Het is weer maandag. Op de een of andere manier slaapt Milan altijd een soort van uit op deze dag en gapend en hangerig zitten we tegen elkaar op de bank.
“Mam, moet ik naar school vandaag?”
“Ja mop.”
“Is het een korte of een lange dag?”
“Een lange, je gaat vandaag ook naar meester Bart.”
“Sjezzusssss mam.”
“Ik weet het jongen, mama heeft ook een lange dag, stom he?”
Ik loop naar de keuken en zie dat er nog 1 gerimpelde appel in de fruitschaal ligt, dat was ik dus vergeten! Brood ligt nog in de vriezer, ondertussen gilt Ed de kat om zijn eten en ook Memvis de vis blubt er vrolijk op los.
Milan brult om zijn ontbijtje, het is verdomme 7:15u en iedereen moet alweer iets van me!
Prioriteiten stellen: Ed z’n eten in de bak en in de tuin, Memvis z’n TL lampje aan en ik mieter korrels in de kom.
Appel schillen, liga erbij, beker vullen met de zoetste limonade. Bevroren brood smeren en doormidden breken, wat druiven erbij en een pakje drinken.
Douchen! Het is inmiddels 7:30u, we duiken zoals altijd samen onder de douche. Milan heeft de gewoonte dan altijd te plassen, als ik het zo opschrijf is het eigenlijk te vies voor woorden maar wij liggen er altijd om in een deuk!
Tanden poetsen gadverdamme ik pak per ongeluk die van hem!
We gaan keurig op tijd naar school. Dat lukt ons echt bijna altijd. Op de fiets of auto, dat is om het even. Maar eenmaal daar…
Ten eerste is de drempel van de verkeershobbel bij school te hoog waardoor ik het in mijn auto altijd uitgil. We vinden een parkeerplekje, vaak echt dicht bij school, op de weg waar je mag staan. Naast die weg is een stoep, voor voetgangers. Daar.loopt.niemand! Iedereen, ouders en kids, lopen op de weg en kijken mij geïrriteerd aan wanneer ik ze tot op de sokken aanrij om zo mijn auto te kunnen parkeren. Flikker op man!
We stappen de auto uit en lopen al kwebbelend naar school.
Daar naderen we ‘De Deur’. Een dubbele deur waarvan wanneer de bel gaat, er altijd maar 1 van de 2 open gaat. Nu komt het er op aan; ben je op tijd genoeg zodat alleen het ingaande publiek aanwezig is of ben je net te laat en komen er dus ook alweer mensen naar buiten. Is dat laatste het geval dan ben je de Sjaak. Want bij ons op school zitten een paar Pittige-Korte-Kapsel-mama’s die wachten….Omdat ze geen haast hebben… Met naar binnen gaan…. En iedereen goedemorgen wensen…. En lachen…. En praten… MET ELKAAR!
Inmiddels is Milan ook overtuigd dat wij niet kunnen wachten op deze vertragende factoren en we hebben een soort onuitgesproken pact met elkaar. Hij stormt gewoon naar binnen en ik moet hem wel volgen. Ho sorry, ja sorry, ha die kids he, zoveel zin in school elke dag!
Dan de luizenzakchaos. Die rotdingen vallen altijd van het haakje, of ze zijn kwijt. Luizen zijn er evengoed wel, waarom die zak? En dan het plankje boven de jassen, waar de rugzakken op moeten, naast elkaar. Past niet, iedereen doet maar wat en duwt de tas op de plank. Waar we geen rekening mee houden dat zijn de 4- en 5-jarige dictators die inmiddels hun tassenplekje op de plank hebben verdiend en niet goed worden wanneer hun tas ergens anders staat.
Kinderwagens mogen gewoon niet in datzelfde pad,ok? Hoe moeten we er in godsnaam nog langs? Want ondertussen staat onze Juf Ank in de deuropening super cute alle kinderen een handje te geven en goedemorgen te wensen. Want dit hoort bij een goede opvoeding en ik ben het hier compleet mee eens! Alleen, beste mensen, heb je een vraag aan de juf, mail haar dan. Anno 2018 mag je ervan uitgaan dat zij ook weet hoe dit moet. De kids krijgen notabene les via een Digibord! Maar neen, nee elke ochtend staan diezelfde Pittige-Korte-Kapsel-mama’s en sommige Bloempot-papa’s uit te leggen hoe het met hun kroost gaat. Vragen over de voortgang van hun intelligentie tot een schaaf op de knie waardoor Pietje Puk zich niet zo goed voelt. We moeten door mensen!
Ik werp Milan z’n broodtrommels en bekers met sportieve worp in de daarvoor bestemde bak, rakelings lang het oor van een klasgenoot. Milan lacht zich een ongeluk en zoekt snel zijn plekje. Ik geef hem een dikke vette klapzoen recht op de bek en smeer ‘em. Al zwaaiend en andere moeders ontduikend loop ik de gang op en gluur nog snel even naar binnen.
De week is begonnen, morgen begint dit circus weer opnieuw. School, werk, school en door.
Milan en ik zitten er over te denken om te stoppen met de maandag. Niks geen 5 dagen werk en school en 2 dagen vrij. Hoe we dit gaan indelen dat horen jullie nog 🙂
ISABEL
