Ineens heb je de titel papa Lauwen
Het begon allemaal een kleine 4 jaar geleden. Ik was nog student en dacht alleen maar aan stappen, bier en voetbal. Toch kreeg ik wel een serieuze relatie. Al had iedereen om mij heen wel de vraag hoelang dit zou duren. Naar verloop van tijd woonden we samen en kwamen de vragen over een huis kopen en kinderen. Wat moest ik hier in godsnaam mee? Op dat moment kon ik iedere vraag nog ontwijken als Bruce Lee in al zijn actiefilms. In het appartement kon het niet, ik was nog student en we moesten een stabiele basis hebben. Genoeg redenen om het niet te doen. En dus zuchtte ik weer van opluchting.
Weg verdedigingsplan
De tactieken die ik had om alles met het onderwerp kinderen te verwerpen, hielde al gauw geen stand meer. Ik studeerde af, kreeg een goede baan en we kochten een huis. Hiermee was het startschot gegeven. Daphne wilde graag stoppen met de pil, omdat de hormonen niet goed waren voor haar lichaam. Terecht ook, want het is grote troep. Dat ze daarbij ook gewoon voor kinderen wilde gaan, wist ik natuurlijk zelf ook wel. Ik was echter nog wel een rationele lul. Eerst maar eens het huis op orde en een nieuwe auto. Zo gezegd, zo niet gedaan. Die condoom kon wat mij betreft al snel in de prullenbak. Mijn vriend daar beneden hoort namelijk niet gevangen te zitten in een te strakke hoes. Dit werd bijgestaan door het argument dat het bij de meeste mensen een half jaar tot een jaar duurt voordat ze kinderen krijgen.
Toch een keer snel
Ik maakte zelf al de grap dat alles aan mijn lichaam langzaam was. Als ik een sprintje trok, leek het alsof ik tegen de wind in aan het rennen was. Maar nu was het anders. Nog geen maand bezig en mevrouw stond voor mijn neus. Lag ik daar met mijn kater op bed, omdat we de dag ervoor een housewarming hadden. “Schat ik moet je iets vertellen”. “Ben je zwanger?”, vroeg ik. Waarop het antwoord “Ja” volgde. Rationeel als ik ben, gaf ik als eerste reactie; “Oh, dan moeten we maar eens gaan sparen”. En zo gezegd zo gedaan. Mijn auto kon ik dus wel vergeten.
Een man met nesteldrang
Ik hoor eigenlijk altijd dat mannen er nooit aan toe zijn tot het zover is. Het valt mij ook op dat de mannen die er zogenaamd wel aan toe zijn een vriendin hebben uitgezocht die het nog niet wil. Een onbewust verdedigingsmechanisme denk ik zo. Bij mij was het niet anders. Naarmate de tijd verstreek, kon ik er steeds meer aan wennen en keek ik er toch echt naar uit. Ik was dan ook juist diegene met de nesteldrang. Het kamertje was al in week 20 af en de trippeltrap stoel, of hoe dat ding ook heet, stond al aan tafel. Wij waren er qua spullen in ieder geval klaar voor. Het huis was babyproof, maar moest nog 4 maanden wachten. Voor de rest kneep ik hem wel. Binnenkort had ik een klein frummeltje waar ik voorzichtig mee moest doen. Voor jullie beeldvorming; ik sta bekend als lompe Lauwen. Lekker dan…
De eindmarathon
Toen was het zover. Daphne belde mij van mijn werk, want ze had een zwangerschapsvergiftiging. En dat 2 dagen voor de uitgerekende datum. Ik snel naar huis en met haar naar het ziekenhuis. “Jullie gaan hier niet meer weg zonder kind”, galmde ineens door ons hoofd. Fuck man, nu is het ineens zo ver. De volgende dag zullen we ineens papa en mama zijn. Na dit te laten indalen, waren we heel nuchter en lieten we de bevalling over ons heen komen. Voor mij iets makkelijker dan voor haar. De volgende ochtend werden haar vliezen gebroken en kreeg ze weeënopwekkers. Eind van de ochtend begon de pret. Diep respect voor deze vrouw. Na een weeënstorm van 8 uur en maar 2 centimeter opgeschoten te zijn, keek ik de arts onderhand vragend aan over wat de volgende stap zou zijn. Ik had inmiddels zelf ook al 2 uur mijn grote boodschap opgehouden, omdat ik Daph niet alleen wilde laten. Toen kreeg ze gelukkig een ruggenprik. Het verlossende middel. Daphne kon ineens weer lachen en ze had weer praatjes. Grapjes waren weer gedoogd. Ik maakte dan ook de grap dat ik ook wel een katheter kon gebruiken. Bij mij zat inmiddels ook alles in mijn buik vast.
Punctueel mannetje
2,5 uur persen, een knip en een vacuümpomp later was hij daar ineens. Als eerst kwam zijn hoofd eruit. Eerder werd mij al de vraag gesteld of ik hem er zelf uit wilde halen. Dus als een jonge pup stond ik te wachten van enthousiasme. Samen met de verloskundige haalde ik hem eruit. Helemaal overrompeld door hoe groot hij eigenlijk wel niet was, gaf ik hem aan zijn moeder. Daarna was ik ineens van de wereld. Ineens was daar Mees. Dat mannetje waar je 9 maanden en een 18-uur durende bevalling naartoe hebt geleefd. Spanningen kwamen eruit in combinatie met een niet te plaatsen gevoel. En zijn mama? Die stelde als eerst de vraag; “Is dit nou mijn kind?”. Achteraf best logisch na zo’n veldslag van een bevalling en een lichaam vol hormonen. Onze Mees, het punctuele mannetje dat exact op de uitgerekende datum is gekomen. Toen begon het pas echt. Ik had ineens de titel Papa Lauwen.
