1.Stel jezelf en je gezin even voor.
Mijn naam is Annemarie, ik ben al belachelijk lang samen met mijn man en we hebben samen een zoon (7) en tweelingdochters (4). Ik werk als freelance journalist en heb een online magazine opgezet voor & over tweelingen: TwinZine.
2.Hoe reageerde je toen je hoorde dat je moeder was van een identieke tweeling?
Ik schrok in eerste instantie heel erg. Bij de eerste echo was namelijk maar één kloppend hartje te zien en ineens waren het er twee! Ik wilde heel graag nog een keer zwanger worden, maar dit had ik echt niet verwacht. Ik was vooral heel bang dat het mis zou gaan – ik had daarvoor een miskraam gehad – omdat een tweelingzwangerschap risicovoller is. Maar ik vond het ook heel zielig voor de oudste (toen ruim 2,5 jaar), omdat ik dacht dat ik nooit meer aandacht voor hem zou hebben met twee baby’s. Gelukkig ging het goed en bleek mijn oudste een enorm flexibel kind. Het mogen krijgen van een eeneiige tweeling voelt nu voor mij echt als een groot cadeau.
3. Doet jouw tweeling veel samen of ook veel apart?
Ze slapen altijd samen en spelen heel veel samen, maar zitten wel in aparte klassen op school. Dat is een bewuste keuze van ons als ouders. Niet omdat ik denk dat ze het samen niet goed zouden doen, maar omdat ik het fijn vind dat ze kunnen zijn wie ze zijn zonder steeds met elkaar te worden vergeleken of met elkaar te worden verward. Daarnaast is het ook lekker dat ze zich even niet verantwoordelijk hoeven te voelen naar elkaar toe. Het gaat tot nu toe heel goed. Ze gaan blij naar hun eigen klas en zien elkaar voor, tijdens en na school. Ze hebben dus nog zat momenten samen. Mocht er toch nog een moment komen dat het anders wordt, vinden wij het ook geen punt om de plannen weer te wijzigen. Dat onze meisjes zich goed voelen, is het belangrijkste.
4. Wat vind je het leukste en wat lastig aan het hebben van een identieke tweeling?
Het feit dat je altijd je aandacht moet verdelen, is wel jammer. Je gunt je kinderen gewoon meer van je tijd en van jezelf, maar met een tweeling is dat gewoon lastiger dan met een eenling. Bovendien voelt het soms alsof ik mijn oudste tekort doe, omdat de meiden dubbel zoveel aandacht opslokken. Het leukste is toch wel de interactie tussen de meiden. Ze weten me daarmee (onbewust) echt elke dag te verrassen, aan het lachen te maken en vooral te ontroeren.
5. Hoe is de rolverdeling tussen jou en je partner?
Mijn man is echt een fantastische partner en vader. We zetten ons allebei net zo hard in voor ons gezin, of het nu om de kinderen gaat of om het huishouden. Wel ben ik meer van het bedenken en hij van het uitvoeren. Zeker sinds de tweeling er is, zit mijn hoofd vaak zo vol. Hij is beter in het pakken van tijd voor zichzelf. Mij lukt dat vaak niet en dat ligt niet aan hem, want hij geeft me er alle ruimte voor en spoort me ook aan. Ik werk aan een betere balans.
6. Kun je uitleggen wat er zo bijzonder is aan de band tussen de identieke tweeling?
Hun band is gewoon met niets te vergelijken. Ze zijn zo close, ze begrijpen elkaar echt altijd, zelfs als wij het (nog) niet begrijpen. Als de ene pijn heeft, kan de ander daar ook een beetje van in paniek raken. Hun liefde, die zich regelmatig uit in kleine momentjes samen – een blik, een knuffel of een kus, is zo prachtig om te zien.
7. Omschrijf jezelf als mama.
Lastig over mezelf. Ik heb deze vraag even bij mijn zoon neergelegd en die zegt dit: heel lief, ik kan alles tegen je zeggen en je kunt best goed klussen. ♡ Dat laatste is overigens niet waar, maar ik kan wel goed bedenken hoe het moet worden, haha. Ik denk dat ik er heel veel voor ze ben en ze heel veel liefde geef. Ik ben heel duidelijk en consequent, maar daar wordt geen kind slechter van. En ja, zoals iedere mama schiet ik weleens uit mijn slof. Mama’s zijn net mensen.
8. Hoe vond je de bevalling?
Ik kan er niet één woord voor bedenken maar als ik het kort moet omschrijven, zou het als volgt zijn: heel mooi en heftig tegelijk. Mijn eerste bevalling begon spontaan en ging uiteindelijk heel snel na een weeënstorm. Bij de meiden ben ik ingeleid, maar verliep het eigenlijk bijna exact hetzelfde. Ik had ze er alleen vele malen sneller uit, omdat ik wist hoe dat moest, haha. Ja, het deed veel pijn en ja, het was superintens. Maar het was beide keren een ervaring die ik nooit had willen missen. Ik was nog nooit echt trots geweest op mezelf, maar na mijn bevallingen wel.
9. Hoe zijn jullie op de kindernamen gekomen?
Misschien wat lastig voor de lezer dat ik de namen van mijn kinderen niet noem, maar dat is een bewuste keuze. Ik vind dat ik al best veel van ze deel vanwege TwinZine en dat had ik anders echt niet gedaan. Nu staan hun foto’s – voornamelijk van mijn dochters – op internet en ik vind het belangrijk dat ze niet op allerlei andere manieren te vinden zijn. Ik deel dus ook nooit de buitenkant van ons huis, hun school etc. Ik kan wel vertellen dat we er voor mijn zoon vrij snel uit waren en ik nog nooit een seconde heb getwijfeld. Bij de namen van mijn dochters vond ik het een enorme klus, we hebben pas net voordat ik beviel besloten. Ik wilde ze niet dezelfde voorletter geven en ook niet een naam met dezelfde klank of iets wat op een andere manier op elkaar lijkt. Ze hebben dus heel eigen namen, geen namen met een hoog Suske & Wiske-gehalte. Al mijn kinderen zijn vernoemd naar dierbare familieleden, maar dan met hun tweede naam.
10. Wat is je gênantste moment geweest met je kid(s)?
Misschien dan toch die keer dat mijn zoon (toen 2) mee was geweest naar een inwendige echo en de keer daarop (ik moest heel vaak toen ik zwanger was van de meiden) tegen de buurman riep dat de dokter even tussen de benen van mama ging kijken. Ehhhh, ‘Hallo buurman’. Toen mijn zoon vervolgens tijdens het doktertje spelen thuis een keer tegen me zei ‘Doe nu je broek maar uit en je benen wijd mama’, heb ik toch maar even uitgelegd dat de meeste dokters heel andere dingen doen.
11. Wat is je tip voor mama’s to be?
Als het gaat om de bevalling, zou ik zeggen: probeer ondanks alle pijn je lijf zo veel mogelijk te ontspannen. Als je verkrampt, gaat het alleen maar moeilijker. Dan zet je je lijf eigenlijk op slot. Mijn moeder zei ooit tegen me dat ze tijdens de bevalling dacht: ‘Elke wee brengt me een stukje dichterbij mijn kind’. Dat heb ik in gedachten gehouden. O ja, en houd je ogen open tijdens het persen! En voor als de baby er is, een super cliché advies, namelijk: geniet! Ja, dat is echt wel eens lastig als je moe bent, pijn in je lijf hebt of met een huilende baby (of twee) rondloopt. Maar alles is echt een fase en al die fases zijn weer voorbij voordat je het weet. Mijn oma zei toen ze al dik in de negentig was: ‘De mooiste tijd van mijn leven was toen mijn kinderen klein waren’. En ze had echt een leuk leven, dus dat zegt wat. Ik probeer mijn kinderen daarom niet groot te kijken.
