Met
42 graden, een warme zeebries door mijn wild zittende zwemhaar en de rond vliegende spetters lig ik aan het zwembad een erg interessant artikel te lezen uit een tijdschrift dat in een heel fijn vakantiepakket zat.
Een gezin zijn, maar niet samenwonen en een omgangsregeling voor jullie kindje die niet gepland was, maar wel heel erg welkom….
Ze leerden elkaar kennen, het klikte en besloten gescheiden te blijven wonen. Het gros van de traditionele relaties zou zeggen; Never! Als ik een relatie heb, dan wil ik ook samenwonen.
Alles delen. Het goede en het slechte.
Maar wat als deze vorm van een relatie hebben, je relatie alleen maar sterker maakt. Je deelt lief en leed, maar hebt je eigen vertrouwde plekje waar jij jezelf kan zijn. Geen verplichtingen hebt om je vrolijke gezicht op te zetten en gezellig aan tafel moet gaan zitten en je dagelijkse praatje houdt over hoe je dag was, maar een vorm van vrijheid hebt dat je ongeneerd je huis onopgeruimd kan houden, brawless met je meest niet charmante outfit en messy hair op de bank kan gaan zitten netflix’en en kan kijken wat jij wilt met een te groot glas wijn, i.p.v. met elkaar te moeten afstemmen wat je gaat kijken of dat je verplicht meekijkt met een voetbalwedstrijd van zijn favo club en dan maar glimlachend terugkijkt als hij je een dikke kus geeft omdat zijn club heeft gescoord.
Het koppel in dit stuk raakte ongepland zwanger en maakte de keus om hun relatie te houden zoals het was. Beide dachten zij het er hetzelfde over. Ze wilden dit samen aangaan, maar zeker apart blijven wonen. Met veel onbegrip van hun omgeving.
Een heel groot nadeel; Zij moest haar kleine al vanaf de geboorte een paar dagen in de week missen.
De voordelen; Een paar avonden per week bijslapen van slapeloze nachten en even je eigen ik zijn in plaats van alleen maar moeder, een paar dagen in de week een echt gezin zijn en vooral ook even genieten van je kleine zonder bemoeienis van anderen om je heen. Want naast het apart wonen bleven de gezamenlijke nachten natuurlijk en waren zij in de ogen van anderen alleen op die dagen een “echt gezin”.
Dit stuk heeft mij echt aan het denken gezet.
Zelf ben ik inmiddels vier jaar alleenstaande ouder van mijn twee meisjes die één keer in de twee weken een heel weekend bij hun vader zijn. En waar veel ouders het hebben dat zij die dagen liever niet hebben, kan ik serieus genieten van het even alleen zijn. Even niets moeten, even alleen omkijken naar jezelf en even een nacht doorslapen zonder dat er één van de twee of zelfs beide die nacht komen of gewoon maar netflix’en en kijken wat ik wil en geen kindertv.
Ja, ik hou super veel van mijn dochters en nee, ik zou ze voor geen goud willen missen, want zij zijn mijn alles. Mijn wereld draait om hen, maar even Rilana zijn in plaats van alleen maar moeder is ook echt weleens fijn. En ik weet zeker dat iedere ouder dat kan beamen 😉
Als er dan weleens om advies wordt gevraagd door die ene vriendin, dan zeg ik haar ook echt: “Wees eens even alleen jezelf samen met je partner i.p.v. alleen papa en mama van.”
Ik denk echt dat wij allemaal dat zo nu en dan nodig hebben. Iets wat ik (misschien wel wij) echt verkeerd heb gedaan in mijn laatste relatie.
En hoewel ik er echt zo over denk en heel erg kan genieten van mijn kindloze weekenden, denk ik er al een hele tijd aan om voor het BAM-schap te kiezen.
Wat is BAM?
BAM staat voor Bewust Alleenstaande Mama.
Misschien is een betere benaming BAO (Bewust Alleenstaande Ouder). Want er zijn natuurlijk ook mannen die dit zouden willen aangaan. Hoewel dat een ander verhaal is, met andere complicaties.
In mijn omgeving zijn er niet veel mensen die dit weten en na het lezen van dit stuk zullen er meer zijn die het weten, en ben ik stiekem benieuwd wat zij ervan zullen denken. Want in een open minded cultuur die wij hier in Nederland kennen, heerst er echt een taboe op dit onderwerp.
En ook die vraag heerst er bij mij, maar dat neemt mijn wens om mijn gezin uit te breiden niet weg, want zo zie ik mij en mijn twee meisjes. Wij zijn een gezin. En nee wij zijn geen traditioneel gezin. Ik ben alleen met twee meisjes, die een aantal dagen per maand bij hun vader zijn.
En als we het heel kritisch bekijken is het in onze maatschappij eerder regel dan uitzondering dat we alleenstaande ouders zijn met een omgangsregeling of co-ouderschap.
Maar weer even terug naar het BAM-schap.
Hoe gaat het in zijn werking, wat komt er allemaal bij kijken? Allemaal vragen waar je eigenlijk heel weinig over kan vinden op het net. Juist omdat het nog steeds een beetje taboe is of omdat er toch vrouwen blijven die de stap niet durven nemen.Terwijl er zoveel vrouwen zijn met deze wens. En allemaal met een eigen reden.
Een geschiedenis aan relaties met een verkeerde uitloop of gebeurtenissen die we niet meer mee willen maken en daardoor het vertrouwen in mannen kwijt zijn, het zelfstandig willen zijn of mannen die weglopen van een traject om zwanger te worden, in verband met moeizaam zwanger worden. Het kan zoveel redenen hebben, maar de belangrijkste is; Mama zijn.
Op facebook kreeg ik van een goede kennis een uitnodiging voor een besloten groep BAMMERS. En daar leer je van ervaringen van anderen. Vrouwen die het traject al lang hebben doorstaan en al mogen genieten van hun kruimel of vrouwen die midden in het traject zitten. En uiteraard zijn er vrouwen zoals ik, die zich oriënteren over alle mogelijkheden. De klinieken, de zorgverzekeraars die vergoeden en aangesloten zijn bij klinieken. Want ja, die zijn er wel degelijk. Wist jij dit al van jouw zorgverzekeraar?
En dan is er nog de keus of je voor een bekende donor kiest of een onbekende donor van een donorbank.
Allemaal vragen die opborrelen wanneer je erover aan het nadenken bent.
Binnenkort mag ik een Bewust Alleenstaande Mama interviewen naar haar ervaringen. Een mama die een hele grote kinderwens had en een relatie had afgezworen, door persoonlijke redenen, maar nu naar een hele andere toekomst kijken.
Ook nieuwsgierig hoe het haar is afgegaan en hoe het nu is met haar? Hou dan Kids & Kurken in de gaten voor het interview.
Liefs Rilana
