(Blog by Vanessa)
Als je een keizersnede hebt ondergaan, mag je bij je tweede zwangerschap kiezen voor een “natuurlijke” bevalling of een geplande keizersnede. Voor sommigen een duidelijke zaak, voor mij een duivels dilemma.
Duivels, gezien mijn eerste bevalling in de hel plaatsvond en eindigde in een totaal niet voorbereide jaap in mijn buik. Wat gaat het dit keer worden? Ik hoor en lees eigenlijk alleen maar over dat geen enkele bevalling hetzelfde is. Wat mij onmiddellijk doet denken aan dat stiekeme, net iets te zachte zinnetje: “Behaalde resultaten uit het verleden bieden geen garantie in de toekomst”.
Oftewel; het wil niet zeggen dat de tweede bevalling net zo dramatisch zal verlopen. So they say… Echter in mijn getraumatiseerde brein is het net alsof ze zeggen: “Luister, ja ok je hebt vastgezeten en bent onwaarschijnlijk gemarteld in Guantanamo Bay. Maar hey, de volgende keer dat je daar naartoe gaat wilt niet zeggen dat het weer gebeurt…!” Ok doei!
De gynaecoloog in het ziekenhuis was echt super chill: Een vaginale bevalling of geplande keizersnede, alles was ok en hij stuurde nergens op aan. Zelfs toen ik een 3e mogelijkheid opperde, namelijk een niet-geplande keizersnede, zei hij dat ook dát kon.
Dat laatste geniet namelijk mijn voorkeur. Wel de weeën (als teken dat het kindje “af” is), maar niet het immense geweld wat met de baring gepaard gaat.
Er werd mij door het ziekenhuis wat cijfertjes doorgemaild, samen met de voors en tegens, om mijn keuze te vergemakkelijken. Daarin staat o.a. dat de kans op een uterusruptuur (jawel, het scheuren van je baarmoedert…) groter is bij een vaginale bevalling dan bij een keizersnede. OH REALLY NOW?? Welke Einstein heeft dit vergelijk bedacht! Dit documentje neem ik niet meer serieus…
Ik ben niet bang voor een ruptuur in mijn uterus. Ik ben niet bang voor de pijn. Ik ben gewoon bang dat een “normale” “natuurlijke” bevalling op één of andere manier niet gaat. Mijn vroegere fysiotherapeut heeft destijds voorspeld dat ik mogelijk een keizersnede zou krijgen, mocht ik ooit zwanger worden, vanwege mijn smalle bekken. Dit herinnerde ik mij na de geboorte van onze Snoet. Nu zullen er ongetwijfeld vrouwen bestaan met een nog smallere bekken dan ik, die er wel in slagen een kind doorheen te persen. Mij is het niet gelukt.
Ik neig dus weer naar een keizersnede. De makkelijkste weg? De veiligste? Het maakt mij niks uit hoe het genoemd wordt. Het enige wat telt is dat onze tweede Snoet gezond en veilig ter wereld komt. Gelukkig heb ik nog een maand of 3 om erover na te denken. Elk advies is overigens welkom!
Lieve groet, Vanessa
