Michelle: ‘Mias is een stille hongeraar, hij heeft een sonde om hem (bij) te voeden. Artsen weten nog steeds niet wat Mias heeft’

1. Stel jezelf even voor lieve mama!
Ik ben Michelle, 26 jaar en mama van drie kinderen. (Jaylin (5), Novan (3) en Mias (bijna 1 jaar). Naast mama zijn, ben ik de vrouw van Jacco en de soms een beetje gekke vriendin met zelfspot en veel humor. Ik ben gek op creatief bezig zijn, fotograferen en schrijven. 

2. Vind je 3 kinderen erg druk?
Nee, ik vind het niet zo zeer drukker als met 1 of twee kinderen. De overgang van niks naar 1 kind vond ik vele malen drukker, omdat je dan nog helemaal je weg moet vinden en je onzekerheden over het moederschap voor het eerst tegen komt. Momenteel is het voor mij wel een drukker schema vanwege Mias, we moeten met hem heel vaak naar het ziekenhuis en we zijn veel bezig met de zorgen rondom hem. Maar voordat dat allemaal aan de gang was, viel de drukte reuze mee.

3. Kun je vertellen wat er precies met Mias aan de hand is?
Wat er precies aan de hand is weten wij en de artsen nog niet. Ze zijn druk bezig om de oorzaak te achterhalen, zodat er een diagnose kan komen en daardoor hopelijk een goede oplossing. 
Mias is een ‘stille hongeraar’ zoals ze dat noemen. We hadden er nog nooit eerder van gehoord, maar het bestaat dus echt. Hij liet zich niet horen als hij honger had, raakte daardoor versuft en had geen energie meer om goed te drinken, waardoor hij ondervoed raakte. Eind januari werd hij opgenomen, omdat hij weer was afgevallen. We probeerden andere voedingen en meer hoeveelheden, maar dat kon hij simpelweg niet verdragen. Daardoor groeide hij te weinig. Toen zijn ze gestart met extra calorieën toe te voegen aan de flessen. Mias krijgt 4x meer calorieën binnen dan een ‘gewone’ baby. Maar zelfs met dat presteerde hij het om af te vallen. Vanaf dat moment wisten de artsen dat er waarschijnlijk meer aan de hand is waardoor hij te veel energie verbruikt om goed te kunnen groeien én goed te ontwikkelen. Want dat deed hij ook niet meer. Hij was zoals ze dat noemen een ‘floppy baby’ . Hij had geen spierkracht en een te lage spierspanning. Daardoor dachten alle artsen dat hij een spierziekte zou hebben. We werden doorverwezen naar het spierencentrum in het WKZ waar ze hem een dag hebben onderzocht. De conclusie was daar: geen spierziekte. Wat een opluchting! Echter zitten wij nog steeds in onzekerheid, want wat is het dan wel? Vorige week vertelde de kinderarts zelfs nog dat hij sterk twijfelt aan de uitspraken van het spierencentrum. Mias gaat met kleine stapjes vooruit, maar zijn romp- en nekspieren blijven nog altijd veel te slap en gaan eigenlijk niet vooruit. We zijn gestart met het WES onderzoek. Een onderzoek dat al zijn genen gaat bekijken op zoek naar een eventueel ‘defect’, wat zijn klachten zou kunnen verklaren. Zijn DNA wordt naast dat van ons gehouden om alles goed te kunnen onderzoeken. 
Helaas duren deze onderzoeken vaak maanden. Tot die tijd kunnen we niks anders dan elke keer terug gaan naar het ziekenhuis voor controle bij de kinderarts, neuroloog en logopedist.
Mias heeft nu alweer bijna 9 maanden zijn sonde. Deze heeft hij nodig, omdat hij regelmatig zelf te weinig kan of wilt drinken. Ik vind het een vreselijk lelijk en onhandig ding, maar ben tegelijkertijd zo blij dat hij hem heeft, want zo weten we zeker dat hij genoeg voeding binnen krijgt om ieder geval wat te groeien! We zijn langzaam zijn voedingen aan het ophogen, hij kan namelijk nog niet zoveel verdragen. Mias is een onwijs lief en blij mannetje zolang we hem niet te veel volproppen, want dan is het brullen geblazen! 

4. Hoe waren jouw bevallingen?
De bevalling van Jaylin vond ik vreselijk. Ik werd met 39 weken ingeleid, omdat mijn vliezen al 2 dagen gebroken waren, maar er geen weeën kwamen opzetten. Het duurde lang, het liep allemaal anders dan gepland en ik had zo’n 12 hechtingen in mijn ‘jedokus’, omdat ik verkeerd aan het persen was. 
Ik wilde never meer ingeleid worden, ik ben er van overtuigd geraakt dat bij een inleiding zowel moeder als kind niet klaar is voor de bevalling en dat alles dan vreselijk geforceerd wordt. 
We moesten twee dagen in het ziekenhuis blijven, ook dat vond ik zo naar. Ik werd totaal niet begeleid of geholpen met o.a. de borstvoeding op gang te krijgen.
Vanaf toen heb ik besloten: als er ooit een tweede komt, wil ik thuis bevallen!

Novan zijn bevalling was heel fijn. Ik ging dus voor een thuisbevalling. Met 40 weken was ik het spuugzat natuurlijk, maar ik wilde zolang het medisch niet noodzakelijk was geen gestrip en zeker geen inleiding.
In de nacht die daarop volgde begonnen om 3:00 mijn weeën. Ik heb thuis rond gewaggeld, 20x gedoucht en heel veel muziek geluisterd. Om 7:34 werd Novan thuis geboren. En wat was dat fijn! In mijn eigen omgeving, lekker douchen en daarna in je eigen schone bedje kruipen. 
Ik was wel iets minder goed voorbereid, aangezien we tijdens de bevalling een snijplank uit de keuken en een koekenpan hebben moeten gebruiken. Daarnaast heeft Jacco tijdens de bevalling nog een lamp op het bed gemaakt, omdat de verloskundige meer zicht nodig had. De snijplank was nodig onder mijn bips, zodat ik beter kon persen en de koekenpan voor de placenta. Dusss… erg creatief! En ja, die spullen zijn uiteraard niet meer terug gekomen in de keuken, haha!

Mias is ook thuis geboren, na de ervaring die ik had bij Novan, wilde ik het weer doen!
Ook dit was weer super fijn. ‘S nachts met 40 weken begonnen de weeën, maar helaas heel onregelmatig. En in ochtend stopten deze weer. Chagrijnig  dat ik was! Mijn vriendin heeft die dag Jaylin naar school gebracht en ik ben bij haar in bad gaan liggen, want die hebben wij niet. Na nog geen 10 minuten in dat bad te hebben gelegen, kwamen pats boem de weeën om de 3 minuten. Zo weird, lag ik daar te puffen, terwijl de vriend van mijn vriendin daarnaast lag te slapen na een nachtdienst! 
Na een half uur ben ik eruit gekropen en heeft ze me naar huis gebracht. Om 10 uur was Jacco ook thuis gekomen en ook de verloskundige en kraamhulp waren gearriveerd. 
Om 11:45 uur hield ik het niet meer van de pijn, en ja thuis kun je er niks voor krijgen. Maar die gedachte van ‘Ik kan niet meer, ik wil naar het ziekenhuis’, herkende ik van de vorige bevalling. Het betekende namelijk dat ik er bijna was!
En inderdaad, want om 11:55 uur is Mias Félan geboren! 

5. Wat voor werk doe je allemaal? Hoe komt het dat je zoveel volgers hebt?
Ik ‘werk’ voornamelijk veel als influencer op Instagram. Het is een uit de hand gelopen hobby. Ik vind Instagram een super fijn platform om met andere moeders in contact te komen. Daarnaast vind ik het leuk om foto’s te maken en deze in mijn eigen sfeer op Instagram te zetten. Hoe het komt dat ik zoveel volgers heb, geen idee eigenlijk. Ik zit nu 2,5 jaar op Instagram en ben daarmee langzaam gaan groeien. Ik ben altijd mezelf, open en eerlijk met veel humor en ik denk of hoop eigenlijk dat mijn volgers dat waarderen. 

6. Wat voor moeder ben jij?
Ik ben een liefhebbende moeder met soms net te weinig discipline, heel veel humor en een luisterend oor. Ik wil mijn kinderen alles geven wat ik nooit gehad heb, en ik wil ze alles leren over het bewandelen van je levenspad, de eindeloze mogelijkheden die er zijn om jezelf te ontplooien zoals je écht bent zonder dat je daarvoor een masker draagt. 
  
7. Wat is je droom?
Lastig, mijn droom is vooral dat mijn kinderen liefdevol opgroeien. Daarnaast zou ik het heel tof vinden als ik zo door kan schrijven en posten op mijn blog en social media kanalen. Dat ik mijn ervaringen met anderen kan delen, en ook hun ervaringen weer kan delen. 
 
8. Wat zijn je korte termijn doelen?
Mijn doel voor nu is om mezelf te richten op één ding tegelijkertijd. Zo probeer ik gezonder te leven maar dat is toch moeilijker dan ik dacht. 

9. Als je een wens mocht doen, wat zou dat dan zijn?
Dat er geen honger of oorlog meer bestaat. Dat we elkaar allemaal liefhebben en leren van elkaars ervaringen, culturen en religie. 

Michelle heeft een supermooie Instagramaccount. Wil je haar volgen of gewoon een kijkje nemen? Klik dan hier.