Soms lijkt het of andere moeders het wel voor elkaar hebben. Goed luisterende kinderen, iedereen fris gekapt en gekleed, liefdevol lachend naar elkaar en de kinderen die netjes antwoorden op de goed gekozen en intelligente vragen van hun ouders. ‘ Hmmm lekker, een biologische pompoensoep mama, dank je wel. Eet smakelijk!’ Dat is niet mijn gezin, kan ik je vertellen. Ik hoop ooit daar te komen.
Mijn peuter zit nu in de NEE-fase. NEE in CAPSLOCK. Want gewoon ‘nee’, vind ik al lastig, maar de gillende NEE, vind ik helemaal slecht te doen. Neem je nog een hapje? NEE! Je moet een schone luier. NEE! Vraag maar even gewoon of je dat schepje mag, in plaats van wild om je heen te meppen in de zandbak. NEE! Ondanks dat ik afgestudeerd ben in een pedagogische richting, weet ik even niet goed hier mee om te gaan. Het eindigt dus meestal in dreigen van mijn kant, huilen van zijn kant en een schuldgevoel achteraf. Mijn schuldgevoel. Wellicht heeft hij dat ook. Over een jaar of 18.
Net als dat ik altijd had bedacht dat mijn kinderen netjes zouden groeten. Zoenen hoeft niet, maar eventjes je hand opsteken als een soort zwaai zou ik al fijn vinden. Mijn dochter duikt weg op het moment dat ik roep; ‘We gaan! Zeg je even gedag?’ En ze is plotseling onvindbaar. Zachtjes mompelt ze dat ze dat niet wil en dat iedereen stom is. Daar sta ik dan schaapachtig lachend naast, ‘Jaaaaa, beetje verlegen he?’ Waarom, waarom vraag ik je, doet zij dit? En waarom lukt het mij niet?! En waarom verontschuldig ik mij nog?
Ik doe maar wat. Als mijn zoon niet wil eten, krijgt hij een cracker pindakaas. Als mijn dochter iPad wil kijken tijdens het ontbijt, laat maar. Als ze ‘s morgens gillend in de tuin staan, ik laat het even. Slapen ze alleen op een matras op mijn kamer, so be it. Echt, pick your battles. Ik ga me er niet meer druk om maken. Het maakt me niet meer uit wat een ander er van vindt, of er van denkt. Want volgens mij doet iedereen maar wat. En soms lukt het. En soms ook niet. Maar, wees een beetje lief voor elkaar. Je weet niet wat de ander al heeft meegemaakt die dag. Dus als je een moeder haar zoon zoute crackers ziet voeren tijdens het diner, laat haar. Ik doe ook maar wat.
X Marloes
