Hij is 2 geworden vandaag, mijn kleine Utrechtse jochie. Hij is geboren in chaos. Veel te vroeg door mijn zwangerschapsvergiftiging, net terug uit Zwitserland met zijn zus voor haar operaties en midden in een verhuizing. En toen bleek hij zelf ook goed in het veroorzaken van chaos. Het begon met het feit dat hij zó klein was, zó klein. Een klein blond jongetje, heel wat anders dan zijn grote donkere zus. En omdat hij zo klein was, wilde hij vaak drinken, dus sliep ik niet. Toen de (dubbele) oorontstekingen, die vreselijke reflux, niet slapen, nachtenlang rondjes lopen met de kinderwagen, veel huilen. Hij en ik. Hij werd geboren in chaos en werd daarna zelf de chaos. Nét toen we dachten, het gaat wel weer, kwam die K*T epilepsie. God, wat hebben wij ons zorgen gemaakt om hem. En wat heeft hij ons gek gemaakt. Gek van zorgen en gek van frustratie.
Nu is hij 2. En zijn slechte eerste jaar hebben wij dubbel ingehaald dit tweede jaar. Hij groeit over zijn epilepsie heen en begint door te slapen. Hij wordt lang en wijs. Hij is het meest sociale jongetje wat ik ken en zo ontzettend blij. Zwaait naar iedereen en zingt altijd mee. De gangmaker van het kinderdagverblijf. Ik had nooit gedacht dat ik zo kon genieten van dit kleine ventje.
We vieren zijn verjaardag op de camping in Frankrijk. Door hem heb ik mijn grenzen leren verleggen. Vorig jaar durfde ik met hem niet eens de straat uit, bang voor een epileptische aanval. Nu zitten we met z’n vieren in een tent, aan een rivier in het bos. Hij laat zien dat hij het kan, dus kan ik het ook. Hij heeft me lessen geleerd, laten huilen en vooral ook laten lachen. Hij komt er wel hoor, juist hij komt er wel.
X Marloes
