Daar lag je dan, zonder enig leven meer in je, omringd door knuffels en tekeningen van je zus. Ik had je eerst gewassen, aangekleed en vervolgens nog een laatste keer gekust en dichtbij mij gehouden, maar nu moest ik je echt daar achterlaten.
In mijn rolstoel werd ik teruggebracht naar mijn kamer op de afdeling cardiologie. De verpleger had ervoor gezorgd dat er nog een maaltijd voor me klaar stond. Ik nam een paar happen en ging op bed liggen. Ik voelde mij leeg en moe, en hoewel ik van binnen huilde, leken mijn tranen wel op. De volgende ochtend wachtte ik op de cardioloog om te horen of ik naar huis mocht gaan, ik had immers thuis nog een peuter en jouw tweelingbroer die mij nodig hadden. En toen drong het echt tot mij door; je was er niet meer en we moesten voor jou een uitvaart gaan regelen.
Cremeren of begraven? Welk kistje? Wanneer? Duizenden vragen gingen er door mij heen. Al gauw stond de cardioloog naast mijn bed, hij begreep gelukkig dat ik liever thuis lag dan nog een dag in het ziekenhuis. Eenmaal thuis werd ik meteen geconfronteerd met jullie kamertje; 2 wiegjes, 2 Maxi-Cosi op de grond, 2 witte gebreide vestjes hangend aan 2 haakjes die ik met zorg voor jullie had uitgekozen. Het haakje met de uil was voor jouw broertje en die met de vos voor jou.
Al gauw moesten we aan de slag gaan om jouw uitvaart te regelen. We kregen van een kennis een lijstje doorgestuurd met uitvaartbegeleiders en kindergrafkistjes sites. Dit gaf ons een beetje houvast. Al gauw hadden we de uitvaartbegeleider uitgekozen en op internet struinden we alle sites af totdat we het meest mooie en tegelijkertijd vreselijke kistje hadden gevonden. De uitvaart begeleidster kwam langs om al onze wensen te bespreken zoals; inrichting rondom het kistje, muziek, zelf het kistje sluiten of niet? Het voelde zo onwerkelijk om in plaats van beschuit met muisjes te eten en praten over hoe makkelijk of vreselijk de bevalling wel niet was geweest we nu opeens een uitvaart moesten regelen.
In het ziekenhuis had ik je na het wassen een pakje aangedaan die de IC verpleegkundige snel even was gaan kopen in het winkeltje van het ziekenhuis maar voor jouw uitvaart wou ik graag dat je het pakje zou dragen die ik als eerste pakje voor je had uitgekozen en dat ze je zouden omwikkelen in de wikkeldoek die al maanden voor je klaar lag. We kozen prachtige muziek uit, kochten blauwe kaarsen en besloten je in besloten kring te cremeren.
En toen was het zover. In de ochtend maakten we ons klaar voor jouw afscheid, we trokken mooie kleren aan en probeerden af en toe te glimlachen. De ruimte waar je lag was prachtig versierd met blauw-witte ballonnen, bloemen, en velen kaarsjes. Jij lag in je mooie witte kist onder een blauw geruit lakentje met sterretjes erop en je was gewikkeld in jouw blauwe wikkeldoek. Naast jouw kistje lagen de knuffels en tekeningen die je zus bij je had gelaten nadat je net was overleden. Aan je gezicht was te zien dat je al vijf dagen niet meer bij ons was. Ik raakte je wangetje aan die hard en ijskoud aanvoelde. Daar lag je, mijn mooie mannetje, nog even kon ik je zien en aanraken voordat jouw kistje voor altijd gesloten zou worden. We kozen ervoor om jouw kistje niet zelf te sluiten, dit ging namelijk tegen mijn natuurlijke gevoel in om je voor altijd bij mij te houden.
We zaten in de zitruimte en het liedje dat we hadden uitgekozen,“ zo mooi zo mooi” van Bløf, werd afgespeeld. Tranen vloeiden rijkelijk bij jouw oma’s, opa’s, tantes en bij jouw papa maar niet bij mij. Ik keek afwisselend naar jou, naar je zus en naar je tweelingbroer, die sereen in zijn kinderwagen lag te slapen. Ik was te bang dat als ik mij zou laten gaan ik nooit meer zou stoppen met huilen. Op een gegeven moment keek ik naar de uitvaartbegeleidster die naast jouw kistje stond en met een knik gaf ik haar het akkoord om de kist te sluiten. Ik keek hoe ze de kist sloot en toen was er nog een laatste stap te gaan; jou naar het crematorium brengen. We besloten deze stap zonder de aanwezigheid van de rest van de familie te doen. Alleen ons vijven. We reden er heen en vervolgens brachten we jou in jouw kistje tot aan de ovenruimte. Hier stonden we voor de laatste keer met z’n vijven voordat we jouw lichaam voorgoed daar achter gingen laten. Ik raakte nog een keer jouw kistje aan, drukte je broertje dicht tegen mij aan en keerde me toen om.
Toen we naar buiten liepen scheen de zon en reden we naar het restaurant waar we met z’n allen nog een hapje zouden gaan eten. De sfeer was verdrietig maar het lukte jouw zus en broer om op iedereen z’n gezicht een glimlach te toveren. Toen we aan het einde van de avond naar buiten liepen zag ik hoe de zon langzaam achter de bomen zakte en zorgde voor een mooie paarsblauwe gloed en realiseerde ik me dat vanaf nu mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn. Ik zou altijd moeten leven met het verlangen naar jou, met een incompleet gevoel. Op dat moment begon jouw broertje heel hard te huilen, ik pakte hem op en terwijl ik naar de auto liep met hem in mijn armen wist ik ook dat ik nog genoeg redenen had om het beste uit dit leven te halen, voor jouw broer en zus, voor mezelf en voor jou.
Heb jij ook één kindje of beide kindjes van een tweeling verloren? Je kunt steun kunnen vinden bij de community Tweeling Engeltjes opgezet door Petra.
