hulp zoeken. Dit waren geen kraamtranen. Er klopte iets gewoon niet met mij. Mijn eerste hulp hielp mij een beetje om de controle los te laten, want ik deed alles. Mijn man wilde echt helpen hoor. Maar ik vertrouwde niemand Armin toe. Want stel dat ze iets fout doen en dat hij dan weer gaat huilen. Armin had namelijk ook erg last van krampjes. Helaas was deze hulp niet voldoende en werd ik weer doorverwezen. Tot heden zit ik nog in behandeling.
6. Denk je dat jouw depressie te voorkomen was?
Dat is lastig om te zeggen. Te voorkomen misschien niet. Maar misschien als het eerder ontdekt was, was het allemaal sneller gegaan met het verwerken.
7. Heb je veel vervelende reacties gehad?
Heel veel mensen in mijn omgeving weten het niet. De vrienden en familie die het weten hebben niet vervelend gereageerd. In ieder geval niet in mijn gezicht.
8. Wat is jouw gouden tip aan iemand die denkt dat zij een postnatale depressie heeft?
Zoek hulp. Hoe simpel dat ook klinkt. Al denk je dat je nog geen postnatale depressie hebt, maar je voelt je toch niet oké. Je kan er niet vroeg genoeg ermee beginnen. De GGZ in Nederland heeft enorme wachtlijsten, dus wacht niet te lang. Voor je de goede behandeling hebt kan je zo (zoals ik) 2 jaar verder zijn.
9. Denk je dat de band tussen jou en je kind schade heeft opgelopen door de slechte start?
Dat kan ik niet 100% zeker weten. Maar ik ben vaak bang van wel. Dat hij door mijn woedeaanvallen en dergelijke schade heeft opgelopen. Dat dat de oorzaak is waarom Armin soms driftig is. Maar driftbuien horen ook bij zijn leeftijd. Dus dat kan ik nu nog niet beoordelen. Maar ik hoop echt dat hij geen schade heeft opgelopen door mij. Dat is mijn grootste angst op dit moment.
10. Hoe vind je dat je maatschappij met postnatale depressies omgaat?
Het word snel gekleineerd. Je voelt je maar “down”. Waarom zou je je geen moeder voelen? Het moet bespreekbaar zijn, vooral met social media in onze tijd. Iedereen lijkt gelukkig en alles gaat perfect. Zelfs ik heb dat te horen gekregen van vriendinnen. Op mjn persoonlijke Instagram staat niets over mijn postnatale depressie. Toen ik het ook vertelde aan mensen, zeiden ze; “Ik had dat nooit geweten. Op foto’s zie je er goed uit, vrolijk.” Ja, dat zijn momentopnames. Daarom besloot ik ook een Instagram en blog te beginnen over mijn situatie. Zodat vrouwen kunnen zien dat ze niet alleen zijn. Niet alles is perfect en niet iedereen is altijd gelukkig.
Wat ik ook merk bij huisartsen is dat ze het niet serieus nemen. Als een moeder de moed heeft om hulp te vragen, moet hij haar niet afwijzen. En ook niet zeggen: “Kijk het nog even aan”. Hoe bedoel je kijk het even aan? Haar eigen leven of die van haar kind kan in gevaar zijn. Voor zulke gevallen moet er ook een urgentie zijn bij de GGZ. Zeker niet dat je maanden moet wachten voor een intake gesprek!
Wil je meer lezen over de mama van Armin? Klik dan hier.
