Ik stond voor een dilemma, heel even maar, maar toch… er was enkele seconden sprake van twijfel. Ik woon in Nijmegen en op de derde dinsdag van juli start daar jaarlijks de Vierdaagse; de grootse meerdaagse wandelprestatietocht ter wereld. Deelnemers vanuit de hele wereld lopen mee, waaronder (just for your info) een groot aantal militairen :). De zaterdag voor de Vierdaagse barst het feestgedruis los om vervolgens door te gaan tot en met de vrijdag van de intocht.
Oké, tot zover wat info over mijn stadje, nu terug naar mijn kortstondige dilemma. Je voelt ‘m misschien al wel een beetje aankomen; ik was 31 weken zwanger toen de Vierdaagsefeesten van start gingen en tegelijkertijd moet ik bekennen dat ik me regelmatig schuldig maak aan het fenomeen ‘FOMO’ ( the Fear Of Missing Out, oftewel: ik wil niets missen en overal bij zijn). Al zo’n 10 jaar heb ik de ongeschreven regel met een van mijn beste vriendinnetjes dat wij de donderdagavond van de Vierdaagse samen op stap gaan en we zijn voornemens dit vol te houden tot de dood ons scheidt. We gaan altijd traditiegetrouw eerst samen een hapje eten in ons favoriete restaurant en de rest van de avond vullen we met goede gesprekken, dansjes en natuurlijk veel wijn.
Maar nu was ik zwanger. Hoogzwanger mag je volgens sommige bronnen op internet zelfs al wel zeggen. En wat doe je dan? Zoals ik al aangaf was mijn dilemma maar van korte duur. Want ik heb natuurlijk gekozen voor mijn vriendin & de Vierdaagse en daarmee gegarandeerd een gezellige avond. Bijkomend voordeel was ook nog eens dat we met de auto de stad in konden gaan, want drinken kon ik immers toch niet…
De avond brak aan. Zoals gezegd, begon het dus eerst met gezellig uit eten bij onze vaste bistro. Ik at voor twee, zij dronk voor twee ;). En omdat we buiten zaten te eten, hadden we continu gezellig aanspraak van voorbijgangers en ook de eigenaar schoof, zoals elk jaar, bij ons aan. Het weer was goed, het eten en gezelschap was weer fantastisch en zelfs de alcoholvrije drankjes smaakte me voortreffelijk. Kortom: het beloofde weer een geweldige avond te worden. En weet je? Dat werd het ook! Ik voelde me super en heb zelfs nog een paar dansjes kunnen doen, terwijl de baby gezellig mee bouncede in mijn buik (ook weer een onvergetelijke ervaring). Op een gegeven ogenblik komt natuurlijk wel dat moment dat iedereen om je heen aangeschoten tot dronken begint te raken (mijn vriendin heeft wel zeker 10x geroepen dat ze wilde dat ze weer 18 was..), maar dat vond ik wel weer een interessante gewaarwording. Daar sta je dan, broodnuchter met je dikke buik en opeens gaan er allerlei verschillende gedachten door je heen. Het begint het jou namelijk op te vallen dat iedereen inderdaad echt met een dubbele tong gaat praten (“zou ik ‘normaal gesproken’ dan ook zo klinken?”) en wat losser begint te worden (“hij danst zo wild, als hij maar niet per ongeluk tegen mijn buik aan beukt…”). En hoe meer iedereen in een beschonken toestand raakte, hoe minder ze ook zagen dat ik zwanger was. Zo werd er mij gevraagd waarom ik niet meedronk toen er shotjes werden uitgedeeld en het toppunt van de avond was toch wel deze jongeman;
Hij: Ga je met me mee naar huis?
Ik: Schat, heb je mijn buik gezien? (wijzend naar mijn ‘toeter’)
Hij: Ben je zwanger?
Ik: Ja.
Hij: Doei! (en maakte vervolgens dat hij wegkwam)
Jullie begrijpen, ik ging helemaal stuk, dit was hilarisch. Wat ben ik blij dat ik gegaan ben en ik zou het dan ook zo weer doen, ook al heb ik de dagen daarna echt wel bij moeten komen…. Mijn vriendin en ik gaan uiteraard volgend jaar weer, al hebben we elkaar wel plechtig beloofd dat we volgend jaar allebei niet zwanger zullen zijn :).
X Ilse
