En dat was het moment waarop ik me realiseerde dat ik hier een blog over moest schrijven. Hierboven lees je fragmenten van een Whats App gesprek tussen mij en een vriendin die, net als ik, in haar allerlaatste periode van haar zwangerschap zit. Blijkbaar hoort daar voor sommige ladies dit doemdenken bij. Want weer een andere hoogzwangere vriendin sprak laatst uit dat ze angstaanvallen had over hoe het haar straks zou afgaan met twee kids en zwangere vriendin nummer drie was bang dat haar contract op het werk niet zou worden verlengd nu ze in verwachting was.
Laat ik voorop stellen dat wij allemaal zielsgelukkig, dolblij en intens dankbaar zijn dat wij zwanger zijn.
Toen er, bijna negen maanden geleden, twee streepjes verschenen op de zwangerschapstest, was ik euforisch. Ik kon het nauwelijks geloven en daarom heb ik die week meteen nog een paar tests gedaan. Uiteraard van verschillende merken want dan pas was ik echt overtuigd. Wekenlang droeg ik een groot geheim bij me (oké, ik had het natuurlijk wel gedeeld mijn partner, met mijn (schoon-) ouders en vooruit ook met de rest van mijn familie en een paar van mijn beste vriendinnen), maar voor de rest was het echt een geheim (al had ik het idee dat het met neonletters op mijn voorhoofd stond geschreven). Toen kwam er een periode waarin ik geen eetlust had en niet fatsoenlijk mijn tanden kon poetsen zonder te kokhalzen.
Het tweede trimester voelde ik me juist weer fantastisch, ik kon het wereldkundig maken, mijn eetlust was weer terug, mijn buikje begon te groeien (en dat had niet alleen met die eetlust te maken) en tandenpoetsen verliep weer zonder issues.
Het begin van het derde trimester was ook heel leuk, alles wat ik nog niet in huis had voor de baby werd gekocht, het verlof kwam in zicht en iedereen riep de hele dag door hoe mooi ik zwanger was. En dan nu… 38 weken zwanger, de beroemde “laatste-loodjes-periode” is aangebroken en daar hoort bij mij dus dat doemdenken bij. Misschien zijn het de hormonen, misschien laat ik me te veel meeslepen door de verhalen van anderen, ik weet het niet. Maar net als mijn vriendin al schreef in haar apps, staat het bij mij soms ook het genieten in de weg.
Ik heb dit van de week aangegeven bij mijn verloskundige, die zei uiteraard dat mijn zorgen nergens op gebaseerd waren. Lekker rationeel, maar ik weet natuurlijk ergens wel dat dit klopt en dat heeft me toch weer geholpen met relativeren.
Hieronder heb ik nog wat woorden van andere mensen uit mijn omgeving samengevat.
– “Je kunt er nu toch niets meer aan veranderen”
– “Heb je wel eens de bijsluiter van een paracetamol gelezen? Als je die leest en ziet wat er allemaal kan gebeuren, zou je er nooit meer eentje durven te nemen”
– “Heb vertrouwen!”
Dus mocht je, net als mijn vriendinnen en ik, ook af en toe van die roze wolk af zijn gevallen, weet dan dat je niet de enige bent en hopelijk kunnen bovenstaande woorden jou dan ook helpen!
X Ilse
