Een koningskoppel noemen ze het, een jongen en een meisje. Een zegen, het beste van twee werelden, het ultieme geluk. Ik heb echt van alles gehoord, en het is natuurlijk ook zo. Ik prijs me gelukkig met het feit dat ze allebei gezond zijn en lekker gaan. Maar man o man wie had ooit kunnen denken dat twee kinderen van dezelfde ouders zo verschillend kunnen zijn.
Het begon al in de zwangerschap. Van mijn zoon had ik in het begin weinig last, maar ik hield echt een enorme hoeveelheid aan vocht vast. Een zeekoe was er niks bij! De bevalling was een horrorstory inclusief spoedkeizersnede. Van onze dame was ik vreselijk misselijk, maar ik hield VEEL minder vocht vast. Toch was ze niet van plan om het me makkelijk te maken. Ze bleek in stuit te liggen, dus daar was keizersnede 2.
Praten is ook zo zoiets. Mijn zoon verspilt geen onnodige woorden. Hij kletst niet, maar praat. Over van alles en nog wat, maar we hebben altijd “gewichtige” gesprekken. Loa doet haar mond open als ze wakker wordt en deze stopt niet meer totdat ze gaat slapen. De godganse dag zit ik gevangen in een rollenspel, en ik moet heel goed opletten wie we naspelen. Dit wisselt namelijk sneller dan het zapgedrag van mijn wederhelft. Als ik 10 cent zou krijgen voor iedere keer dat ze mama zegt op een dag zou ik riant kunnen leven. De kletsmajoor.
Mijn dochter vindt alles wat klein is schattig en lief. En alle vriendjes van haar oudere broer vindt ze trouwens ook lief. (Nu al, OMG!) En ze is oprecht bezorgd als je weer eens op een Lego blokje staat en kapot gaat van de pijn. Sol vindt het alleen maar leuk om zusjes van zijn vriendje aan het lachen te maken. Schattig? Dat woord kent ‘ie niet.
Loa is een smeulende vulkaan die regelmatig uitbarst op een dag als dingen niet volgens haar regels gaan. We hebben regelmatig stare downs en ze schuwt directe confrontaties totaal niet. 20 Minuten later ligt ze helemaal in een deuk en is ze alles vergeten. Een soort alles of niks op emotioneel vlak. Mijn zoon is veel rustiger en stabieler. En hij houdt er niet van om de confrontatie aan te gaan. En als het per ongeluk dan toch gebeurt is hij behoorlijk van slag.
Ik ben zelf geen meisje-meisje. Je zult ook weinig roze in mijn kast tegenkomen en de keren dat ik mijn nagels lak per jaar zijn echt op 1 hand te tellen. Mijn dochter heeft het ‘halve bouwvakker gen’ duidelijk van mij geërfd. Ze loopt rustig in het rond, haar kleren onder de vlekken, haar haar in de klit en op haar kaplaarzen. Maar die kaplaarzen moeten wel roze zijn en het liefst heeft madame haar nagels ook gelakt, roze natuurlijk! Mijn zoon daarentegen boeit het echt geen hol wat ie aan heeft. Blauw is wel favoriet en ZACHTE broeken. Jeans komen er niet in. Dat is het enige wat hij belangrijk vindt.
Waar komen die verschillen nou vandaan? Is het jongen en meisje? Of oudste en jongste? Speelt horoscoop mee? Of een combinatie van alles? Ik vind het echt zo wonderlijk, deze twee individuen, mijn lieve koningskoppel. En ik hoop met heel mijn hart dat ze elkaars verschillen, en die van ieder ander, omarmen.
NATASJA
